Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

az ember asszony szülöttje, rövid életű és jól lakva háborgással.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Mint virág hajtott ki és elfonnyadt, eliramodott mint az árnyék s meg nem áll.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Erre is fölnyitottad szemedet s engem viszel törvényre magaddal!

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Származhat-e tiszta tisztátalanból? Egy sem!

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Ha kiszabvák napjai, nálad van hónapjainak száma, törvényét megalkottad, melyen túl nem léphet:

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

tekints el tőle, hogy szünete legyen, mígnem lerója, mint béres, a napját.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Mert van a fának reménye: ha kivágják, ismét megújul és csemetéje nem szűnik meg.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Ha megvénül a földben gyökere és a porban elhal törzsöke:

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

víznek illatától felvirul és gallyat hajt mint ültetvény.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

De férfi elgyengülvén, meghal, kimúlván az ember, hol van?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Kiapadtak a vizek a tengerből, és a folyó elszárad, elszikkad:

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

az ember is lefekszik s föl nem kél; az ég enyésztéig nem ébrednek ők és nem serkennek föl álmukból.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

Vajha az alvilágba tennél el engem, elrejtenél, míg lecsillapodik haragod, tűznél nekem törvényt s megemlékeznél rólam. (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Ha elhal férfi, föléled-e? Szolgálati időm minden napjaiban várakoznám, míg nem megjön felváltásom.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Szólítanál és én felelnék neked, kezeid műve után vágyakoznál.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Mert most lépteimet számlálod, nem is várod be vétkemet!

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Zacskóba van pecsételve bűntettem, s betapasztottad bűnömet.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Azonban düledező hegy szétomlik, szikla is kimozdul helyéből;

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

köveket szétmorzsol a víz, elsodorja áradása a földnek porát: így veszítetted el a halandónak reményét.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Lebirod örökre, és eltűnt, eltorzítván arczát, elűzted őt.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Tiszteletre jutnak fiai – nem tud róluk, csekélyekké válnak, nem veszi őket észre;

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

csak fájdalmat érez teste ő rajta, és lelke gyászol ő benne.