Job 29
1 Job again took up his parable, and said,
At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,
2 “Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;
3 when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;
4 as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;
5 when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;
6 when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!
7 when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,
8 The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:
9 The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;
10 The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.
11 For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:
12 because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.
13 the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.
14 I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.
15 I was eyes to the blind, and feet to the lame.
Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.
16 I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know.
Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.
17 I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.
18 Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:
19 My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:
20 My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.
21 “Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.
22 After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.
Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.
23 They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.
24 I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.
Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.
25 I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.
