Psalms 38

1 A Psalm of David, to bring to remembrance. O LORD, rebuke me not in thy wrath: neither chasten me in thy hot displeasure.

۱ مزمور داود برای تذکر ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تادیبم مفرما.

2 For thy arrows stick fast in me, and thy hand falleth heavy upon me.

۲ زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو برمن فرود آمده است.

3 [There is] no soundness in my flesh because of thy anger; neither [is there any] rest in my bones because of my sin.

۳ در جسد من به‌سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به‌سبب خطای خودم سلامتی نی.

4 For my iniquities have gone over my head: as a heavy burden they are too heavy for me.

۴ زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بارگران از طاقتم سنگین ترشده.

5 My wounds are offensive, [and] are corrupt because of my foolishness.

۵ جراحات من متعفن و مقروح شده است، به‌سبب حماقت من.

6 I am troubled; I am bowed down greatly; I go mourning all the day long.

۶ به خود می‌پیچم وبی نهایت منحنی شده‌ام. تمامی روز ماتم‌کنان تردد می‌کنم.

7 For my loins are filled with a lothsome [disease]: and [there is] no soundness in my flesh.

۷ زیرا کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست.

8 I am feeble and grievously broken: I have roared by reason of the disquietness of my heart.

۸ من بی‌حس و بی‌نهایت کوفته شده‌ام و از فغان دل خود نعره می‌زنم.

9 LORD, all my desire [is] before thee; and my groaning is not hid from thee.

۹ ‌ای خداوند تمامی آرزوی من در مد نظر تواست و ناله های من از تو مخفی نمی باشد.

10 My heart panteth, my strength faileth me: as for the light of my eyes, that also is gone from me.

۱۰ دل من می‌طپد و قوتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست.

11 My lovers and my friends stand aloof from my affliction; and my kinsmen stand afar off.

۱۱ دوستان و رفیقانم از بلای من برکنار می‌ایستند و خویشان من دور ایستاده‌اند.

12 They also that seek after my life lay snares [for me]: and they that seek my hurt speak mischievous things, and imagine deceits all the day long.

۱۲ آنانی که قصد جانم دارند دام می‌گسترند و بداندیشانم سخنان فتنه انگیز می‌گویند و تمام روزحیله را تفکر می‌کنند.

13 But I, as a deaf [man], heard not; and [I was] as a dumb man [that] openeth not his mouth.

۱۳ و اما من مثل کر نمی شنوم. مانند گنگم که دهان خود را باز نکند.

14 Thus I was as a man that heareth not, and in whose mouth [are] no reproofs.

۱۴ و مثل کسی گردیده‌ام که نمی شنود و کسی‌که در زبانش حجتی نباشد.

15 For in thee, O LORD, do I hope: thou wilt hear, O LORD my God.

۱۵ زیرا که‌ای خداوند انتظار تو را می‌کشم. تو‌ای یهوه خدایم جواب خواهی داد.

16 For I said, [Hear me], lest [otherwise] they should rejoice over me: when my foot slippeth, they magnify [themselves] against me.

۱۶ چونکه گفته‌ام مبادا بر من شادی نمایند و چون پایم بلغزد بر من تکبر کنند.

17 For I [am] ready to halt, and my sorrow [is] continually before me.

۱۷ زیرا که برای افتادن نصب شده‌ام ودرد من همیشه پیش روی من است.

18 For I will declare my iniquity; I will be sorry for my sin.

۱۸ زیرا گناه خود را اخبار می‌نمایم و از خطای خود غمگین هستم.

19 But my enemies [are] lively, [and] they are strong: and they that hate me wrongfully are multiplied.

۱۹ اما دشمنانم زنده و زورآوراند و آنانی که بی‌سبب بر من بغض می‌نمایند بسیاراند.

20 They also that render evil for good are my adversaries; because I follow [the thing that is] good.

۲۰ وآنانی که به عوض نیکی به من بدی می‌رسانند. برمن عداوت می‌ورزند زیرا نیکویی را پیروی می‌کنم.

21 Forsake me not, O LORD: O my God, be not far from me.

۲۱ ‌ای خداوند مرا ترک منما. ای خدای من از من دور مباش.

22 Make haste to help me, O LORD my salvation.

۲۲ و برای اعانت من تعجیل فرما‌ای خداوندی که نجات من هستی.