Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui praeteriri non poterunt.

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Lignum habet spem: si praecisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Ad odorem aquae germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quaeso est?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Quomodo si recedant aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescat:

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur caelum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Lapides excavant aquae, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.