< Psalms 104 >

1 Bless the LORD, O my soul. O LORD my God, thou art very great; thou art clothed with honor and majesty.
ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!
2 Who coverest [thyself] with light as [with] a garment: who stretchest out the heavens like a curtain:
تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای
3 Who layeth the beams of his chambers in the waters: who maketh the clouds his chariot: who walketh upon the wings of the wind:
و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.
4 Who maketh his angels spirits; his ministers a flaming fire:
بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.
5 [Who] laid the foundations of the earth, [that] it should not be removed for ever.
ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.
6 Thou coveredst it with the deep as [with] a garment: the waters stood above the mountains.
دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.
7 At thy rebuke they fled; at the voice of thy thunder they hasted away.
اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.
8 They go up by the mountains; they go down by the valleys to the place which thou hast founded for them.
به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.
9 Thou hast set a bound that they may not pass over; that they turn not again to cover the earth.
برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.
10 He sendeth the springs into the valleys, [which] run among the hills.
در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.
11 They give drink to every beast of the field: the wild asses quench their thirst.
تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.
12 By them shall the fowls of the heaven have their habitation, [which] sing among the branches.
پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.
13 He watereth the hills from his chambers: the earth is satisfied with the fruit of thy works.
از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.
14 He causeth the grass to grow for the cattle, and herb for the service of man: that he may bring forth food out of the earth;
تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.
15 And wine [that] maketh glad the heart of man, [and] oil to make [his] face to shine, and bread [which] strengtheneth man's heart.
تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.
16 The trees of the LORD are full [of sap]; the cedars of Lebanon, which he hath planted;
درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.
17 Where the birds make their nests: [as for] the stork, the fir-trees [are] her house.
مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.
18 The high hills [are] a refuge for the wild goats; [and] the rocks for the conies.
کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.
19 He appointeth the moon for seasons: the sun knoweth his going down.
ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.
20 Thou makest darkness, and it is night: in which all the beasts of the forest do creep [forth].
به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.
21 The young lions roar after their prey, and seek their food from God.
شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.
22 The sun ariseth, they collect, and lay themselves down in their dens.
هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.
23 Man goeth forth to his work and to his labor until the evening.
آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.
24 O LORD, how manifold are thy works! in wisdom hast thou made them all: the earth is full of thy riches.
خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.
25 [So is] this great and wide sea, in which [are] creeping animals innumerable, both small and great beasts.
در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.
26 There go the ships: [there is] that leviathan, [which] thou hast made to play therein.
کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.
27 These wait all upon thee; that thou mayest give [them] their food in due season.
تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.
28 [That which] thou givest them, they gather: thou openest thy hand, they are filled with good.
تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.
29 Thou hidest thy face, they are troubled: thou takest away their breath, they die, and return to their dust.
هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.
30 Thou sendest forth thy spirit, they are created: and thou renewest the face of the earth.
اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.
31 The glory of the LORD shall endure for ever: the LORD shall rejoice in his works.
شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.
32 He looketh on the earth, and it trembleth: he toucheth the hills, and they smoke.
خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.
33 I will sing to the LORD as long as I live: I will sing praise to my God while I have my being.
تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.
34 My meditation of him shall be sweet: I will be glad in the LORD.
باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.
35 Let sinners be consumed out of the earth, and let the wicked be no more. Bless thou the LORD, O my soul. Praise ye the LORD.
باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

< Psalms 104 >