1 Corinthians 13

1 If I speak with the languages of men and of angels, but don’t have love, I have become sounding brass or a clanging cymbal.

มรฺตฺยสฺวรฺคียาณำ ภาษา ภาษมาโณ'หํ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหิ วาทกตาลสฺวรูโป นินาทการิเภรีสฺวรูปศฺจ ภวามิฯ

2 If I have the gift of prophecy, and know all mysteries and all knowledge, and if I have all faith, so as to remove mountains, but don’t have love, I am nothing.

อปรญฺจ ยทฺยหมฺ อีศฺวรียาเทศาฒฺย: สฺยำ สรฺวฺวาณิ คุปฺตวากฺยานิ สรฺวฺววิทฺยาญฺจ ชานียำ ปูรฺณวิศฺวาส: สนฺ ไศลานฺ สฺถานานฺตรีกรฺตฺตุํ ศกฺนุยาญฺจ กินฺตุ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหฺยคณนีย เอว ภวามิฯ

3 If I give away all my goods to feed the poor, and if I give my body to be burned, but don’t have love, it profits me nothing.

อปรํ ยทฺยหมฺ อนฺนทาเนน สรฺวฺวสฺวํ ตฺยเชยํ ทาหนาย สฺวศรีรํ สมรฺปเยยญฺจ กินฺตุ ยทิ เปฺรมหีโน ภเวยํ ตรฺหิ ตตฺสรฺวฺวํ มทรฺถํ นิษฺผลํ ภวติฯ

4 Love is patient and is kind. Love doesn’t envy. Love doesn’t brag, is not proud,

เปฺรม จิรสหิษฺณุ หิไตษิ จ, เปฺรม นิรฺเทฺวษมฺ อศฐํ นิรฺครฺวฺวญฺจฯ

5 doesn’t behave itself inappropriately, doesn’t seek its own way, is not provoked, takes no account of evil;

อปรํ ตตฺ กุตฺสิตํ นาจรติ, อาตฺมเจษฺฏำ น กุรุเต สหสา น กฺรุธฺยติ ปรานิษฺฏํ น จินฺตยติ,

6 doesn’t rejoice in unrighteousness, but rejoices with the truth;

อธรฺมฺเม น ตุษฺยติ สตฺย เอว สนฺตุษฺยติฯ

7 bears all things, believes all things, hopes all things, and endures all things.

ตตฺ สรฺวฺวํ ติติกฺษเต สรฺวฺวตฺร วิศฺวสิติ สรฺวฺวตฺร ภทฺรํ ปฺรตีกฺษเต สรฺวฺวํ สหเต จฯ

8 Love never fails. But where there are prophecies, they will be done away with. Where there are various languages, they will cease. Where there is knowledge, it will be done away with.

เปฺรมฺโน โลป: กทาปิ น ภวิษฺยติ, อีศฺวรียาเทศกถนํ โลปฺสฺยเต ปรภาษาภาษณํ นิวรฺตฺติษฺยเต ชฺญานมปิ โลปํ ยาสฺยติฯ

9 For we know in part and we prophesy in part;

ยโต'สฺมากํ ชฺญานํ ขณฺฑมาตฺรมฺ อีศฺวรียาเทศกถนมปิ ขณฺฑมาตฺรํฯ

10 but when that which is complete has come, then that which is partial will be done away with.

กินฺตฺวสฺมาสุ สิทฺธตำ คเตษุ ตานิ ขณฺฑมาตฺราณิ โลปํ ยาสฺยนฺเตฯ

11 When I was a child, I spoke as a child, I felt as a child, I thought as a child. Now that I have become a man, I have put away childish things.

พาลฺยกาเล'หํ พาล อิวาภาเษ พาล อิวาจินฺตยญฺจ กินฺตุ เยาวเน ชาเต ตตฺสรฺวฺวํ พาลฺยาจรณํ ปริตฺยกฺตวานฺฯ

12 For now we see in a mirror, dimly, but then face to face. Now I know in part, but then I will know fully, even as I was also fully known.

อิทานีมฺ อภฺรมเธฺยนาสฺปษฺฏํ ทรฺศนมฺ อสฺมาภิ รฺลภฺยเต กินฺตุ ตทา สากฺษาตฺ ทรฺศนํ ลปฺสฺยเตฯ อธุนา มม ชฺญานมฺ อลฺปิษฺฐํ กินฺตุ ตทาหํ ยถาวคมฺยสฺตไถวาวคโต ภวิษฺยามิฯ

13 But now faith, hope, and love remain—these three. The greatest of these is love.

อิทานีํ ปฺรตฺยย: ปฺรตฺยาศา เปฺรม จ ตฺรีเณฺยตานิ ติษฺฐนฺติ เตษำ มเธฺย จ เปฺรม เศฺรษฺฐํฯ