Job 39
1 Hast thou known the time of The bearing of the wild goats of the rock? The bringing forth of hinds thou dost mark!
Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
2 Thou dost number the months they fulfil? And thou hast known the time of their bringing forth!
Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
3 They bow down, Their young ones they bring forth safely, Their pangs they cast forth.
Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
4 Safe are their young ones, They grow up in the field, they have gone out, And have not returned to them.
Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
5 Who hath sent forth the wild ass free? Yea, the bands of the wild ass who opened?
Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
6 Whose house I have made the wilderness, And his dwellings the barren land,
Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
7 He doth laugh at the multitude of a city, The cries of an exactor he heareth not.
У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
8 The range of mountains [is] his pasture, And after every green thing he seeketh.
У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
9 Is a Reem willing to serve thee? Doth he lodge by thy crib?
Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
10 Dost thou bind a Reem in a furrow [with] his thick band? Doth he harrow valleys after thee?
Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
11 Dost thou trust in him because great [is] his power? And dost thou leave unto him thy labour?
Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
12 Dost thou trust in him That he doth bring back thy seed? And [to] thy threshing-floor doth gather [it]?
Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
13 The wing of the rattling ones exulteth, Whether the pinion of the ostrich or hawk.
Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
14 For she leaveth on the earth her eggs, And on the dust she doth warm them,
У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
15 And she forgetteth that a foot may press it, And a beast of the field tread it down.
Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
16 Her young ones it hath hardened without her, In vain [is] her labour without fear.
Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
17 For God hath caused her to forget wisdom, And He hath not given a portion To her in understanding:
Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
18 At the time on high she lifteth herself up, She laugheth at the horse and at his rider.
Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
19 Dost thou give to the horse might? Dost thou clothe his neck [with] a mane?
Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
20 Dost thou cause him to rush as a locust? The majesty of his snorting [is] terrible.
Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
21 They dig in a valley, and he rejoiceth in power, He goeth forth to meet the armour.
У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
22 He laugheth at fear, and is not affrighted, And he turneth not back from the face of the sword.
У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
23 Against him rattle doth quiver, The flame of a spear, and a halbert.
Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
24 With trembling and rage he swalloweth the ground, And remaineth not stedfast Because of the sound of a trumpet.
У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
25 Among the trumpets he saith, Aha, And from afar he doth smell battle, Roaring of princes and shouting.
Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
26 By thine understanding flieth a hawk? Spreadeth he his wings to the south?
Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
27 At thy command goeth an eagle up high? Or lifteth he up his nest?
Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
28 A rock he doth inhabit, Yea, he lodgeth on the tooth of a rock, and fortress.
У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
29 From thence he hath sought food, To a far off place his eyes look attentively,
Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
30 And his brood gulp up blood, And where the pierced [are] — there [is] he!
Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
