Job 29
1 Moreover, Job continued his parable, and said,
Још настави Јов беседу своју и рече:
2 Oh that I were as [in] months past, as [in] the days [when] God preserved me;
О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,
3 When his candle shined upon my head, [and when] by his light I walked [through] darkness;
Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,
4 As I was in the days of my youth, when the secret of God [was] upon my tabernacle;
Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,
5 When the Almighty [was] yet with me, [when] my children [were] about me;
Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,
6 When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,
7 When I went out to the gate through the city, [when] I prepared my seat in the street!
Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:
8 The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, [and] stood up.
Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,
9 The princes refrained talking, and laid [their] hand on their mouth.
Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,
10 The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.
11 When the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness to me:
Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми
12 Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and [him that had] none to help him.
Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.
Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;
14 I put on righteousness, and it clothed me: my judgment [was] as a robe and a diadem.
У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.
15 I was eyes to the blind, and feet [was] I to the lame.
Око бејах слепом и нога хромом.
16 I [was] a father to the poor: and the cause [which] I knew not I searched out.
Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.
17 And I broke the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.
18 Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply [my] days as the sand.
Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.
19 My root [was] spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.
Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.
20 My glory [was] fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.
21 To me [men] gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.
22 After my words they spoke not again; and my speech dropped upon them.
После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.
23 And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide [as] for the latter rain.
Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.
24 [If] I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.
Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.
25 I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one [that] comforteth the mourners.
Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.
