Luke 24
1 Before dawn on Sunday those women went to the tomb. They took with them the spices that they had prepared [to put on Jesus’ body].
௧வாரத்தின் முதலாம் நாள் அதிகாலையிலே தாங்கள் ஆயத்தம்செய்த கந்தவர்க்கங்களை அந்த பெண்கள் எடுத்துக்கொண்டு வேறு சில பெண்களோடுகூடக் கல்லறைக்கு வந்தார்கள்.
2 They discovered that the stone had been rolled away from [the entrance to] the tomb.
௨கல்லறையை அடைத்திருந்த கல் புரட்டித் தள்ளப்பட்டிருக்கிறதைப் பார்த்து,
3 They went in the tomb, but the body of the Lord Jesus was not there!
௩உள்ளே நுழைந்து, கர்த்தராகிய இயேசுவின் சரீரத்தைக் காணாமல்,
4 They did not know what to think about that. Then suddenly two men wearing bright shining clothes stood by them!
௪அதைக்குறித்து மிகுந்த கலக்கமடைந்திருக்கும்போது, பிரகாசமுள்ள ஆடை அணிந்திருந்த இரண்டுபேர் அவர்கள் அருகே நின்றார்கள்.
5 The [women] were frightened. As they prostrated themselves on the ground, the two men said to them, “(You should not be seeking someone who is alive in [a place where they bury] dead people!/Why are you seeking in [a place where they bury] dead people someone who is alive?) [RHQ]
௫அந்த பெண்கள் பயப்பட்டு தலைகுனிந்து தரையைப் பார்த்து நிற்கும்போது, அந்த இரண்டுபேரும் அவர்களைப் பார்த்து: உயிரோடிருக்கிறவரை நீங்கள் மரித்தோரிடத்தில் தேடுகிறதென்ன?
6 He is not here; he has (become alive again/risen from the dead)! Remember that while he was still with you in Galilee [district] he said to you,
௬அவர் இங்கே இல்லை, அவர் உயிர்த்தெழுந்தார்.
7 ‘[Even though I] am the one who came from heaven, [someone] will enable sinful men to seize [MTY] me. They will [kill me by] nailing me to a cross. But on the third day [after that], I will become alive [again].’”
௭மனிதகுமாரன் பாவிகளான மனிதர்கள் கைகளில் ஒப்புக்கொடுக்கப்படவும், சிலுவையில் அறையப்படவும், மூன்றாம்நாளில் உயிரோடு எழுந்திருக்கவும் வேண்டுமென்பதாக அவர் கலிலேயாவிலிருந்த காலத்தில் உங்களுக்குச் சொன்னதை நினைத்துப்பாருங்கள் என்றார்கள்.
8 The [women] remembered that he had said that.
௮அப்பொழுது அவர்கள் அவருடைய வார்த்தைகளை ஞாபகப்படுத்தி,
9 So they left the tomb and went to the eleven [apostles] and his other [disciples] and told them those things.
௯கல்லறையைவிட்டுத் திரும்பிப்போய், இந்தச் செய்திகளெல்லாவற்றையும் பதினொரு பேருக்கும் மற்றெல்லோருக்கும் தெரிவித்தார்கள்.
10 The ones who kept telling those things to the apostles were Mary from Magdala [village], Joanna, Mary who was the mother of James, and the other women [who were] with them.
௧0இவைகளை அப்போஸ்தலர்களுக்குச் சொன்னவர்கள் மகதலேனா மரியாளும், யோவன்னாளும், யாக்கோபின் தாயாகிய மரியாளும், இவர்களுடனேகூட இருந்த மற்ற பெண்களுமே.
11 But the apostles thought that what the women [said] was nonsense. They did not believe what the women said.
௧௧இவர்களுடைய வார்த்தைகள் அவர்களுக்கு வீண்பேச்சாகத் தோன்றினதினால், அவர்கள் இவர்களை நம்பவில்லை.
