Job 11
1 And Zophar the Naamathite answereth and saith: —
| و صوفر نعماتی در جواب گفت: | ۱ |
2 Is a multitude of words not answered? And is a man of lips justified?
| «آیابه کثرت سخنان جواب نباید داد و مردپرگو عادل شمرده شود؟ | ۲ |
3 Thy devices make men keep silent, Thou scornest, and none is causing blushing!
| آیا بیهوده‌گویی تومردمان را ساکت کند و یا سخریه کنی و کسی تورا خجل نسازد؟ | ۳ |
4 And thou sayest, 'Pure [is] my discourse, And clean I have been in Thine eyes.'
| و می‌گویی تعلیم من پاک است، و من در نظر تو بی‌گناه هستم. | ۴ |
5 And yet, O that God had spoken! And doth open His lips with thee.
| و لیکن کاش که خدا سخن بگوید و لبهای خود را بر تو بگشاید، | ۵ |
6 And declare to thee secrets of wisdom, For counsel hath foldings. And know thou that God forgetteth for thee, [Some] of thine iniquity.
| و اسرار حکمت را برای تو بیان کند. زیرا که درماهیت خود دو طرف دارد. پس بدان که خدا کمتراز گناهانت تو را سزا داده است. | ۶ |
7 By searching dost thou find out God? Unto perfection find out the Mighty One?
| آیا عمق های خدا را می‌توانی دریافت نمود؟ یا به کنه قادرمطلق توانی رسید؟ | ۷ |
| مثل بلندیهای آسمان است؛ چه خواهی کرد؟ گودتر از هاویه است؛ چه توانی دانست؟ (Sheol h7585) | ۸ |
9 Longer than earth [is] its measure, And broader than the sea.
| پیمایش آن از جهان طویل تر واز دریا پهن تر است. | ۹ |
10 If He pass on, and shut up, and assemble, Who then dost reverse it?
| اگر سخت بگیرد و حبس نماید و به محاکمه دعوت کند کیست که او راممانعت نماید؟ | ۱۰ |
11 For he hath known men of vanity, And He seeth iniquity, And one doth not consider [it]!
| زیرا که بطالت مردم را می‌داندو شرارت را می‌بیند اگرچه در آن تامل نکند. | ۱۱ |
12 And empty man is bold, And the colt of a wild ass man is born.
| ومرد جاهل آنوقت فهیم می‌شود که بچه خروحشی، انسان متولد شود. | ۱۲ |
13 If thou — thou hast prepared thy heart, And hast spread out unto Him thy hands,
| اگر تو دل خود راراست سازی و دستهای خود را بسوی او درازکنی، | ۱۳ |
14 If iniquity [is] in thy hand, put it far off, And let not perverseness dwell in thy tents.
| اگر در دست تو شرارت باشد، آن را ازخود دور کن، و بی‌انصافی در خیمه های تو ساکن نشود. | ۱۴ |
15 For then thou liftest up thy face from blemish, And thou hast been firm, and fearest not.
| پس یقین روی خود را بی‌عیب برخواهی افراشت، و مستحکم شده، نخواهی ترسید. | ۱۵ |
16 For thou dost forget misery, As waters passed away thou rememberest.
| زیرا که مشقت خود را فراموش خواهی کرد، و آن را مثل آب رفته به یاد خواهی آورد، | ۱۶ |
17 And above the noon doth age rise, Thou fliest — as the morning thou art.
| و روزگار تو از وقت ظهر روشن ترخواهد شد، و اگرچه تاریکی باشد، مثل صبح خواهد گشت. | ۱۷ |
18 And thou hast trusted because their is hope, And searched — in confidence thou liest down,
| و مطمئن خواهی بود چونکه امید داری، و اطراف خود را تجسس نموده، ایمن خواهی خوابید. | ۱۸ |
19 And thou hast rested, And none is causing trembling, And many have entreated thy face;
| و خواهی خوابید وترساننده‌ای نخواهد بود، و بسیاری تو راتملق خواهند نمود. | ۱۹ |
20 And the eyes of the wicked are consumed, And refuge hath perished from them, And their hope [is] a breathing out of soul!
| لیکن چشمان شریران کاهیده می‌شود و ملجای ایشان از ایشان نابود می‌گردد و امید ایشان جان کندن ایشان است.» | ۲۰ |
