Psalms 139
1 `To victorie, the salm of Dauith. Lord, thou hast preued me, and hast knowe me;
Til songmeisteren; av David; ein salme. Herre, du ransakar meg og kjenner meg.
2 thou hast knowe my sitting, and my rising ayen.
Um eg sit eller stend upp, so veit du det, du skynar min tanke langan veg.
3 Thou hast vndirstonde my thouytis fro fer; thou hast enquerid my path and my corde.
Mi gonga og lega røyner du ut, og alle mine vegar kjenner du grant.
4 And thou hast bifor seien alle my weies; for no word is in my tunge.
For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.
5 Lo! Lord, thou hast knowe alle thingis, the laste thingis and elde; thou hast formed me, and hast set thin hond on me.
Bak og framme held du ikring meg, og du legg di hand på meg.
6 Thi kunnyng is maad wondirful of me; it is coumfortid, and Y schal not mowe to it.
Slik kunnskap er meg for underleg, han er for høg, eg kann ikkje greida honom.
7 Whidir schal Y go fro thi spirit; and whider schal Y fle fro thi face?
Kvar skal eg fara frå din ande, og kvar skal eg fly ifrå ditt andlit?
8 If Y schal stie in to heuene, thou art there; if Y schal go doun to helle, thou art present. (Sheol h7585)
For eg upp til himmelen, so er du der, og reidde eg seng i helheimen, sjå, der er du og. (Sheol h7585)
9 If Y schal take my fetheris ful eerli; and schal dwelle in the last partis of the see.
Tek eg vengjerne til morgonroden, slo eg meg ned ved ytste havet,
10 And sotheli thider thin hond schal leede me forth; and thi riyt hond schal holde me.
di hand vilde leida meg ogso der, og di høgre hand vilde halda meg fast.
11 And Y seide, In hap derknessis schulen defoule me; and the nyyt is my liytnyng in my delicis.
Og sagde eg: «Myrker løyne meg, og ljoset verte natt ikringum meg, »
12 For whi derknessis schulen not be maad derk fro thee, aud the niyt schal be liytned as the dai; as the derknessis therof, so and the liyt therof.
so vilde ikkje heller myrkret gjera noko myrkt for deg, og natti vilde vera ljos som dagen, myrkret vilde vera som ljoset.
13 For thou haddist in possessioun my reines; thou tokist me vp fro the wombe of my modir.
For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.
14 I schal knouleche to thee, for thou art magnefied dreedfuli; thi werkis ben wondirful, and my soule schal knouleche ful miche.
Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.
15 Mi boon, which thou madist in priuete, is not hyd fro thee; and my substaunce in the lower partis of erthe.
Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.
16 Thin iyen sien myn vnperfit thing, and alle men schulen be writun in thi book; daies schulen be formed, and no man is in tho.
Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.
17 Forsothe, God, thi frendis ben maad onourable ful myche to me; the princeheed of hem is coumfortid ful myche.
Og kor dyre dine tankar er for meg, du Gud, kor store summarne er av deim!
18 I schal noumbre hem, and thei schulen be multiplied aboue grauel; Y roos vp, and yit Y am with thee.
Vil eg telja deim, so er dei fleire enn sand; eg vaknar, og endå er eg hjå deg.
19 For thou, God, schalt slee synneris; ye menquelleris, bowe awei fro me.
Gud, gjev du vilde drepa den ugudlege! og de, blodfuse menner, vik burt frå meg -
20 For ye seien in thouyt; Take thei her citees in vanite.
dei som nemner deg med fulskap, brukar ditt namn til lygn - dine fiendar!
21 Lord, whether Y hatide not hem that hatiden thee; and Y failide on thin enemyes?
Skulde eg ikkje, Herre, hata deim som hatar deg, og styggjast ved deim som stend deg imot?
22 Bi perfite haterede Y hatide hem; thei weren maad enemyes to me.
Med det sterkaste hatet hatar eg deim, fiendar er dei for meg.
23 God, preue thou me, and knowe thou myn herte; axe thou me, and knowe thou my pathis.
Ransaka meg, Gud, og kjenn mitt hjarta! Prøv meg og kjenn mine tankar!
24 And se thou, if weie of wickidnesse is in me; and lede thou me forth in euerlastinge wei.
Og sjå um eg er på veg til pinsla, og leid meg på æveleg veg!
