Job 29
1 Job resumed speaking and said,
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 “Oh, that I were as I was in the past months when God cared for me,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 when his lamp shined on my head, and when I walked through darkness by his light.
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 Oh, that I were as I was in the ripeness of my days when the friendship of God was on my tent,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 when my way was covered with cream, and the rock poured out for me streams of oil!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the city gate, when I sat in my place in the city square,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 the young men saw me and kept their distance from me in respect, and the aged people rose and stood for me.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 The princes used to refrain from talking when I came; they would lay their hand on their mouths.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The voices of the noblemen were hushed, and their tongue clung to the roof of their mouths.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 For after their ears heard me, they would then bless me; after their eyes saw me, they would then give witness to me and approve of me
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 because I rescued the one who was poor when he cried out, and the one who had no father when he had no one to help him.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The blessing of him who was about to perish came on me; I caused the widow's heart to sing for joy.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I put on righteousness, and it clothed me; my justice was like a robe and a turban.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 I was eyes to blind people; I was feet to lame people.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 I was a father to needy people; I would examine the case even of one whom I did not know.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 I broke the jaws of the unrighteous man; I plucked the victim out from between his teeth.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Then I said, 'I will die in my nest; I will multiply my days like the grains of sand.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My roots are spread out to the waters, and dew lies all night on my branches.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 The honor in me is always fresh, and the bow of my strength is always new in my hand.'
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 To me men listened; they waited for me; they stayed silent to hear my advice.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After my words were done, they did not speak again; my speech dropped like water on them.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 They always waited for me as they waited for rain; they opened their mouth wide to drink in my words, as they would do for the latter rain.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 I smiled on them when they did not expect it; they did not reject the light of my face.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I selected their way and sat as their chief; I lived like a king in his army, like one who comforts mourners.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
