2 Korintanoj 7

1 Havante do ĉi tiujn promesojn, amataj, ni purigu nin de ĉia malpureco karna kaj spirita, perfektigante sanktecon en la timo al Dio.

Moi bisi morom kora khan, etu kosom khan thaka nimite, amikhan laga mangso aru atma laga letera khan pora nije ke sapha kori lobo, aru Isor laga bhoi te thik pora pobitrota kori lobo.

2 Malfermu al ni viajn korojn; ni kontraŭ neniu maljuste agis, ni ruinigis neniun, al neniu ni friponis.

Amikhan nimite jaga bonabi! Kilekoile amikhan kun manu ke bhi galti kora nai, amikhan kun manu ke bhi misa-misi kora nai, amikhan kun manu ke bhi thoga baji kora nai.

3 Ne por vin kondamni mi tion diras; ĉar mi antaŭe diris, ke vi estas en niaj koroj, por kune vivi kaj kune morti.

Ami apuni khan ke golti janabole nimite etu kowa nohoi; kele koile ami poila pora koise, amikhan laga mon bhitor te apnikhan ase, aru eke logote he moribo aru jinda thakibo.

4 Granda estas mia parola libereco al vi, granda estas mia fiereco pri vi: mi estas plena de konsolo, al mi superabundas la ĝojo meze de nia tuta aflikto.

Ami bhoi nakorikena apnikhan logote kotha koi ase, ami apnikhan laga naam untcha kori bole bisi ase: ami mon aram hoi kene ase, amikhan laga sob dukh aru digdar te ami bisi khushi paikena ase.

5 Ĉar eĉ kiam ni jam alvenis en Makedonujon, nia karno tute ne faciliĝis, sed ni ĉiel depremiĝis; ekstere estis bataloj, interne timoj.

Kilekoile, jitia amikhan Macedonia jagate ahise, amikhan bisi dukh te thakise. Aru sob phale digdar paise- bahar te lorai khan asele, aru bhitor te bhoi.

6 Tamen Dio, kiu konsolas la humilulojn, konsolis nin per la alveno de Tito;

Eneka hoile bhi Isor, jun mon chutu hoi kene thaka khan ke aram diye, Titus aha pora amikhan ke anondo dangor kori dise,

7 kaj ne nur per lia alveno, sed ankaŭ per la konsolo, per kiu li konsoliĝis pri vi, dum li pridiris al ni vian sopiron, vian doloron, vian fervoron pro mi; tiel, ke mi ankoraŭ pli ĝojis.

Aru khali tai aha nimite he nohoi, kintu apnikhan pora taike mon dangor kori diya te amikhan bhi anondo hoise, aru moike lok kori bole itcha pora mon bhorta thaka, kandikena mon ghurai aha, moi logote milikena modot kori bole itcha thaka, eitu khan sob khobor huni kene moi arubi bisi khushi paise.

8 Ĉar kvankam mi vin malĝojigis per mia epistolo, mi ne bedaŭras pri tio, kvankam mi ja bedaŭris; ĉar mi vidas, ke tiu epistolo vin malĝojigis, sed nur mallonge.

Kilekoile moi laga ekta chithi pora apnikhan ke mon dukh kori bole dise, hoile bhi ami golti bhabona nai, -olop homoi nimite golti lagise, jitia moi dikhise apnikhan etu chithi nimite mon dukh hoise, khali ek ghanta nimite hoile bhi.-

9 Mi nun ĝojas, ne pro tio, ke vi malĝojis, sed pro tio, ke vi malĝojis ĝis pento; ĉar vi laŭ Dio malĝojis, por ke vi havu nenian malutilon per ni.

Etiya ami khushi ase, apnikhan mon dukh huwa nimite nohoi, hoilebi apnikhan mon dukh lagi kene paap pora mon ghura nimite. Kilekoile apuni khan ke bhal nimite mon dukh lagi bole dise, apnikhan mon ghura bole tak mon dukh hoise. Kilekoile, Isor laga itcha te apnikhan mon dukh hoise, aru etu nimite apnikhan to amikhan karone eku te nuksan nohobole nimite.

10 Ĉar la malĝojo laŭ Dio elfaras penton ĝis savo, ne bedaŭrindan; sed la malĝojo de la mondo elfaras morton.

Kilekoile Isor pora lagi thaka mon dukh to paap pora mon ghura bole diye juntu pora mon chinta nathaki kene poritran pai. Hoilebi etu prithibi laga mon dukh to mora he ane.

11 Ĉar jen kian zorgemon tiu sama malĝojo laŭ Dio elfaris en vi, plue kian senkulpigon, plue kian indignon, plue kian timon, plue kian sopiron, plue kian fervoron, plue kian venĝon! En ĉio vi elmontris vin puraj pri la afero.

Kilekoile sabi, juntu bhal nimite apuni khan ke Isor pora mon dukh kori bole dise, etu pora apnikhan bhitor te kiman kaam korise. Kiman mon bhorta huwa, kiman nijor nimite safai koribo dise, kiman khong, kiman bhoi, kiman mon pora lagi thaka bhabona, kiman biya laga bodla lobole mon laga bhabona! Eitu khan sob bhitor te apnikhan eku golti nathaka nijor pora dikhai dise.

12 Tial kvankam mi skribis al vi, tamen tio estis ne pro tiu, kiu faris la malbonon, nek pro tiu, kiu suferis la malbonon, sed por ke via zorgemo por ni elmontriĝu al vi mem antaŭ Dio.

Etu nimite, ami apuni khan ke poila likha bhi, ami tai nimite likha nohoi jun golti korise, tai nimite bhi likha nohoi jun galti nimite dukh paise, hoilebi Isor age te apuni khan laga mon kiman bhorta ase etu apnikhan ke buja bole nimite hoise.

13 Tial ni konsoliĝis; kaj en nia konsolo ni ĝojis des pli multege pro la ĝojo de Tito, ĉar lia animo estas refreŝigita de vi ĉiuj.

Etu nimite apnikhan laga mon aram te amikhan bhi aram paise. Amikhan aru bhi bisi mon aram pa-a to, Titus laga khushi nimite, kele koile apnikhan sob pora tai laga atma ke aru bhi notun takot kori dise.

14 Ĉar se en io mi fanfaronis al li pro vi, mi ne hontis; sed kiel ni ĉion parolis vereme al vi, tiel same ankaŭ nia fanfaronado, kiun mi faris antaŭ Tito, montriĝis vera.

Kilekoile apnikhan nimite ami tai usorte kiba phutani korile bhi, ami sorom laga nai; hoilebi jineka amikhan apuni khan ke sob hosa khan koi dise, eneka amikhan laga phutani bhi, juntu ami Titus usorte korisile, etu hosa paise.

15 Kaj lia interna amo pli abundas al vi, dum li memoras la obeadon de vi ĉiuj, kiel kun timo kaj tremo vi lin akceptis.

Aru tai laga bhitor te apnikhan nimite aru bhi morom bisi hoise, apnikhan sob pora kotha mana nimite tai apuni khan ke bhabona kori thake, jineka bhoi aru kapi kene apnikhan taike mani loise.

16 Mi ĝojas, ke en ĉio mi povas fidi al vi.

Etu nimite ami khushi ase kele koile sob te ami apnikhan uporte mon dangor kori bole pare.