Job 29

1 And Job addeth to lift up his simile, and saith: —

۱ و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

2 Who doth make me as [in] months past, As [in] the days of God's preserving me?

۲ «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

3 In His causing His lamp to shine on my head, By His light I walk [through] darkness.

۳ هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

4 As I have been in days of my maturity, And the counsel of God upon my tent.

۴ چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

5 When yet the Mighty One [is] with me. Round about me — my young ones,

۵ وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

6 When washing my goings with butter, And the firm rock [is] with me rivulets of oil.

۶ حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

7 When I go out to the gate by the city, In a broad place I prepare my seat.

۷ چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

8 Seen me have youths, and they, been hidden, And the aged have risen — they stood up.

۸ جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

9 Princes have kept in words, And a hand they place on their mouth.

۹ سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

10 The voice of leaders hath been hidden, And their tongue to the palate hath cleaved.

۱۰ آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

11 For the ear heard, and declareth me happy, And the eye hath seen, and testifieth [to] me.

۱۱ زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

12 For I deliver the afflicted who is crying, And the fatherless who hath no helper.

۱۲ زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

13 The blessing of the perishing cometh on me, And the heart of the widow I cause to sing.

۱۳ برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

14 Righteousness I have put on, and it clotheth me, As a robe and a diadem my justice.

۱۴ عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

15 Eyes I have been to the blind, And feet to the lame [am] I.

۱۵ من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

16 A father I [am] to the needy, And the cause I have not known I search out.

۱۶ برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

17 And I break the jaw-teeth of the perverse, And from his teeth I cast away prey.

۱۷ دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

18 And I say, 'With my nest I expire, And as the sand I multiply days.'

۱۸ «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

19 My root is open unto the waters, And dew doth lodge on my branch.

۱۹ ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

20 My honour [is] fresh with me, And my bow in my hand is renewed.

۲۰ جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

21 To me they have hearkened, Yea, they wait, and are silent for my counsel.

۲۱ مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

22 After my word they change not, And on them doth my speech drop,

۲۲ بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

23 And they wait as [for] rain for me, And their mouth they have opened wide [As] for the latter rain.

۲۳ و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

24 I laugh unto them — they give no credence, And the light of my face cause not to fall.

۲۴ اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

25 I choose their way, and sit head, And I dwell as a king in a troop, When mourners he doth comfort.

۲۵ راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.