Psalms 102
1 A Prayer of the afflicted when he is feeble, and before Jehovah poureth out his plaint. O Jehovah, hear my prayer, yea, my cry to Thee cometh.
Dinggin mo ang dalangin ko, Oh Panginoon, at dumating nawa ang daing ko sa iyo.
2 Hide not Thou Thy face from me, In a day of mine adversity, Incline unto me Thine ear, In the day I call, haste, answer me.
Huwag mong ikubli ang mukha mo sa akin sa kaarawan ng aking kahirapan: ikiling mo ang iyong pakinig sa akin; sa araw na ako'y tumawag, ay sagutin mo akong madali.
3 For consumed in smoke have been my days, And my bones as a fire-brand have burned.
Sapagka't ang mga kaarawan ko'y nangapapawi na parang usok, at ang mga buto ko'y nangasusunog na parang panggatong.
4 Smitten as the herb, and withered, is my heart, For I have forgotten to eat my bread.
Ang puso ko'y nasaktan na parang damo, at natuyo; sapagka't nalimutan kong kanin ang aking tinapay.
5 From the voice of my sighing Hath my bone cleaved to my flesh.
Dahil sa tinig ng aking daing ang mga buto ko'y nagsisidikit sa aking laman.
6 I have been like to a pelican of the wilderness, I have been as an owl of the dry places.
Ako'y parang pelikano sa ilang; ako'y naging parang kuwago sa kaparangan.
7 I have watched, and I am As a bird alone on the roof.
Ako'y umaabang, at ako'y naging parang maya na nagiisa sa bubungan.
8 All the day mine enemies reproached me, Those mad at me have sworn against me.
Dinudusta ako ng aking mga kaaway buong araw; silang nangauulol laban sa akin ay nagsisisumpa sa akin.
9 Because ashes as bread I have eaten, And my drink with weeping have mingled,
Sapagka't kinain ko ang mga abo na parang tinapay, at hinaluan ko ang aking inumin ng iyak.
10 From Thine indignation and Thy wrath, For Thou hast lifted me up, And dost cast me down.
Dahil sa iyong galit at iyong poot: sapagka't ako'y iyong itinaas, at inihagis.
11 My days as a shadow [are] stretched out, And I — as the herb I am withered.
Ang aking mga kaarawan ay parang lilim na kumikiling; at ako'y natuyo na parang damo.
12 And Thou, O Jehovah, to the age abidest, And Thy memorial to all generations.
Nguni't ikaw, Oh Panginoon, ay mamamalagi magpakailan man; at ang alaala sa iyo ay sa lahat ng sali't saling lahi.
13 Thou — Thou risest — Thou pitiest Zion, For the time to favour her, For the appointed time hath come.
Ikaw ay babangon at maaawa sa Sion: sapagka't kapanahunan ng pagkaawa sa kaniya, Oo, ang takdang panahon ay dumating.
14 For Thy servants have been pleased with her stones, And her dust they favour.
Sapagka't nililigaya ang iyong mga lingkod sa kaniyang mga bato, at nanghihinayang sa kaniyang alabok.
15 And nations fear the name of Jehovah, And all kings of the earth Thine honour,
Sa gayo'y katatakutan ng mga bansa ang pangalan ng Panginoon. At ng lahat ng hari sa lupa ang iyong kaluwalhatian;
16 For Jehovah hath builded Zion, He hath been seen in His honour,
Sapagka't itinayo ng Panginoon ang Sion, siya'y napakita sa kaniyang kaluwalhatian;
17 He turned unto the prayer of the destitute, And He hath not despised their prayer.
Kaniyang dininig ang dalangin ng tapon, at hindi hinamak ang kanilang dalangin.
18 This is written for a later generation, And the people created do praise Jah.
Ito'y isusulat na ukol sa lahing susunod: at ang bayang lalalangin ay pupuri sa Panginoon.
19 For He hath looked From the high place of His sanctuary. Jehovah from heaven unto earth looked attentively,
Sapagka't siya'y tumungo mula sa kaitaasan ng kaniyang santuario; tumingin ang Panginoon sa lupa mula sa langit;
20 To hear the groan of the prisoner, To loose sons of death,
Upang dinggin ang buntong hininga ng bilanggo: upang kalagan yaong nangaitakdang patayin;
21 To declare in Zion the name of Jehovah, And His praise in Jerusalem,
Upang maipahayag ng mga tao ang pangalan ng Panginoon sa Sion, at ang kaniyang kapurihan sa Jerusalem;
22 In the peoples being gathered together, And the kingdoms — to serve Jehovah.
Nang ang mga bayan ay mapisan, at ang mga kaharian, upang maglingkod sa Panginoon.
23 He hath humbled in the way my power, He hath shortened my days.
Kaniyang pinahina ang aking kalakasan sa daan; kaniyang pinaikli ang mga kaarawan ko.
24 I say, 'My God, take me not up in the midst of my days,' Through all generations [are] Thine years.
Aking sinabi, Oh Dios ko, huwag mo akong kunin sa kalagitnaan ng aking mga kaarawan; ang mga taon mo'y lampas sa mga sali't saling lahi.
25 Beforetime the earth Thou didst found, And the work of Thy hands [are] the heavens.
Nang una ay inilagay mo ang patibayan ng lupa; at ang mga langit ay gawa ng iyong mga kamay.
26 They — They perish, and Thou remainest, And all of them as a garment become old, As clothing Thou changest them, And they are changed.
Sila'y uuwi sa wala, nguni't ikaw ay mananatili: Oo, silang lahat ay maluluma na parang bihisan; parang isang kasuutan na iyong mga papalitan, at sila'y mga mapapalitan:
27 And Thou [art] the same, and Thine years are not finished.
Nguni't ikaw rin, at ang mga taon mo'y hindi magkakawakas.
28 The sons of Thy servants do continue, And their seed before Thee is established!
Ang mga anak ng iyong mga lingkod ay mangamamalagi, at ang kanilang binhi ay matatatag sa harap mo.
