Job 3
1 After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.
Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan.
2 And Job answereth and saith: —
At si Job ay sumagot, at nagsabi,
3 Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: 'A man-child hath been conceived.'
Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, at ang gabi na nagsabi, may lalaking ipinaglihi.
4 That day — let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.
Magdilim nawa ang kaarawang yaon; huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag.
5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.
Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw.
6 That night — let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.
Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan.
7 Lo! that night — let it be gloomy, Let no singing come into it.
Narito, mapagisa ang gabing yaon; huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig.
8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya.
9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga:
10 Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.
Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, o ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata.
11 Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!
Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina?
12 Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin?
13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept — then there is rest to me,
Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako:
14 With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.
Na kasama ng mga hari at ng mga kasangguni sa lupa, na nagsisigawa ng mga dakong ilang sa ganang kanila;
15 Or with princes — they have gold, They are filling their houses [with] silver.
O ng mga pangulo na nangagkaroon ng ginto, na pumuno sa kanilang bahay ng pilak:
16 (Or as a hidden abortion I am not, As infants — they have not seen light.)
O gaya sana ng nalagas na nakatago, na hindi nabuhay; gaya sana ng sanggol na kailan man ay hindi nakakita ng liwanag.
17 There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.
Doo'y naglilikat ang masama sa pagbagabag; at doo'y nagpapahinga ang pagod.
18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
Doo'y ang mga bihag ay nangagpapahingang magkakasama; hindi nila naririnig ang tinig ng nagpapaatag.
19 Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.
Ang mababa at ang mataas ay nangaroon; at ang alipin ay laya sa kaniyang panginoon.
20 Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?
Bakit binibigyan ng liwanag ang nasa karalitaan, at ng buhay ang kaluluwang nasa kahirapan;
21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
Na naghihintay ng kamatayan, nguni't hindi dumarating; at hinahangad ng higit kaysa mga kayamanang nakatago;
22 Who are glad — unto joy, They rejoice when they find a grave.
Na nagagalak ng di kawasa, at nangasasayahan, pagka nasumpungan ang libingan?
23 To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?
Bakit binibigyan ng liwanag ang tao na kinalilingiran ng lakad, at ang kinulong ng Dios?
24 For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.
Sapagka't nagbubuntong hininga ako bago ako kumain, at ang aking mga angal ay bumubugsong parang tubig.
25 For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.
Sapagka't ang bagay na aking kinatatakutan ay dumarating sa akin, at ang aking pinangingilabutan ay dumarating sa akin.
26 I was not safe — nor was I quiet — Nor was I at rest — and trouble cometh!
Hindi ako tiwasay, ni ako man ay tahimik, ni ako man ay napapahinga; kundi kabagabagan ang dumarating.
