Job 4
1 Then Eliphaz the Temanite answered and said,
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 [If] we essay to commune with thee, wilt thou be grieved? but who can refrain from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Thy words have upheld him that was falling, and thou hast strengthened the feeble knees.
5 But now it hath come upon thee, and thou faintest; it toucheth thee, and thou art troubled.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 [Is] not [this] thy fear, thy confidence, thy hope, and the uprightness of thy ways?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Remember, I pray thee, who [ever] perished, being innocent? or where were the righteous cut off;
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 Even as I have seen, they that plow iniquity, and sow wickedness, reap the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the blast of God they perish, and by the breath of his nostrils are they consumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The old lion perisheth for lack of prey, and the stout lion's whelps are scattered abroad.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 Now a thing was secretly brought to me, and my ear received a small sound of it.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falleth on men.
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Fear came upon me, and trembling, which made all my bones to shake.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a spirit passed before my face; the hair of my flesh stood up:
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 It stood still, but I could not discern its form: an image [was] before my eyes, [there was] silence, and I heard a voice, [saying],
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 Shall mortal man be more just than God? shall a man be more pure than his maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Behold, he put no trust in his servants; and his angels he charged with folly:
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 How much less [in] them that dwell in houses of clay, whose foundation [is] in the dust, [who] are crushed before the moth?
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 They are destroyed from morning to evening: they perish for ever without any regarding [it].
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Doth not their excellence [which is] in them depart? they die, even without wisdom.
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
