Job 30

1 “But now men who are younger than I am make fun of me— men whose fathers I greatly despised, with the result that I would not even have allowed them to help my dogs guard my sheep.

Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

2 They were men who were old and (weak/worn out); so (what could I gain from them working for me?/I would have gained nothing from them working for me.) [RHQ]

Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

3 They were very poor and hungry, with the result that they chewed on roots [at night] in dry and desolate places.

Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

4 They pulled up plants in the desert [and ate them] and warmed themselves by [burning] the roots of broom trees.

Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

5 Everyone shouted at them as though they were thieves and expelled them [from their areas].

Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

6 They were forced to live in caves in the hills, in holes in the ground, and in the sides of cliffs.

Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

7 In the bushes they howled [like animals because they were hungry], and they huddled together under thornbushes.

Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

8 They were people without good sense, whose names no one knows; they have been expelled from the land [where they were born].

Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

9 “And now their [children] sing songs to make fun of me. They tell jokes about me.

At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

10 They are disgusted with me, and they [usually] stay away from me, [but when they see me, ] they are happy to spit in my face.

Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

11 Because [it is as though] [MET] God has cut my bowstring, [he has caused me to be unable to defend myself, ] and he has humbled me, and my enemies have done to me whatever they wanted.

Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

12 (Gangs/Groups of violent youths) attack me and force me to run away; they prepare to destroy me.

Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

13 They prevent me from escaping, and they [do] not [need] anyone to help them (OR, there is no one to help me).

Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

14 [It is as though I am a city wall and] [SIM] they have broken through the wall, and they have come crashing down on me.

Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

15 I am very terrified; My dignity/honor has been taken away as though [SIM] [it has been] blown away by the wind, and my prosperity has disappeared like [SIM] clouds disappear.

Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

16 “And now I [SYN] am about to die [IDM]; I suffer every day.

At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

17 My bones ache during the night, and the pain that torments me never stops.

Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

18 [It is as though God] seizes my clothes and chokes me with the collar of my coat.

Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

19 He has thrown me into the mud; I am [not worth anything more than] dust and ashes.

Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

20 “I cry out to God, but he does not answer/help me; I stand up [and pray], but he does not pay any attention.

Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

21 He acts very cruelly toward me; with all of his power [MTY] he causes me to suffer.

Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

22 He [allows] the wind to lift me up and blow me away, and he tosses me up and down in a violent storm.

Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

23 I know that he will cause me to die, which is what happens to everyone [MTY] who is alive.

Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

24 “When people experience disasters, and they sit on a pile of ruins and cry out for help, others surely [RHQ] reach out their hand to help them.

Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

25 [That is what I did previously]. I wept for people who were experiencing troubles, and I felt sorry for poor/needy people.

Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

26 But when I expected good things [to happen to me], evil things happened; when I waited for light/happiness, all I experienced was darkness/unhappiness [MET].

Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

27 I am very distressed [IDM], all the time; I suffer every day.

Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

28 I go about very discouraged; I stand up and plead for people to help me.

Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

29 My wailing sounds as sad as [MET] the cries of jackals/foxes and ostriches.

Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

30 My skin has become dark/black and is peeling off, and I have a fever [which causes my body to feel like it is] burning.

Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

31 Previously, I played joyful music on my harp and with my flute, but now I play only the sad music of those who mourn.”

Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.