Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, staar ikke fast.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Og paa ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Naar hans Dages Tal er fastsat, hans Maaneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

tag saa dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Thi for et Træ er der Haab: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

lugter det Vand, faar det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

men dør en Mand, er det ude med ham, udaander Mennesket, hvor er han da?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

saa lægger Manden sig, rejser sig ikke, vaagner ikke, før Himlen forgaar, aldrig vækkes han af sin Søvn.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

du skulde kalde — og jeg skulde svare — længes imod dine Hænders Værk!

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, saa har du udslukt Menneskets Haab.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

For evigt slaar du ham ned, han gaar bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.