Job 10

1 My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

Ang aking kaluluwa ay nalulunos sa aking buhay; aking palalayain ang aking daing; ako'y magsasalita sa kapaitan ng aking kaluluwa.

2 I will say to God, Do not condemn me; show me why thou contendest with me.

Sasabihin ko sa Dios: Huwag mo akong hatulan; ipakilala mo sa akin kung bakit nakikipagtalo ka sa akin.

3 [Is it] good to thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?

Mabuti ba sa iyo na ikaw ay mamighati, na iyong itakuwil ang gawa ng iyong mga kaaway, at iyong pasilangin ang payo ng masama?

4 Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

Ikaw ba'y may mga matang laman, o nakakakita ka bang gaya ng pagkakita ng tao?

5 [Are] thy days as the days of man? [are] thy years as man's days,

Ang iyo bang mga kaarawan ay gaya ng mga kaarawan ng tao, o ang iyong mga taon ay gaya ng mga kaarawan ng tao,

6 That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?

Upang ikaw ay magsiyasat ng aking kasamaan, at magusisa ng aking kasalanan,

7 Thou knowest that I am not wicked; and [there is] none that can deliver out of thy hand.

Bagaman iyong nalalaman na ako'y hindi masama; at walang makapagliligtas sa iyong kamay?

8 Thy hands have made me and fashioned me in all my parts; yet thou dost destroy me.

Ang iyong mga kamay ang siyang lumalang at nagbigay anyo sa akin sa buong palibot; gayon ma'y pinahihirapan mo ako.

9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

Iyong alalahanin, isinasamo ko sa iyo, na ako'y iyong binigyang anyo na gaya ng putik; at iuuwi mo ba ako uli sa pagkaalabok?

10 Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

Hindi mo ba ako ibinuhos na parang gatas, at binuo mo akong parang keso?

11 Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

Ako'y binihisan mo ng balat at laman, at sinugpong mo ako ng mga buto at mga litid.

12 Thou hast granted me life and favor, and thy visitation hath preserved my spirit.

Ako'y pinagkalooban mo ng buhay at kagandahang-loob, at pinamalagi ang aking diwa ng iyong pagdalaw.

13 And these [things] hast thou hid in thy heart: I know that this [is] with thee.

Gayon ma'y ang mga bagay na ito ay iyong ikinubli sa iyong puso; talastas ko na ito'y sa iyo:

14 If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from my iniquity.

Kung ako'y magkasala, iyo nga akong tinatandaan, at hindi mo ako patatawarin sa aking kasamaan.

15 If I be wicked, woe to me; and [if] I be righteous, [yet] will I not lift up my head. [I am] full of confusion; therefore see thou my affliction;

Kung ako'y maging masama, sa aba ko; at kung ako'y maging matuwid, hindi ko man itataas ang aking ulo; yamang puspos ng kakutyaan, at ng pagmamasid niring kadalamhatian.

16 For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou showest thyself wonderful upon me.

At kung ang aking ulo ay mataas, iyong hinuhuli akong parang leon: at napakikita ka uling kagilagilalas sa akin.

17 Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thy indignation upon me; changes and war [are] against me.

Iyong binabago ang iyong mga pagsaksi laban sa akin, at dinaragdagan mo ang iyong galit sa akin; paninibago at pakikipagbaka ang sumasaakin.

18 Why then hast thou brought me forth from the womb? O that I had expired, and no eye had seen me!

Bakit mo nga ako inilabas mula sa bahay-bata? Napatid sana ang aking hininga, at wala nang matang nakakita pa sa akin.

19 I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

Ako sana'y naging parang hindi nabuhay; nadala sana ako mula sa bahay-bata hanggang sa libingan,

20 [Are] not my days few? cease [then], [and] let me alone, that I may take comfort a little,

Hindi ba kaunti ang aking mga araw? paglikatin mo nga, at ako'y iyong bayaan, upang ako'y maginhawahan ng kaunti,

21 Before I go [whence] I shall not return, [even] to the land of darkness, and the shades of death;

Bago ako manaw doon na hindi ako babalik, sa lupain ng kadiliman at ng lilim ng kamatayan;

22 A land of darkness, as darkness [itself]; [and] of the shades of death, without any order, and [where] the light [is] as darkness.

Ang lupain na dilim, na gaya ng salimuot na kadiliman; lupain ng lilim ng kamatayan, na walang anomang ayos, at doon sa ang liwanag ay gaya ng salimuot na kadiliman.