Job 30

1 And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.

Ngayon ang mga mas nakababata sa akin ay walang maidulot kundi pangungnutya sa akin - ang mga kabataang lalaking ito na ang mga ama ay gusto kong tanggihang magtrabaho katabi ng mga aso sa aking kawan.

2 Also — the power of their hands, why [is it] to me? On them hath old age perished.

Tunay nga, ang lakas ng mga kamay ng kanilang mga ama - paano nito ako matutulungan - mga lalaki na kung saan ang lakas ng kanilang kaganapan sa gulang ay naglaho na?

3 With want and with famine gloomy, Those fleeing to a dry place, Formerly a desolation and waste,

Sila ay mga payat dahil sa kahirapan at kagutuman, ngumangatngat sila sa tuyong lupa sa kadiliman ng ilang at kapanglawan.

4 Those cropping mallows near a shrub, And broom-roots [is] their food.

Namitas sila ng halaman ng soltwot at mga dahon ng palumpong; ang mga ugat ng puno ng tambo ang kanilang pagkain.

5 From the midst they are cast out, (They shout against them as a thief),

Pinalayas sila mula sa mga tao na sumigaw sa kanila na parang isang tao na sinisigawan ang isang magnanakaw.

6 In a frightful place of valleys to dwell, Holes of earth and clefts.

Kaya kinailangan nilang manirahan sa ilog lambak, sa mga lungga ng lupa at ng mga bato.

7 Among shrubs they do groan, Under nettles they are gathered together.

Sa mga palumpong, umungal sila tulad ng mga asno; sa ilalim ng mga palumpong nagtitipon-tipon sila.

8 Sons of folly — even sons without name, They have been smitten from the land.

Sila ay mga inapo ng mga hangal; tunay nga, na walang kwentang mga tao; pinalayas sila sa lupain sa pamamagitan ng mga pamalo.

9 And now, their song I have been, And I am to them for a byword.

Pero ngayon, para sa kanilang mga anak, naging paksa ako ng isang kanta ng pangungutya; tunay nga, naging isang katatawanan ako sa kanila.

10 They have abominated me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.

Kinasusuklaman nila ako at hindi lumalapit sa akin; hindi sila nag-aatubiling dumura sa aking mukha.

11 Because His cord He loosed and afflicteth me, And the bridle from before me, They have cast away.

Dahil tinanggal ng Diyos ang lubid ng aking pana at pinahirapan ako, kaya sa harapan ko ay nawawala ang lahat ng pagpipigil sa sarili ng mga taong ito.

12 On the right hand doth a brood arise, My feet they have cast away, And they raise up against me, Their paths of calamity.

Sa aking kanang kamay naghimagsik ang magulong pulutong ng mga tao; itinaboy nila ako at itinambak laban sa akin ang kanilang punso ng paglusob.

13 They have broken down my path, By my calamity they profit, 'He hath no helper.'

Sinisira nila ang aking landas; Itinutulak nila ang kapahamakan para sa akin, mga lalaki na walang sinumang makapipigil.

14 As a wide breach they come, Under the desolation have rolled themselves.

Sinasalakay nila ako tulad ng isang hukbo sa pamamagitan ng isang malaking butas sa pader ng lungsod; sa gitna ng pagkawasak gumulong sila sa akin.

15 He hath turned against me terrors, It pursueth as the wind mine abundance, And as a thick cloud, Hath my safety passed away.

Nilukuban ako ng malaking takot; itinaboy ang aking karangalan na parang ng hangin; naglaho ang aking kasaganaan na parang isang ulap.

16 And now, in me my soul poureth itself out, Seize me do days of affliction.

Ngayon ang buhay ko ay ibinubuhos mula sa akin. Hinawakan ako ng maraming araw ng pagdurusa.

17 At night my bone hath been pierced in me, And mine eyelids do not lie down.

Sa gabi sinasaksak ang aking mga buto sa loob ng aking katawan; ang mga sakit na nagpapahirap sa akin ay walang kapahingahan.

18 By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it doth gird me.

Hinablot ng malakas na pwersa ng Diyos ang aking kasuotan; binalutan ako nito tulad ng kwelyo ng aking tunika.

19 Casting me into mire, And I am become like dust and ashes.

Inihagis niya ako sa putik; Naging tulad ako ng alabok at mga abo.

20 I cry unto Thee, And Thou dost not answer me, I have stood, and Thou dost consider me.

Umiiyak ako sa iyo, Diyos, pero hindi mo ako sinasagot; tumatayo ako pero tinitingnan mo lang ako.

21 Thou art turned to be fierce to me, With the strength of Thy hand, Thou oppressest me.

Nagbago ka na at naging malupit sa akin; sa kapangyarihan ng iyong kamay ay pinapahirapan mo ako.

22 Thou dost lift me up, On the wind Thou dost cause me to ride, And Thou meltest — Thou levellest me.

Itinaas mo ako sa hangin at dinulot na tangayin ako nito; tinutunaw mo ako sa bagyo.

23 For I have known To death Thou dost bring me back, And [to] the house appointed for all living.

Dahil alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan, sa bahay na nakatadhana para sa lahat ng mga buhay na bagay.

24 Surely not against the heap Doth He send forth the hand, Though in its ruin they have safety.

Pero, wala bang umaabot ng kaniyang kamay para humingi ng tulong kapag siya ay bumabagsak? Wala bang nasa kaguluhan na nagmakaawa para sa tulong?

25 Did not I weep for him whose day is hard? Grieved hath my soul for the needy.

Hindi ba ako umiyak para sa kaniya na nasa kaguluhan? Hindi ba ako nagdalamhati para sa taong nangangailangan?

26 When good I expected, then cometh evil, And I wait for light, and darkness cometh.

Nang naghanap ako ng kabutihan, ang dumating ay kasamaan; nang ako ay naghintay para sa liwanag, sa halip ay dumating ang kadiliman.

27 My bowels have boiled, and have not ceased, Gone before me have days of affliction.

Naguguluhan ang aking puso at hindi nagpapahinga; mga araw ng dalamhati ang dumating sa akin.

28 Mourning I have gone without the sun, I have risen, in an assembly I cry.

Patuloy na nangingitim ang aking balat hindi dahil sa araw; tumatayo ako sa kapulungan at humihingi ng tulong.

29 A brother I have been to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.

Ako ay kapatid ng asong gubat, isang kasama ng mga ostrich.

30 My skin hath been black upon me, And my bone hath burned from heat,

Maitim ang aking balat at natutuklap; nasunog sa init ang aking mga buto.

31 And my harp doth become mourning, And my organ the sound of weeping.

Kaya ang aking alpa ay nakatono para sa mga kanta ng pagluluksa, ang aking plauta para sa pagkanta ng mga nananaghoy.