Acts 12
1 Now about that time, Herod the king stretched forth [his] hands to afflict certain of the church.
Тевсь дэ кадыя вряма тхагари Иродо спхангля койсавэн манушэн кхандирятар, соб тэ терэ лэнди бибахт.
2 And he killed James the brother of John with the sword.
Вов прыпхэнда тэ умарэ чюряґа Иоаннохкэрэ пхралэ, Иаково.
3 And because he saw it pleased the Jews, he proceeded further to take Peter also. Then were the days of unleavened bread.
Кала вов удыкхля, со када чялиля иудеенди, тунчи прыпхэнда тэ пхандэ и Петро. Када сля пэ сырботори, саво акхарэлпэ Биквасно мандро.
4 And when he had apprehended him, he put [him] in prison, and delivered [him] to four quaternions of soldiers to keep him; intending after the passover to bring him forth to the people.
Петро пхангле, чутэ дэ барунэ и тховдэ дэшушов халавдэн, по штар мануша дэ череда. Иродо камля тэ вылиджя Петро манушэндэ, кала проджяла Патради.
5 Peter therefore was kept in prison: but prayer was made without ceasing by the church to God for him.
Петро сля дэ барунэ, а кхандири фартэ мангляпэ пала лэ Дэвлэсти.
6 And when Herod would have brought him forth, the same night Peter was sleeping between two soldiers, bound with two chains; and the keepers before the door kept the prison.
Рятяґа, англа колэ, сар Иродо камля тэ вылиджя лэ пэ сындо, Пётро совэлас машкар дон халавдэн тай сля спхангло донца ланчугонэнца, а халавдэ паша вударэн прыдыкхэнас пала барунэ.
7 And behold, the angel of the Lord came upon [him], and a light shined in the prison; and he smote Peter on the side, and raised him up, saying, Arise quickly. And his chains fell off from [his] hands.
Тай акэ, авиля ангело Раехкоро, тай дэ барунэ запхабиляпэ душлимо. Ангело малавда Петро дэ рига тай джюнгавда лэ. — Вщи сигэдэр! — пхэнда вов, тай ланчугуря тэлэдэне Петрохкэрэ вастэндар.
8 And the angel said to him, Gird thyself, and bind on thy sandals; and so he did. And he saith to him, Cast thy garment about thee, and follow me.
Тунчи ангело пхэнда: — Подпхандэпэ кущикаґа тай уряв цыруля. Пётро терда када. — Уряв упралуни їда и джя пала ман, — пхэнда ангело.
9 And he went out, and followed him, and knew not that it was true which was done by the angel; but thought he saw a vision.
Пётро выджиля пала ангело барунэстар тай на полэлас, со ангело терэл вса пав чячима. Вов думисарэлас, со када дыкхлимо.
10 When they were past the first and the second ward, they came to the iron gate that leadeth to the city; which opened to them of its own accord: and they went out, and passed on through one street; and forthwith the angel departed from him.
Вонэ проджиле англунэн халавдэн, тунчи — аврэн тай поджиле саструнэ вударэндэ, савэндар выджянас дэ форо. Вудара еджинэ оттердэпэ англа лэн, тай вонэ выджиле. Вонэ проджиле екх гаса, тай акэ, ангело уджиля.
11 And when Peter had come to himself, he said, Now I know with certainty, that the Lord hath sent his angel, and hath delivered me out of the hand of Herod, and [from] all the expectation of the people of the Jews.
Кала Пётро авиля дэ пэстэ, вов пхэнда: — Кана мэ чяче джянав, со Рай бичалда пэхкэрэ ангело и фирисарда ман Иродохкорэ вастэстар и кодэлэ бибахталимастар, саво камле тэ терэ манди иудеенгерэ мануша.
12 And when he had considered [the thing], he came to the house of Mary the mother of John whose surname was Mark; where many were assembled, praying.
Кала Пётро полиля, со тердапэ, вов джиля цэрэстэ, тев джювда Мария, дэй Иоаннохкири, савэ инте акхарэнас Марко. Котэ бут манушэн стидэнепэ тэ мангэпэ.
