Job 30
1 “But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They are driven out from amongst men. They cry after them as after a thief,
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They bray amongst the bushes. They are gathered together under the nettles.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 “Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors have turned on me. They chase my honour as the wind. My welfare has passed away as a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 “Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 “However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy?
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin grows black and peels from me. My bones are burnt with heat.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
