Job 30
1 Now those who are younger than I have nothing but mockery for me— these young men whose fathers I would have refused to allow to work beside the dogs of my flock.
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 Indeed, the strength of their fathers' hands, how could it have helped me— men in whom the strength of their mature age had perished?
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 They were thin from poverty and hunger; they gnawed at the dry ground in the darkness of wilderness and desolation.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 They plucked saltwort and bushes' leaves; the roots of the broom tree were their food.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 They were driven out from among people who shouted after them as one would shout after a thief.
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 So they had to live in river valleys, in holes of the earth and of the rocks.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 Among the bushes they brayed like donkeys and they gathered together under the nettles.
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 They were the sons of fools, indeed, sons of nameless people! They were driven out of the land with whips.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 But now I have become the subject of their taunting song; I have become a byword for them.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 They abhor me and stand far off from me; they do not refrain from spitting in my face.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 For God has unstrung the string to my bow and afflicted me, and those who taunt me cast off restraint before my face.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 Upon my right hand rise the rabble; they drive me away and pile up against me their siege mounds.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 They destroy my path; they push forward disaster for me, men who have no one to hold them back.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 They come against me like an army through a wide hole in a city wall; in the midst of the destruction they roll themselves in on me.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Terrors are turned upon me; my honor is driven away as if by the wind; my prosperity passes away as a cloud.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 Now my life is pouring out from within me; many days of suffering have laid hold on me.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 In the night my bones in me are pierced; the pains that gnaw at me take no rest.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 God's great force has seized my clothing; it wraps around me like the collar of my tunic.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 He has thrown me into the mud; I have become like dust and ashes.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 I cry to you, God, but you do not answer me; I stand up, and you merely look at me.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 You have changed and become cruel to me; with the strength of your hand you persecute me.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 You lift me up to the wind and cause it to drive me along; you throw me back and forth in a storm.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all the living.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 However, does no one reach out with his hand to beg for help when he falls? Does no one in trouble call out for help?
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Did not I weep for him who was in trouble? Did I not grieve for the needy man?
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 When I hoped for good, then evil came; when I waited for light, darkness came instead.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 My heart is troubled and does not rest; days of affliction have come on me.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 I have gone about like one who was living in the dark, but not because of the sun; I stand up in the assembly and cry for help.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 I am a brother to jackals, a companion of ostriches.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 My skin is black and falls away from me; my bones are burned with heat.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 Therefore my harp is tuned for songs of mourning, my flute for the singing of those who wail.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
