Job 27
1 And Job addeth to lift up his simile, and saith: —
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 God liveth! He turned aside my judgment, And the Mighty — He made my soul bitter.
«Мениң һәққимни тартивалған Тәңриниң һаяти билән, Җенимни ағритқан Һәммигә Қадирниң һәққи билән қәсәм қилимәнки,
3 For all the while my breath [is] in me, And the spirit of God in my nostrils.
Тенимдә нәпәс болсила, Тәңриниң бәргән Роһи димиғимда турсила,
4 My lips do not speak perverseness, And my tongue doth not utter deceit.
Ләвлиримдин һәққанийсиз сөзләр чиқмайду, Тилим алдамчилиқ билән һеч шивирлимайду!
5 Pollution to me — if I justify you, Till I expire I turn not aside mine integrity from me.
Силәрниңкини тоғра дейиш мәндин жирақ турсун! Җеним чиққанға қәдәр дуруслуғумни өзүмдин айримаймән!
6 On my righteousness I have laid hold, And I do not let it go, My heart doth not reproach me while I live.
Адиллиғимни чиң тутуверимән, уни қоюп бәрмәймән, Виҗданим яшиған һеч бир күнүмдә мени әйиплимисун!
7 As the wicked is my enemy, And my withstander as the perverse.
Мениң дүшминим рәзилләргә охшаш болсун, Маңа қарши чиққанлар һәққанийсиз дәп қаралсун.
8 For what [is] the hope of the profane, When He doth cut off? When God doth cast off his soul?
Чүнки Тәңри иплас адәмни үзүп ташлиғанда, Униң җенини алғанда, Униң йәнә немә үмүти қалар?
9 His cry doth God hear, When distress cometh on him?
Балаю-апәт уни бесип чүшкәндә, Тәңри униң налә-пәрядини аңламду?
10 On the Mighty doth he delight himself? Call God at all times?
У Һәммигә Қадирдин сөйүнәмду? У һәрдайим Тәңригә илтиҗа қилаламду?
11 I shew you by the hand of God, That which [is] with the Mighty I hide not.
Мән Тәңриниң қолиниң қилғанлири тоғрисида силәргә мәлумат берәй; Һәммигә Қадирда немә барлиғини йошуруп жүрмәймән.
12 Lo, ye — all of you — have seen, And why [is] this — ye are altogether vain?
Мана силәр аллибурун буларни көрүп чиқтиңлар; Силәр немишкә ашундақ пүтүнләй қуруқ хияллиқ болуп қалдиңлар?
13 This [is] the portion of wicked man with God, And the inheritance of terrible ones From the Mighty they receive.
Рәзил адәмләрниң Тәңри бекиткән ақивити шундақки, Зораванларниң Һәммигә Қадирдин алидиған несивиси шундақки: —
14 If his sons multiply — for them [is] a sword. And his offspring [are] not satisfied [with] bread.
Униң балилири көпәйсә, қиличлиниш үчүнла көпийиду; Униң пәрзәнтлириниң нени йетишмәйду.
15 His remnant in death are buried, And his widows do not weep.
Униң өзидин кейин қалған адәмлири өлүм билән беваситә дәпнә қилиниду, Буниң билән қалған тул хотунлири матәм тутмайду.
16 If he heap up as dust silver, And as clay prepare clothing,
У күмүчләрни топа-чаңдәк жиғип догилисиму, Кийим-кечәкләрни лайдәк көп жиғсиму,
17 He prepareth — and the righteous putteth [it] on, And the silver the innocent doth apportion.
Буларниң һәммисини тәйярлисиму, Бирақ кийимләрни һәққанийлар кийиду; Бигуналарму күмүчләрни бөлүшиду.
18 He hath built as a moth his house, And as a booth a watchman hath made.
Униң ясиған өйи пәрваниниң ғозисидәк, Үзүмзарниң күзәтчиси өзигә салған кәпидәк бош болиду.
19 Rich he lieth down, and he is not gathered, His eyes he hath opened, and he is not.
У бай болуп йетип дәм алғини билән, Бирақ әң ахирқи қетим келидуки, Көзини ачқанда, әнди түгәштим дәйду.
20 Overtake him as waters do terrors, By night stolen him away hath a whirlwind.
Вәһимиләр кәлкүндәк бешиға келиду; Кәчтә қара қуюн уни чаңгилиға алиду.
21 Take him up doth an east wind, and he goeth, And it frighteneth him from his place,
Шәриқ шамили уни учуруп кетиду; Шиддәт билән уни орнидин елип жираққа етип ташлайду.
22 And it casteth at him, and doth not spare, From its hand he diligently fleeth.
Боран уни һеч айимай, бешиға урулиду; У униң чаңгилидин қутулуш үчүн һә дәп уруниду;
23 It clappeth at him its hands, And it hisseth at him from his place.
Бирақ [шамал] униңға қарап чавак чалиду, Уни орнидин «уш-уш» қилип қоғливетиду».
