Job 3
1 After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
2 Job answered:
Dilə gəlib belə dedi:
3 “Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
4 Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it.
O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
6 As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice amongst the days of the year. Let it not come into the number of the months.
O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
7 Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
8 Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
9 Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
10 because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
11 “Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
12 Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
13 For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
14 with kings and counsellors of the earth, who built up waste places for themselves;
Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
15 or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
16 or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
17 There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
18 There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
19 The small and the great are there. The servant is free from his master.
Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
20 “Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
21 who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
22 who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
23 Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
24 For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
25 For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me.
Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
26 I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest; but trouble comes.”
Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
