2 Corinthians 2
1 But I determined this with myself, that I would not come again to you in heaviness.
১অপৰঞ্চাহং পুনঃ শোকায যুষ্মৎসন্নিধিং ন গমিষ্যামীতি মনসি নিৰচৈষং|
2 For if I make you sorry, who is he then that maketh me glad, but the same who is made sorry by me?
২যস্মাদ্ অহং যদি যুষ্মান্ শোকযুক্তান্ কৰোমি তৰ্হি মযা যঃ শোকযুক্তীকৃতস্তং ৱিনা কেনাপৰেণাহং হৰ্ষযিষ্যে?
3 And I wrote this same to you, lest, coming I should have sorrow from them by whom I ought to rejoice; having confidence in you all, that my joy is [the joy] of you all.
৩মম যো হৰ্ষঃ স যুষ্মাকং সৰ্ৱ্ৱেষাং হৰ্ষ এৱেতি নিশ্চিতং মযাবোধি; অতএৱ যৈৰহং হৰ্ষযিতৱ্যস্তৈ ৰ্মদুপস্থিতিসমযে যন্মম শোকো ন জাযেত তদৰ্থমেৱ যুষ্মভ্যম্ এতাদৃশং পত্ৰং মযা লিখিতং|
4 For out of much affliction and anguish of heart I wrote to you with many tears; not that ye should be grieved, but that ye might know the love which I have more abundantly to you.
৪ৱস্তুতস্তু বহুক্লেশস্য মনঃপীডাযাশ্চ সমযেঽহং বহ্ৱশ্ৰুপাতেন পত্ৰমেকং লিখিতৱান্ যুষ্মাকং শোকাৰ্থং তন্নহি কিন্তু যুষ্মাসু মদীযপ্ৰেমবাহুল্যস্য জ্ঞাপনাৰ্থং|
5 But if any hath caused grief, he hath not grieved me, but in part: that I may not overcharge you all.
৫যেনাহং শোকযুক্তীকৃতস্তেন কেৱলমহং শোকযুক্তীকৃতস্তন্নহি কিন্ত্ৱংশতো যূযং সৰ্ৱ্ৱেঽপি যতোঽহমত্ৰ কস্মিংশ্চিদ্ দোষমাৰোপযিতুং নেচ্ছামি|
6 Sufficient to such a man [is] this punishment, which [was inflicted] by many.
৬বহূনাং যৎ তৰ্জ্জনং তেন জনেনালম্ভি তৎ তদৰ্থং প্ৰচুৰং|
7 So that on the other hand, ye [ought] rather to forgive [him], and comfort [him], lest perhaps such one should be swallowed up with excessive sorrow.
৭অতঃ স দুঃখসাগৰে যন্ন নিমজ্জতি তদৰ্থং যুষ্মাভিঃ স ক্ষন্তৱ্যঃ সান্ত্ৱযিতৱ্যশ্চ|
8 Wherefore I beseech you that ye would confirm [your] love towards him.
৮ইতি হেতোঃ প্ৰৰ্থযেঽহং যুষ্মাভিস্তস্মিন্ দযা ক্ৰিযতাং|
9 For to this end also I wrote, that I might know the proof of you, whether ye are obedient in all things.
৯যূযং সৰ্ৱ্ৱকৰ্ম্মণি মমাদেশং গৃহ্লীথ ন ৱেতি পৰীক্ষিতুম্ অহং যুষ্মান্ প্ৰতি লিখিতৱান্|
10 To whom ye forgive any thing, I [forgive] also: for if I forgave any thing, to whom I forgave [it], for your sakes [I forgave it], in the person of Christ;
১০যস্য যো দোষো যুষ্মাভিঃ ক্ষম্যতে তস্য স দোষো মযাপি ক্ষম্যতে যশ্চ দোষো মযা ক্ষম্যতে স যুষ্মাকং কৃতে খ্ৰীষ্টস্য সাক্ষাৎ ক্ষম্যতে|
11 Lest Satan should get an advantage of us: for we are not ignorant of his devices.
১১শযতানঃ কল্পনাস্মাভিৰজ্ঞাতা নহি, অতো ৱযং যৎ তেন ন ৱঞ্চ্যামহে তদৰ্থম্ অস্মাভিঃ সাৱধানৈ ৰ্ভৱিতৱ্যং|
12 Furthermore, when I came to Troas to [preach] the gospel of Christ, and a door was opened to me by the Lord,
১২অপৰঞ্চ খ্ৰীষ্টস্য সুসংৱাদঘোষণাৰ্থং মযি ত্ৰোযানগৰমাগতে প্ৰভোঃ কৰ্ম্মণে চ মদৰ্থং দ্ৱাৰে মুক্তে
13 I had no rest in my spirit, because I found not Titus my brother; but taking my leave of them, I went from thence into Macedonia.
১৩সত্যপি স্ৱভ্ৰাতুস্তীতস্যাৱিদ্যমানৎৱাৎ মদীযাত্মনঃ কাপি শান্তি ৰ্ন বভূৱ, তস্মাদ্ অহং তান্ ৱিসৰ্জ্জনং যাচিৎৱা মাকিদনিযাদেশং গন্তুং প্ৰস্থানম্ অকৰৱং|
14 Now thanks [be] to God, who always causeth us to triumph in Christ, and maketh manifest the savor of his knowledge by us in every place.
১৪য ঈশ্ৱৰঃ সৰ্ৱ্ৱদা খ্ৰীষ্টেনাস্মান্ জযিনঃ কৰোতি সৰ্ৱ্ৱত্ৰ চাস্মাভিস্তদীযজ্ঞানস্য গন্ধং প্ৰকাশযতি স ধন্যঃ|
15 For we are to God a sweet savor of Christ, in them that are saved, and in them that perish:
১৫যস্মাদ্ যে ত্ৰাণং লপ্স্যন্তে যে চ ৱিনাশং গমিষ্যন্তি তান্ প্ৰতি ৱযম্ ঈশ্ৱৰেণ খ্ৰীষ্টস্য সৌগন্ধ্যং ভৱামঃ|
16 To the one [we are] the savor of death to death; and to the other the savor of life to life. And who [is] sufficient for these things?
১৬ৱযম্ একেষাং মৃত্যৱে মৃত্যুগন্ধা অপৰেষাঞ্চ জীৱনায জীৱনগন্ধা ভৱামঃ, কিন্ত্ৱেতাদৃশকৰ্ম্মসাধনে কঃ সমৰ্থোঽস্তি?
17 For we are not as many, who corrupt the word of God: but as from sincerity, but as from God, in the sight of God we speak in Christ.
১৭অন্যে বহৱো লোকা যদ্ৱদ্ ঈশ্ৱৰস্য ৱাক্যং মৃষাশিক্ষযা মিশ্ৰযন্তি ৱযং তদ্ৱৎ তন্ন মিশ্ৰযন্তঃ সৰলভাৱেনেশ্ৱৰস্য সাক্ষাদ্ ঈশ্ৱৰস্যাদেশাৎ খ্ৰীষ্টেন কথাং ভাষামহে|
