Psalms 60

1 To the Overseer. — 'Concerning the Lily of Testimony,' a secret treasure of David, to teach, in his striving with Aram-Naharaim, and with Aram-Zobah, and Joab turneth back and smiteth Edom in the valley of Salt — twelve thousand. O God, Thou hadst cast us off, Thou hadst broken us — hadst been angry! — Thou dost turn back to us.

۱ برای سالار مغنیان بر سوسن شهادت. مکتوم داود برای تعلیم وقتی که با ارم نهرین و ارم صوبه از در مقاتله بیرون آمد و یوآب برگشته، دوازده هزار نفر از ادومیان را در وادی الملح کشت ای خدا ما را دور انداخته، پراکنده ساخته‌ای! خشمناک بودی، بسوی مارجوع فرما!

2 Thou hast caused the land to tremble, Thou hast broken it, Heal its breaches, for it hath moved.

۲ زمین را متزلزل ساخته، آن راشکافته‌ای! شکستگیهایش را شفا ده زیرا به جنبش آمده است.

3 Thou hast shewn Thy people a hard thing, Thou hast caused us to drink wine of trembling.

۳ چیزهای مشکل را به قوم خود نشان داده‌ای. باده سرگردانی به مانوشانیده‌ای.

4 Thou hast given to those fearing thee an ensign. To be lifted up as an ensign Because of truth. (Selah)

۴ علمی به ترسندگان خود داده‌ای تاآن را برای راستی برافرازند، سلاه.

5 That Thy beloved ones may be drawn out, Save [with] Thy right hand, and answer us.

۵ تا حبیبان تونجات یابند. به‌دست راست خود نجات ده و مرا مستجاب فرما.

6 God hath spoken in His holiness: I exult — I apportion Shechem, And the valley of Succoth I measure,

۶ خدا در قدوسیت خود سخن گفته است. پس وجد خواهم نمود. شکیم را تقسیم می‌کنم ووادی سکوت را خواهم پیمود.

7 Mine [is] Gilead, and mine [is] Manasseh, And Ephraim [is] the strength of my head, Judah [is] my lawgiver,

۷ جلعاد از آن من است، منسی از آن من. افرایم خود سر من است ویهودا عصای سلطنت من.

8 Moab [is] my pot for washing, over Edom I cast my shoe, Shout, concerning me, O Philistia.

۸ موآب ظرف طهارت من است و بر ادوم کفش خود را خواهم‌انداخت. ای فلسطین برای من بانگ برآور!

9 Who doth bring me [to] a city of bulwarks? Who hath led me unto Edom?

۹ کیست که مرابه شهر حصین درآورد؟ و کیست که مرا به ادوم رهبری کند؟

10 Is it not Thou, O God? hast Thou cast us off? And dost Thou not go forth, O God, with our hosts!

۱۰ مگر نه تو‌ای خدا که ما را دورانداخته‌ای و با لشکرهای ما‌ای خدا بیرون نمی آیی؟

11 Give to us help from adversity, And vain [is] the deliverance of man.

۱۱ مرا از دشمن اعانت فرما زیرامعاونت انسان باطل است.

12 In God we do mightily, And He treadeth down our adversaries!

۱۲ با خدا ظفر خواهیم یافت. زیرا اوست که دشمنان ما را پایمال خواهدکرد.