Job 3

1 After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.

۱ و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد.

2 And Job answereth and saith: —

۲ و ایوب متکلم شده، گفت:

3 Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: 'A man-child hath been conceived.'

۳ «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت،

4 That day — let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.

۴ آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد.

5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.

۵ تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند.

6 That night — let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.

۶ و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود.

7 Lo! that night — let it be gloomy, Let no singing come into it.

۷ اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود.

8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.

۸ لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند.

9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.

۹ ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند،

10 Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.

۱۰ چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت.

11 Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!

۱۱ «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟

12 Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?

۱۲ چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟

13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept — then there is rest to me,

۱۳ زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم.

14 With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.

۱۴ با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند،

15 Or with princes — they have gold, They are filling their houses [with] silver.

۱۵ یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند.

16 (Or as a hidden abortion I am not, As infants — they have not seen light.)

۱۶ یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند.

17 There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.

۱۷ در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند،

18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,

۱۸ در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند.

19 Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.

۱۹ کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است.

20 Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?

۲۰ چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟

21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.

۲۱ که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها.

22 Who are glad — unto joy, They rejoice when they find a grave.

۲۲ که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟

23 To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?

۲۳ چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟

24 For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.

۲۴ زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود،

25 For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.

۲۵ زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید.

26 I was not safe — nor was I quiet — Nor was I at rest — and trouble cometh!

۲۶ مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.»