13 And as Peter knocked at the door of the gate, a damsel came to hearken, named Rhoda.
Пётро помарда дэ вударэн, тай лэстэ выджиля бутярни, савя акхарэнас Роза.
14 And when she knew Peter's voice, she opened not the gate for gladness, but ran in, and told that Peter stood before the gate
Вой уджянгля Петро пав ґласо тай лошатар бистарда тэ оттерэ вудара. Тунчи вой прастэня павпалэ, соб тэ пхэнэ, со Пётро ачел паша вударэн.
15 And they said to her, Thou art insane. But she constantly affirmed that it was even so. Then they said, It is his angel.
— Ту на дэ пэхкиря годя! — пхэндэ лати. Нэ вой на пэрэачелас лэнди тэ допхэнэ. — Када лэхкоро ангело! — дэдумане вонэ.
16 But Peter continued knocking. And when they had opened [the door], and saw him, they were astonished.
Пётро вса ж марэлас дэ вударэн, и кала вонэ оттердэ вудара и удыкхле лэ, тунчи дэнепэ дыво.
17 But he beckoning to them with the hand to hold their peace, declared to them how the Lord had brought him out of the prison. And he said, Go, show these things to James, and to the brethren. And he departed, and went into another place.
Пётро сикавда лэнди вастэґа, соб вонэ тэ заачен мулком, тай розпхэнда, сар Рай вылиджялда лэ барунэстар. — Розпхэнэн пала кода Иаковости и аврэ пхралэнди, — дэдуманя вов лэнди тай уджиля котарь дэ авэр тхан.
18 Now as soon as it was day, there was no small stir among the soldiers, what was become of Peter.
Дэнзор халавдэ ачиле тэ прастэ пордэ котарь, и нико на джянгля, со тердапэ Петроґа.
19 And when Herod had sought for him, and found him not, he examined the keepers, and commanded that [they] should be put to death. And he went down from Judea to Cesarea, and [there] abode.
Иродо родэлас лэ тай на аракхля, колэсти допхучля халавдэн тай прэдэня лэн мэримасти. Тунчи Иродо лагля Иудеятар дэ Кесария тай ачеласпэ котэ набут вряма.
20 And Herod was highly displeased with them of Tyre and Sidon. But they came with one accord to him, and having made Blastus the king's chamberlain their friend, desired peace, because their country was nourished by the king's [country].
Иродо ж фартэ мижыля пэ манушэн, савэ джювдэ дэ Тиро тай Сидоно. Кодэла ж допхэндэпэ машкар пэстэ, авиле Иродостэ тай помангле Бласто, саво прыдыкхэлас пала тхагарехкири цэра, соб вов тэ подрицарэл лэн. Тунчи мангле тхагаре, соб тэ на рицарэл холи пэ лэн, колэсти со лэнгири пхув парварэласпэ тхагарехкиря пхуятар.
21 And upon a set day, Herod arrayed in royal apparel, sat upon his throne, and made an oration to them.
Дэ екх диво, саво вов вытидэня, Иродо урявда тхагаримахкири їда, бэшля пэ сундисарехкоро тхан и ачиля тэ дэдумэ манушэндэ.
22 And the people gave a shout, [saying], [It is] the voice of a god, and not of a man.
Мануша затиписиле: — Када ґласо дэвликуно, а на манушыкано!
23 And immediately the angel of the Lord smote him, because he gave not God the glory: and he was eaten by worms, and died.
Нэ дэ кодыя ж вряма ангело Раехкоро малавда Иродо, колэсти со вов на ваздэня лашаримо Дэвлэсти, тай цэрмэ захале лэ, и вов муля.
24 But the word of God grew and multiplied.
Лав Дэвлэхкоро розджяласпэ дурэдэр тай дурэдэр.
25 And Barnabas and Saul returned from Jerusalem, when they had fulfilled [their] ministry, and took with them John, whose surname was Mark.
Варнава ж тай Савло стердэ пэхкоро рындо тай рисиле дэ Ерусалимо. Пэґа вонэ лиле Иоанно, савэ инте акхарэнас Марко.
