Job 3
1 After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 And Job answereth and saith: —
En Job hief aan en sprak:
3 Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: 'A man-child hath been conceived.'
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 That day — let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 That night — let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Lo! that night — let it be gloomy, Let no singing come into it.
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept — then there is rest to me,
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 Or with princes — they have gold, They are filling their houses [with] silver.
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 (Or as a hidden abortion I am not, As infants — they have not seen light.)
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 Who are glad — unto joy, They rejoice when they find a grave.
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 I was not safe — nor was I quiet — Nor was I at rest — and trouble cometh!
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
