2 Corinthians 7
1 Having therefore these promises, beloved, let’s cleanse ourselves from all defilement of flesh and spirit, perfecting holiness in the fear of God.
అతఏవ హే ప్రియతమాః, ఏతాదృశీః ప్రతిజ్ఞాః ప్రాప్తైరస్మాభిః శరీరాత్మనోః సర్వ్వమాలిన్యమ్ అపమృజ్యేశ్వరస్య భక్త్యా పవిత్రాచారః సాధ్యతాం|
2 Open your hearts to us. We wronged no one. We corrupted no one. We took advantage of no one.
యూయమ్ అస్మాన్ గృహ్లీత| అస్మాభిః కస్యాప్యన్యాయో న కృతః కోఽపి న వఞ్చితః|
3 I say this not to condemn you, for I have said before that you are in our hearts to die together and live together.
యుష్మాన్ దోషిణః కర్త్తమహం వాక్యమేతద్ వదామీతి నహి యుష్మాభిః సహ జీవనాయ మరణాయ వా వయం యుష్మాన్ స్వాన్తఃకరణై ర్ధారయామ ఇతి పూర్వ్వం మయోక్తం|
4 Great is my boldness of speech toward you. Great is my boasting on your behalf. I am filled with comfort. I overflow with joy in all our affliction.
యుష్మాన్ ప్రతి మమ మహేత్సాహో జాయతే యుష్మాన్ అధ్యహం బహు శ్లాఘే చ తేన సర్వ్వక్లేశసమయేఽహం సాన్త్వనయా పూర్ణో హర్షేణ ప్రఫుల్లితశ్చ భవామి|
5 For even when we had come into Macedonia, our flesh had no relief, but we were afflicted on every side. Fightings were outside. Fear was inside.
అస్మాసు మాకిదనియాదేశమ్ ఆగతేష్వస్మాకం శరీరస్య కాచిదపి శాన్తి ర్నాభవత్ కిన్తు సర్వ్వతో బహి ర్విరోధేనాన్తశ్చ భీత్యా వయమ్ అపీడ్యామహి|
6 Nevertheless, he who comforts the lowly, God, comforted us by the coming of Titus,
కిన్తు నమ్రాణాం సాన్త్వయితా య ఈశ్వరః స తీతస్యాగమనేనాస్మాన్ అసాన్త్వయత్|
7 and not by his coming only, but also by the comfort with which he was comforted in you while he told us of your longing, your mourning, and your zeal for me, so that I rejoiced still more.
కేవలం తస్యాగమనేన తన్నహి కిన్తు యుష్మత్తో జాతయా తస్య సాన్త్వనయాపి, యతోఽస్మాసు యుష్మాకం హార్ద్దవిలాపాసక్తత్వేష్వస్మాకం సమీపే వర్ణితేషు మమ మహానన్దో జాతః|
8 For though I grieved you with my letter, I do not regret it, though I did regret it. For I see that my letter made you grieve, though just for a while.
అహం పత్రేణ యుష్మాన్ శోకయుక్తాన్ కృతవాన్ ఇత్యస్మాద్ అన్వతప్యే కిన్త్వధునా నానుతప్యే| తేన పత్రేణ యూయం క్షణమాత్రం శోకయుక్తీభూతా ఇతి మయా దృశ్యతే|
9 I now rejoice, not that you were grieved, but that you were grieved to repentance. For you were grieved in a godly way, that you might suffer loss by us in nothing.
ఇత్యస్మిన్ యుష్మాకం శోకేనాహం హృష్యామి తన్నహి కిన్తు మనఃపరివర్త్తనాయ యుష్మాకం శోకోఽభవద్ ఇత్యనేన హృష్యామి యతోఽస్మత్తో యుష్మాకం కాపి హాని ర్యన్న భవేత్ తదర్థం యుష్మాకమ్ ఈశ్వరీయః శోకో జాతః|
10 For godly sorrow produces repentance leading to salvation, which brings no regret. But the sorrow of the world produces death.
స ఈశ్వరీయః శోకః పరిత్రాణజనకం నిరనుతాపం మనఃపరివర్త్తనం సాధయతి కిన్తు సాంసారికః శోకో మృత్యుం సాధయతి|
11 For behold, this same thing, that you were grieved in a godly way, what earnest care it worked in you. Yes, what defense, indignation, fear, longing, zeal, and vindication! In everything you demonstrated yourselves to be pure in the matter.
పశ్యత తేనేశ్వరీయేణ శోకేన యుష్మాకం కిం న సాధితం? యత్నో దోషప్రక్షాలనమ్ అసన్తుష్టత్వం హార్ద్దమ్ ఆసక్తత్వం ఫలదానఞ్చైతాని సర్వ్వాణి| తస్మిన్ కర్మ్మణి యూయం నిర్మ్మలా ఇతి ప్రమాణం సర్వ్వేణ ప్రకారేణ యుష్మాభి ర్దత్తం|
12 So although I wrote to you, I wrote not for his cause that did the wrong, nor for his cause that suffered the wrong, but that your earnest care for us might be revealed in you in the sight of God.
యేనాపరాద్ధం తస్య కృతే కింవా యస్యాపరాద్ధం తస్య కృతే మయా పత్రమ్ అలేఖి తన్నహి కిన్తు యుష్మానధ్యస్మాకం యత్నో యద్ ఈశ్వరస్య సాక్షాద్ యుష్మత్సమీపే ప్రకాశేత తదర్థమేవ|
13 Therefore we have been comforted. In our comfort we rejoiced the more exceedingly for the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.
ఉక్తకారణాద్ వయం సాన్త్వనాం ప్రాప్తాః; తాఞ్చ సాన్త్వనాం వినావరో మహాహ్లాదస్తీతస్యాహ్లాదాదస్మాభి ర్లబ్ధః, యతస్తస్యాత్మా సర్వ్వై ర్యుష్మాభిస్తృప్తః|
14 For if in anything I have boasted to him on your behalf, I was not disappointed. But as we spoke all things to you in truth, so our glorying also which I made before Titus was found to be truth.
పూర్వ్వం తస్య సమీపేఽహం యుష్మాభిర్యద్ అశ్లాఘే తేన నాలజ్జే కిన్తు వయం యద్వద్ యుష్మాన్ ప్రతి సత్యభావేన సకలమ్ అభాషామహి తద్వత్ తీతస్య సమీపేఽస్మాకం శ్లాఘనమపి సత్యం జాతం|
15 His affection is more abundantly toward you, while he remembers all of your obedience, how with fear and trembling you received him.
యూయం కీదృక్ తస్యాజ్ఞా అపాలయత భయకమ్పాభ్యాం తం గృహీతవన్తశ్చైతస్య స్మరణాద్ యుష్మాసు తస్య స్నేహో బాహుల్యేన వర్త్తతే|
16 I rejoice that in everything I am confident concerning you.
యుష్మాస్వహం సర్వ్వమాశంసే, ఇత్యస్మిన్ మమాహ్లాదో జాయతే|