12 But Peter got up and ran to the tomb [anyway]. He stooped down [and looked inside]. He saw the linen cloths [in which Jesus’ body had been wrapped]. [The cloths were] by themselves (OR, [He did not see] anything else). So, wondering what had happened, he went home.
௧௨பேதுருவோ எழுந்திருந்து, கல்லறையினிடத்திற்கு ஓடி, அதற்குள்ளே குனிந்துபார்க்கும்போது, துணிகளைத் தனியே வைத்திருக்கக்கண்டு, சம்பவித்ததைக்குறித்துத் தனக்குள்ளே ஆச்சரியப்பட்டுக்கொண்டுபோனான்.
13 That same day two of [Jesus’ disciples] were walking to a village named Emmaus. It was about (seven miles/eleven kilometers) from Jerusalem.
௧௩அன்றைய தினமே அவர்களில் இரண்டுபேர் எருசலேமுக்கு ஏழு அல்லது எட்டுமைல் தொலைவிலுள்ள எம்மாவு என்னும் கிராமத்திற்குப் போனார்கள்.
14 They were talking with each other about all the things that had happened [to Jesus].
௧௪போகும்போது இந்தச் சம்பவங்கள் எல்லாவற்றையுங்குறித்து அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொண்டார்கள்.
15 While they were discussing those things, Jesus himself approached them and started walking with them.
௧௫இப்படி அவர்கள் பேசி, உரையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது, இயேசு தாமே சேர்ந்து அவர்களோடு நடந்துபோனார்.
16 But they were prevented {[something] prevented them} from recognizing [MTY] him.
௧௬ஆனாலும் அவரை அறியாதபடிக்கு அவர்களுடைய கண்கள் மறைக்கப்பட்டிருந்தது.
17 [Jesus] said to them, “What have you two been talking about while you were walking?” They stopped, and their faces looked very sad.
௧௭அப்பொழுது அவர் அவர்களைப் பார்த்து: நீங்கள் துக்கமுகமுள்ளவர்களாக நடந்துகொண்டே, ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளுகிற காரியங்கள் என்னவென்று கேட்டார்.
18 One of them, whose name was Cleopas, said, “(You [(sg)] must be the only person who is visiting Jerusalem [for the Passover festival] who does not know the events that have happened there in recent days!/Are you the only person who is visiting Jerusalem [for the Passover festival] who does not know the events that have happened there in recent days?) [RHQ]”
௧௮அவர்களில் ஒருவனாகிய கிலெயோப்பா என்பவன் மறுமொழியாக: இந்நாட்களில் எருசலேமிலே நடந்தவைகளை அறியாதபடிக்கு நீர் அந்நியராக இருக்கிறீரோ என்றான்.
19 He said to them, “What events?” They replied, “[The things that happened] to Jesus, [the man] from Nazareth, who was a prophet. Many people saw him [perform] great miracles, and God [enabled him] to teach wonderful [messages]!
௧௯அவர்: எவைகள் என்றார். அதற்கு அவர்கள்: நசரேயனாகிய இயேசுவைக்குறித்தவைகளே; அவர் தேவனுக்கு முன்பாகவும் மக்களெல்லோருக்கு முன்பாகவும் செயலிலும் சொல்லிலும் வல்லமையுள்ள தீர்க்கதரிசியாக இருந்தார்.
20 But our chief priests and leaders handed him over [to the Roman authorities. The authorities] sentenced him to die, and they killed him by nailing him to a cross.
௨0நம்முடைய பிரதான ஆசாரியர்களும் அதிகாரிகளும் அவரை மரணதண்டனைக்குட்படுத்தி, சிலுவையில் அறைந்தார்கள்.
21 We [(exc)] were hoping that he was the one who would free [us] Israelites [from our enemies] But [this does not seem possible now, because] three days have [already] passed since that happened.
௨௧அவரே இஸ்ரவேலை மீட்டு இரட்சிப்பவர் என்று நாங்கள் நம்பியிருந்தோம். இவைகள் சம்பவித்து இன்று மூன்று நாட்களாகிறது.
