Psalms 78
1 A maschil of Asaph. Hear my teaching, my people, listen to the words of my mouth.
Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
2 I will open my mouth in parables; I will sing about hidden things about the past.
Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
3 These are things that we have heard and learned, things that our ancestors have told us.
Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
4 We will not keep them from their descendants. We will tell the next generation about the praiseworthy deeds of Yahweh, his strength, and the wonders that he has done.
Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
5 For he established covenant decrees in Jacob and appointed a law in Israel. He commanded our ancestors that they were to teach them to their children.
Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
6 He commanded this so that the generation to come might know his decrees, the children not yet born, who should tell them in turn to their own children.
Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
7 Then they would place their hope in God and not forget his deeds but keep his commandments.
Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
8 Then they would not be like their ancestors, who were a stubborn and rebellious generation, a generation whose hearts were not right, and whose spirits were not committed and faithful to God.
Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
9 The Ephraimites were armed with bows, but they turned back on the day of battle.
Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
10 They did not keep the covenant with God, and they refused to obey his law.
Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
11 They forgot his deeds, the wonderful things that he had shown them.
Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
12 They forgot the marvelous things he did in the sight of their ancestors in the land of Egypt, in the land of Zoan.
У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
13 He divided the sea and led them across it; he made the waters to stand like walls.
У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
14 In the daytime he led them with a cloud and all the night with the light of fire.
У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
15 He split the rocks in the wilderness, and he gave them water abundantly, enough to fill the depths of the sea.
Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
16 He made streams flow out of the rock and made the water flow like rivers.
У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
17 Yet they continued to sin against him, rebelling against the Most High in the wilderness.
Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
18 They challenged God in their hearts by asking for food to satisfy their appetites.
Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
19 They spoke against God; they said, “Can God really lay out a table for us in the wilderness?
Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
20 See, when he struck the rock, waters gushed out and streams overflowed. But can he give bread also? Will he provide meat for his people?”
Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
21 When Yahweh heard this, he was angry; so his fire burned against Jacob, and his anger attacked Israel,
Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
22 because they did not believe in God and did not trust in his salvation.
Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
23 Yet he commanded the skies above and opened the doors of the sky.
У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
24 He rained down manna for them to eat, and gave them the grain from heaven.
У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
25 People ate the bread of angels. He sent them food in abundance.
Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
26 He caused the east wind to blow in the sky, and by his power he guided the south wind.
Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
27 He rained down meat on them like dust, birds as numerous as the sands of the sea.
У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
28 They fell in the middle of their camp, all around their tents.
У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
29 So they ate and were full. He gave them what they craved.
Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
30 But they had not yet filled up; their food was still in their mouths.
Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
31 Then God's anger attacked them and killed the strongest of them. He brought down the young men of Israel.
Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
32 Despite this, they continued to sin and did not believe his wonderful deeds.
Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
33 Therefore God cut short their days; their years were filled with terror.
Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
34 Whenever God afflicted them, they would start to seek him, and they would return and look earnestly for him.
У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
35 They would call to mind that God was their rock and that the Most High God was their rescuer.
Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
36 But they would flatter him with their mouth and lie to him with their words.
Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
37 For their hearts were not firmly fixed on him, and they were not faithful to his covenant.
Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
38 Yet he, being merciful, forgave their iniquity and did not destroy them. Yes, many times he held back his anger and did not stir up all his wrath.
Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
39 He called to mind that they were made of flesh, a wind that passes away and does not return.
У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
40 How often they rebelled against him in the wilderness and grieved him in the barren regions!
Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
41 Again and again they challenged God and offended the Holy One of Israel.
Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
42 They did not think about his power, how he had rescued them from the enemy
Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
43 when he performed his terrifying signs in Egypt and his wonders in the region of Zoan.
44 He turned the Egyptians' rivers to blood so that they could not drink from their streams.
У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
45 He sent swarms of flies that devoured them and frogs that overran their land.
Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
46 He gave their crops to the grasshopper and their labor to the locust.
Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
47 He destroyed their vines with hail and their sycamore trees with more hail.
Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
48 He rained hail on their cattle and hurled lightning bolts at their livestock.
У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
49 The fierceness of his anger lashed out against them. He sent wrath, fury, and trouble like agents who bring disaster.
У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
50 He leveled a path for his anger; he did not spare them from death but gave them over to the plague.
У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
51 He killed all the firstborn in Egypt, the firstborn of their strength in the tents of Ham.
У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
52 He led his own people out like sheep and guided them through the wilderness like a flock.
У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
53 He led them secure and unafraid, but the sea overwhelmed their enemies.
Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
54 Then he brought them to the border of his holy land, to this mountain that his right hand acquired.
У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
55 He drove out the nations from before them and assigned them their inheritance. He settled the tribes of Israel in their tents.
У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
56 Yet they challenged and defied the Most High God and did not keep his solemn commands.
Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
57 They were unfaithful and acted treacherously like their fathers; they were as undependable as a faulty bow.
Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
58 For they made him angry with their high places and provoked him to jealous anger with their idols.
Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
59 When God heard this, he was angry and completely rejected Israel.
Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
60 He abandoned the sanctuary of Shiloh, the tent where he had lived among people.
У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
61 He allowed his strength to be captured and gave his glory into the enemy's hand.
Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
62 He handed his people over to the sword, and he was angry with his heritage.
Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
63 Fire devoured their young men, and their young women had no wedding songs.
От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
64 Their priests fell by the sword, and their widows could not weep.
Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
65 Then the Lord awakened as one from sleep, like a warrior who shouts because of wine.
Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
66 He drove his adversaries back; he put them to everlasting shame.
У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
67 He rejected the tent of Joseph, and he did not chose the tribe of Ephraim.
Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
68 He chose the tribe of Judah and Mount Zion that he loved.
Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
69 He built his sanctuary like the heavens, like the earth that he has established forever.
[Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
70 He chose David, his servant, and took him from the sheepfolds.
У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
71 He took him from following the ewes with their young, and he brought him to be shepherd of Jacob, his people, and of Israel, his heritage.
Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
72 David shepherded them with the integrity of his heart, and he guided them with the skill of his hands.
Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
