Psalms 22
1 To ouercome, for `the morewtid hynd; the salm of Dauid. God, my God, biholde thou on me, whi hast thou forsake me? the wordis of my trespassis ben fer fro myn helthe.
Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.
2 Mi God, Y schal crye bi dai, and thou schalt not here; and bi nyyt, and not to vnwisdom to me.
Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.
3 Forsothe thou, the preisyng of Israel, dwellist in holynesse;
Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.
4 oure fadris hopiden in thee, thei hopiden, and thou delyueridist hem.
På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.
5 Thei crieden to thee, and thei weren maad saaf; thei hopiden in thee, and thei weren not schent.
Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.
6 But Y am a worm, and not man; the schenschip of men, and the outcastyng of the puple.
Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.
7 Alle men seynge me scorneden me; thei spaken with lippis, and stiriden the heed.
Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:
8 He hopide in the Lord, delyuere he hym; make he hym saaf, for he wole hym.
«Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»
9 For thou it art that drowist me out of the wombe, thou art myn hope fro the tetis of my modir;
Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.
10 in to thee Y am cast forth fro the wombe. Fro the wombe of my modir thou art my God; departe thou not fro me.
På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.
11 For tribulacioun is next; for noon is that helpith.
Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.
12 Many calues cumpassiden me; fatte bolis bisegiden me.
Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.
13 Thei openyden her mouth on me; as doith a lioun rauyschynge and rorynge.
Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.
14 I am sched out as watir; and alle my boonys ben scaterid. Myn herte is maad, as wex fletynge abrood; in the myddis of my wombe.
Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.
15 Mi vertu driede as a tiyl stoon, and my tunge cleuede to my chekis; and thou hast brouyt forth me in to the dust of deth.
Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.
16 For many doggis cumpassiden me; the counsel of wickid men bisegide me. Thei delueden myn hondis and my feet;
For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.
17 thei noumbriden alle my boonys. Sotheli thei lokiden, and bihelden me;
Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.
18 thei departiden my clothis to hem silf, and thei senten lot on my cloth.
Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.
19 But thou, Lord, delaie not thin help fro me; biholde thou to my defence.
Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!
20 God, delyuere thou my lijf fro swerd; and delyuere thou myn oon aloone fro the hond of the dogge.
Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!
21 Make thou me saaf fro the mouth of a lioun; and my mekenesse fro the hornes of vnycornes.
Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!
22 I schal telle thi name to my britheren; Y schal preise thee in the myddis of the chirche.
Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.
23 Ye that dreden the Lord, herie hym; alle the seed of Jacob, glorifie ye hym.
De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!
24 Al the seed of Israel drede hym; for he forsook not, nethir dispiside the preier of a pore man. Nethir he turnede awei his face fro me; and whanne Y criede to hym, he herde me.
For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.
25 Mi preisyng is at thee in a greet chirche; Y schal yelde my vowis in the siyt of men dredynge hym.
Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.
26 Pore men schulen ete, and schulen be fillid, and thei schulen herie the Lord, that seken hym; the hertis of hem schulen lyue in to the world of world.
Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!
27 Alle the endis of erthe schulen bithenke; and schulen be conuertid to the Lord. And alle the meynees of hethene men; schulen worschipe in his siyt.
Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.
28 For the rewme is the Lordis; and he schal be Lord of hethene men.
For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.
29 Alle the fatte men of erthe eeten and worschipiden; alle men, that goen doun in to erthe, schulen falle doun in his siyt.
Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.
30 And my soule schal lyue to hym; and my seed schal serue him.
Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.
31 A generacioun to comyng schal be teld to the Lord; and heuenes schulen telle his riytfulnesse to the puple that schal be borun, whom the Lord made.
Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.
