Job 10

1 My soul hath been weary of my life, I leave off my talking to myself, I speak in the bitterness of my soul.

از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

2 I say unto God, 'Do not condemn me, Let me know why Thou dost strive [with] me.

ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

3 Is it good for Thee that Thou dost oppress? That Thou despisest the labour of Thy hands, And on the counsel of the wicked hast shone?

آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

4 Eyes of flesh hast Thou? As man seeth — seest Thou?

آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

5 As the days of man [are] Thy days? Thy years as the days of a man?

آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

6 That Thou inquirest for mine iniquity, And for my sin seekest?

که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

7 For Thou knowest that I am not wicked, And there is no deliverer from Thy hand.

هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

8 Thy hands have taken pains about me, And they make me together round about, And Thou swallowest me up!

دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

9 Remember, I pray Thee, That as clay Thou hast made me, And unto dust Thou dost bring me back.

به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

10 Dost Thou not as milk pour me out? And as cheese curdle me?

به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

11 Skin and flesh Thou dost put on me, And with bones and sinews dost fence me.

پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

12 Life and kindness Thou hast done with me. And Thy inspection hath preserved my spirit.

تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

13 And these Thou hast laid up in Thy heart, I have known that this [is] with Thee.

با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

14 If I sinned, then Thou hast observed me, And from mine iniquity dost not acquit me,

مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

15 If I have done wickedly — woe to me, And righteously — I lift not up my head, Full of shame — then see my affliction,

وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

16 And it riseth — as a lion Thou huntest me. And Thou turnest back — Thou shewest Thyself wonderful in me.

حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

17 Thou renewest Thy witnesses against me, And dost multiply Thine anger with me, Changes and warfare [are] with me.

پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

18 And why from the womb Hast Thou brought me forth? I expire, and the eye doth not see me.

چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

19 As I had not been, I am, From the belly to the grave I am brought,

انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

20 Are not my days few? Cease then, and put from me, And I brighten up a little,

آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

21 Before I go, and return not, Unto a land of darkness and death-shade,

به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

22 A land of obscurity as thick darkness, Death-shade — and no order, And the shining [is] as thick darkness.'

به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.