Job 30
1 “But now men who are younger than I am make fun of me— men whose fathers I greatly despised, with the result that I would not even have allowed them to help my dogs guard my sheep.
| ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ |
2 They were men who were old and (weak/worn out); so (what could I gain from them working for me?/I would have gained nothing from them working for me.) [RHQ]
| نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. |
3 They were very poor and hungry, with the result that they chewed on roots [at night] in dry and desolate places.
| از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. |
4 They pulled up plants in the desert [and ate them] and warmed themselves by [burning] the roots of broom trees.
| در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. |
5 Everyone shouted at them as though they were thieves and expelled them [from their areas].
| چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. |
6 They were forced to live in caves in the hills, in holes in the ground, and in the sides of cliffs.
| پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. |
7 In the bushes they howled [like animals because they were hungry], and they huddled together under thornbushes.
| در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. |
8 They were people without good sense, whose names no one knows; they have been expelled from the land [where they were born].
| آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. |
9 “And now their [children] sing songs to make fun of me. They tell jokes about me.
| و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. |
10 They are disgusted with me, and they [usually] stay away from me, [but when they see me, ] they are happy to spit in my face.
| از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. |
11 Because [it is as though] [MET] God has cut my bowstring, [he has caused me to be unable to defend myself, ] and he has humbled me, and my enemies have done to me whatever they wanted.
| خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. |
12 (Gangs/Groups of violent youths) attack me and force me to run away; they prepare to destroy me.
| این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. |
13 They prevent me from escaping, and they [do] not [need] anyone to help them (OR, there is no one to help me).
| راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. |
14 [It is as though I am a city wall and] [SIM] they have broken through the wall, and they have come crashing down on me.
| ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. |
15 I am very terrified; My dignity/honor has been taken away as though [SIM] [it has been] blown away by the wind, and my prosperity has disappeared like [SIM] clouds disappear.
| در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. |
16 “And now I [SYN] am about to die [IDM]; I suffer every day.
| دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. |
17 My bones ache during the night, and the pain that torments me never stops.
| شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. |
18 [It is as though God] seizes my clothes and chokes me with the collar of my coat.
| خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. |
19 He has thrown me into the mud; I am [not worth anything more than] dust and ashes.
| خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. |
20 “I cry out to God, but he does not answer/help me; I stand up [and pray], but he does not pay any attention.
| ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. |
21 He acts very cruelly toward me; with all of his power [MTY] he causes me to suffer.
| نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. |
22 He [allows] the wind to lift me up and blow me away, and he tosses me up and down in a violent storm.
| مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. |
23 I know that he will cause me to die, which is what happens to everyone [MTY] who is alive.
| می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. |
24 “When people experience disasters, and they sit on a pile of ruins and cry out for help, others surely [RHQ] reach out their hand to help them.
| چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ |
25 [That is what I did previously]. I wept for people who were experiencing troubles, and I felt sorry for poor/needy people.
| آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ |
26 But when I expected good things [to happen to me], evil things happened; when I waited for light/happiness, all I experienced was darkness/unhappiness [MET].
| با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. |
27 I am very distressed [IDM], all the time; I suffer every day.
| دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. |
28 I go about very discouraged; I stand up and plead for people to help me.
| تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. |
29 My wailing sounds as sad as [MET] the cries of jackals/foxes and ostriches.
| ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. |
30 My skin has become dark/black and is peeling off, and I have a fever [which causes my body to feel like it is] burning.
| پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. |
31 Previously, I played joyful music on my harp and with my flute, but now I play only the sad music of those who mourn.”
| نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. |