22 On the other hand, some women from our group amazed us. Early this morning they went to the tomb,
௨௨ஆனாலும் எங்களுடைய கூட்டத்தைச் சேர்ந்த சில பெண்கள் அதிகாலமே கல்லறையினிடத்திற்குப்போய்,
23 but Jesus’ body was not there! They came [back] and said that they had seen some angels in a vision. The angels said that he was alive!
௨௩அவருடைய சரீரத்தைக் காணாமல், திரும்பிவந்து, அவர் உயிரோடிருக்கிறார் என்று சொன்ன தேவதூதர்களைத் தரிசித்தோம் என்று சொல்லி, எங்களைப் பிரமிக்கச்செய்தார்கள்.
24 Then some of those who were with us went to the tomb. They saw that things were exactly as the women had reported. But they did not see [Jesus].”
௨௪அப்பொழுது எங்களிலே சிலர் கல்லறையினிடத்திற்குப்போய், பெண்கள் சொன்னபடியே கண்டார்கள்; அவரையோ காணவில்லை என்றார்கள்.
25 He said to them, “[You two] foolish [men! You are so] slow to believe all that the prophets have written [about the Messiah]!
௨௫அப்பொழுது அவர் அவர்களைப் பார்த்து: தீர்க்கதரிசிகள் சொன்ன யாவையும் நம்புகிறதற்குப் புத்தியில்லாத மந்த இருதயமுள்ளவர்களே,
26 ([You should certainly have known that] it was necessary that the Messiah should suffer all those things [and die], and then enter his glorious [home in heaven]!/Was it not necessary that the Messiah should suffer all those things [and die], and then enter his glorious [home in heaven]?) [RHQ]”
௨௬கிறிஸ்து இவ்விதமாகப் பாடுபடவும், தமது மகிமையில் பிரவேசிக்கவும் வேண்டியதில்லையா என்று சொல்லி,
27 Then he explained to them all the things that [the prophets] had written in the Scriptures about himself. He started with what Moses [MTY] [wrote] and then explained to them what all the [other] prophets [wrote].
௨௭மோசே முதல் எல்லாத் தீர்க்கதரிசிகளும் எழுதின வேதவாக்கியங்கள் எல்லாவற்றிலும் தம்மைக்குறித்துச் சொல்லியவைகளை அவர்களுக்கு விவரித்துக் காண்பித்தார்.
28 They came near to the village to [which the two men] were going. Jesus indicated that he would go further,
௨௮அந்த சமயத்தில் தாங்கள் போகிற கிராமத்திற்கு அருகில் வந்தார்கள். அப்பொழுது அவர் தொடர்ந்து போகிறவர்போலக் காண்பித்தார்.
29 but they urged him [to not do that]. They said, “Stay with us [tonight], because it is late in the afternoon and it will soon be dark.” So he went in [the house] to stay with them.
௨௯அவர்கள் அவரைப் பார்த்து: நீர் எங்களுடனே தங்கியிரும், மாலைநேரமானது, பொழுதும்போனது, என்று அவரை வருந்திக் கேட்டுக்கொண்டார்கள். அப்பொழுது அவர் அவர்களோடு தங்கும்படி உள்ளே போனார்.
30 When they sat down to eat, he took some bread and [asked God to] bless it. He broke it and gave [some pieces] to them.
௩0அவர்களோடு அவர் உணவருந்தும்போது, அவர் அப்பத்தை எடுத்து, ஆசீர்வதித்து, அதைப் பிட்டு, அவர்களுக்குக் கொடுத்தார்.
31 And just then [God] enabled them to recognize [MTY] him. But [immediately] he disappeared!
௩௧அப்பொழுது அவர்களுடைய கண்கள் திறக்கப்பட்டு, அவரை அறிந்தார்கள். உடனே அவர் அவர்களுக்கு மறைந்துபோனார்.
