Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 On the willows in that land, we hung up our harps.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: “Sing us one of the songs of Zion!”

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How can we sing the LORD’s song in a foreign land?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget you, Jerusalem, let my right hand forget its skill.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Let my tongue stick to the roof of my mouth if I don’t remember you, if I don’t prefer Jerusalem above my chief joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, LORD, against the children of Edom in the day of Jerusalem, who said, “Raze it! Raze it even to its foundation!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be happy who repays you, as you have done to us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Happy shall he be, who takes and dashes your little ones against the rock.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!