Psalms 137

1 By rivers of Babylon — There we did sit, Yea, we wept when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 On willows in its midst we hung our harps.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers — joy: 'Sing ye to us of a song of Zion.'

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How do we sing the song of Jehovah, On the land of a stranger?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget thee, O Jerusalem, my right hand forgetteth!

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 My tongue doth cleave to my palate, If I do not remember thee, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, Jehovah, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, 'Rase, rase to its foundation!'

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 O daughter of Babylon, O destroyed one, O the happiness of him who repayeth to thee thy deed, That thou hast done to us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 O the happiness of him who doth seize, And hath dashed thy sucklings on the rock!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!