32 The two men said to each other, “[While we were walking] along the road and he talked with us and [enabled] us [(inc)] to understand the Scriptures, we [became so excited that it was as though] [MET] a fire was burning within us [RHQ]! [We should not stay here; we should go tell the others what happened]!”
௩௨அப்பொழுது அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து: வழியிலே அவர் நம்முடனே பேசி, வேதவாக்கியங்களை நமக்கு விளக்கிக்காட்டினபொழுது, நம்முடைய இருதயம் நமக்குள்ளே கொழுந்துவிட்டு எரியவில்லையா என்று சொல்லிக்கொண்டு,
33 So they left immediately and returned to Jerusalem. There they found the eleven [apostles] and others who had gathered together with them
௩௩அந்த நேரமே எழுந்திருந்து, எருசலேமுக்குத் திரும்பிப்போய், பதினொருபேரும் அவர்களோடிருந்தவர்களும் கூடியிருக்கக்கண்டு:
34 who told [those two men], “It is true that the Lord has become alive again, and he has appeared to Peter!”
௩௪கர்த்தர் மெய்யாகவே உயிர்த்தெழுந்து சீமோனுக்குக் காட்சியளித்தார் என்று அவர்கள் சொல்லக்கேட்டு,
35 Then those two [men] told [the others] what had happened [as they were walking] along the road. They also [told them how] they both recognized Jesus as he broke some bread [for them].
௩௫வழியில் நடந்தவைகளையும், அவர் அப்பத்தைப் பிட்கும்போது தாங்கள் அவரை அறிந்துகொண்டதையும் விவரித்துச் சொன்னார்கள்.
36 As they were saying that, Jesus himself [suddenly] appeared among them. He said to them, “[May God give] you [inner] peace!”
௩௬இவைகளைக்குறித்து அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, இயேசு தாமே அவர்கள் நடுவிலே நின்று: உங்களுக்குச் சமாதானம் என்றார்.
37 They were startled and afraid, [because] they thought that they were seeing a ghost!
௩௭அவர்கள் கலங்கி, பயந்து, ஒரு ஆவியைக் காண்கிறதாக நினைத்தார்கள்.
38 He said to them, “(You should not be alarmed!/Why are you alarmed?) [RHQ] And (you should not be doubting [that I am alive]/Jesus!/why are you doubting [that I am alive]/Jesus?) [RHQ]
௩௮அவர் அவர்களைப் பார்த்து: நீங்கள் ஏன் கலங்குகிறீர்கள்; உங்களுடைய இருதயங்களில் சந்தேகங்கள் எழும்புகிறதென்ன?
39 Look at [the wounds in] my hands and my feet! You can touch me and see [my body]. Then you can see that it is really I myself. [You can tell that I am really alive] because ghosts do not have bodies, as you see that I have!”
௩௯நான்தான் என்று அறியும்படி, என் கரங்களையும் என் கால்களையும் பாருங்கள், என்னைத் தொட்டுப்பாருங்கள்; நீங்கள் காண்கிறபடி, எனக்கு மாம்சமும், எலும்புகளும் உண்டாயிருக்கிறதுபோல ஒரு ஆவிக்கு இராதே என்று சொல்லி,
40 After he said that, he showed them [the wounds in] his hands and his feet.
௪0தம்முடைய கரங்களையும் கால்களையும் அவர்களுக்குக் காண்பித்தார்.
41 They were joyful and amazed, [but] they still did not believe [that he was really alive] (OR, [that Jesus was the one that they were seeing]). [So] he said to them, “Do you have anything here to eat?”
௪௧ஆனாலும் சந்தோஷத்தினால் அவர்கள் இன்னும் நம்பாமல் ஆச்சரியப்படும்போது: சாப்பிடுவதற்கு ஏதாவது இங்கே உண்டா என்று அவர்களிடத்தில் கேட்டார்.
42 [So] they gave him a piece of broiled fish.
௪௨அப்பொழுது பொரித்த மீன் துண்டையும் தேன்கூட்டுத் துணிக்கையையும் அவருக்குக் கொடுத்தார்கள்.
