< Job 3 >

1 After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده،
2 Job answered:
گفت:
3 “Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
«نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم!
4 Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد.
5 Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it.
ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد.
6 As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.
ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد.
7 Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد.
8 Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند.
9 Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند.
10 because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم.
11 “Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
«چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟
12 Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟
13 For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم.
14 with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;
15 or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
16 or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
«چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟
17 There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند.
18 There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند.
19 The small and the great are there. The servant is free from his master.
در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است.
20 “Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
«چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟
21 who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟
22 who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند!
23 Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟
24 For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است.
25 For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me.
چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است.
26 I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest; but trouble comes.”
آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.»

< Job 3 >