Psalms 10

1 Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?

ای خداوند، چرا دور ایستاده‌ای؟ چرا به هنگام سختیها خود را پنهان می‌کنی؟

2 The wicked in his pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.

بیا و اشخاص متکبر و بدکار را که بر فقرا ظلم می‌کنند در دامهای خودشان گرفتار ساز.

3 For the wicked boasteth of his heart’s desire, and blesseth the covetous, whom the LORD abhorreth.

آنها با غرور از مقاصد پلید خود سخن می‌رانند. آنها اشخاص طمعکار را می‌ستایند ولی خدا را ناسزا می‌گویند.

4 The wicked, through the pride of his countenance, will not seek after God: God is not in all his thoughts.

این بدکارانِ متکبر فکر می‌کنند خدایی وجود ندارد تا از آنها بازخواست کند.

5 His ways are always grievous; thy judgments are far above out of his sight: as for all his enemies, he puffeth at them.

آنها در کارهایشان موفقند و دشمنانشان را به هیچ می‌شمارند و توجهی به احکام خدا ندارند.

6 He hath said in his heart, I shall not be moved: for I shall never be in adversity.

به خود می‌گویند: «همیشه موفق خواهیم بود و از هر مصیبتی به دور خواهیم ماند.»

7 His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue is mischief and vanity.

دهانشان آکنده از نفرین و دروغ و تهدید است و از زبانشان گناه و شرارت می‌بارد.

8 He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are secretly set against the poor.

در روستاها به کمین می‌نشینند و اشخاص بی‌گناه را می‌کشند.

9 He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.

مانند شیر درنده، کمین می‌کنند و بر اشخاص فقیر و درمانده حمله می‌برند و ایشان را در دام خود گرفتار می‌سازند.

10 He croucheth, and humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.

اشخاص بیچاره در زیر ضربات بی‌رحمانهٔ آنها خرد می‌شوند.

11 He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it.

این بدکاران در دل خود می‌گویند: «خدا روی خود را برگردانده و این چیزها را هرگز نمی‌بیند.»

12 Arise, O LORD; O God, lift up thy hand: forget not the humble.

ای خداوند، برخیز و این بدکاران را مجازات کن! ای خدا، بیچارگان را فراموش نکن!

13 Why doth the wicked despise God? he hath said in his heart, Thou wilt not require it.

چرا بدکاران به خدا ناسزا می‌گویند و مجازات نمی‌شوند؟ آنها در دل خود می‌گویند: «خدا از ما بازخواست نخواهد کرد»؟

14 Thou hast seen it; for thou beholdest mischief and spite, to repay it with thy hand: the poor committeth himself to thee; thou art the helper of the fatherless.

اما ای خدا، تو می‌بینی! تو رنج و غم مردم را می‌بینی و به داد آنها می‌رسی. تو امید بیچارگان و مددکار یتیمان هستی.

15 Break thou the arm of the wicked and the evil man: seek out his wickedness till thou shalt find none.

دست این بدکاران را بشکن. آنها را به سزای اعمالشان برسان و به ظلم آنها پایان بده.

16 The LORD is King for ever and ever: the heathen have perished out of his land.

خداوند تا ابد پادشاه است؛ قومهایی که او را نمی‌پرستند از سرزمین وی رانده و هلاک خواهند شد.

17 LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thy ear to hear:

ای خداوند، تو دعای بیچارگان را اجابت می‌کنی. تو به درد دل آنها گوش می‌دهی و به ایشان قوت قلب می‌بخشی.

18 To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.

تو از حق یتیمان و مظلومان دفاع می‌کنی تا دیگر انسان خاکی نتواند آنها را بترساند.