43 While they were watching, he took it and ate it.
௪௩அவைகளை அவர் வாங்கி அவர்களுக்கு முன்பாக சாப்பிட்டார்,
44 Then he said to them, “[I will repeat] what I told you while I was still with you: Everything that was written about me by Moses and the [other] prophets [MTY] and in the Psalms must be fulfilled!”
௪௪அவர்களைப் பார்த்து: மோசேயின் நியாயப்பிரமாணத்திலும் தீர்க்கதரிசிகளின் புத்தகங்களிலும் சங்கீதங்களிலும் என்னைக்குறித்து எழுதியிருக்கிறவைகளெல்லாம் நிறைவேறவேண்டியதென்று, நான் உங்களோடிருந்தபோது உங்களுக்குச் சொல்லிக்கொண்டுவந்த செய்திகள் இவைகளே என்றார்.
45 Then he enabled them to understand [the things that had been written about him in] the Scriptures.
௪௫அப்பொழுது வேதவாக்கியங்களை அறிந்துகொள்ளும்படி அவர்களுடைய மனதை அவர் திறந்து அவர்களைப் பார்த்து:
46 He said to them, “This is what they wrote: That the Messiah would suffer [and die], but on the third day after that he would become alive again.
௪௬எழுதியிருக்கிறபடி, கிறிஸ்து பாடுபடவும், மூன்றாம்நாளில் மரித்த நிலையிலிருந்து உயிரோடு எழுந்திருக்கவும் வேண்டியதாயிருந்தது;
47 [They] also [wrote that the message] must be preached {[that his disciples] must preach [the message]} [everywhere that people] must turn from their sinful ways for [God] to forgive their sins. [They wrote that his followers should preach that message, claiming] his authority [MTY]. They wrote that they should start [preaching] it in Jerusalem, and then [go and] preach it to all ethnic groups.
௪௭அன்றியும் மனந்திரும்புதலும் பாவமன்னிப்பும் எருசலேம் தொடங்கி எல்லாதேசத்தினர்களுக்கும் அவருடைய நாமத்தினாலே பிரசங்கிக்கப்படவும் வேண்டியது.
48 You [apostles] must tell people that you know that those things [that happened to me] are true.
௪௮நீங்கள் இவைகளுக்குச் சாட்சிகளாக இருக்கிறீர்கள்.
49 And I want you to know that I will send the [Holy Spirit] [MTY] to you, as my Father promised that [he would do]. But you must stay in this city until God fills you with the power [of his Spirit].”
௪௯என் பிதா வாக்குத்தத்தம் செய்ததை, இதோ, நான் உங்களுக்கு அனுப்புகிறேன். நீங்களோ உன்னதத்திலிருந்து வரும் பெலனால் நிரப்பப்படும்வரைக்கும் எருசலேம் நகரத்தில் இருங்கள் என்றார்.
50 Then [Jesus] led them outside [the city] until they came near Bethany [village]. There he lifted up his hands and blessed them.
௫0பின்பு அவர் பெத்தானியாவரைக்கும் அவர்களை அழைத்துக்கொண்டுபோய், தம்முடைய கரங்களை உயர்த்தி. அவர்களை ஆசீர்வதித்தார்.
51 As he was doing that, he left them [and went up to heaven].
௫௧அவர்களை ஆசீர்வதிக்கும்போது, அவர்களைவிட்டுப் பிரிந்து, பரலோகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டார்.
52 They worshipped him. And then they returned to Jerusalem very joyfully.
௫௨அவர்கள் அவரைப் பணிந்துகொண்டு, மிகுந்த சந்தோஷத்தோடு எருசலேமுக்குத் திரும்பிவந்து,
53 Each day [SYN] they went into the Temple [courtyard], and spent a lot of time praising God.
௫௩நாள்தோறும் தேவாலயத்திலே தேவனைப் புகழ்ந்து ஆராதித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ஆமென்.
