Job 30

1 “But now men who are younger than I am make fun of me— men whose fathers I greatly despised, with the result that I would not even have allowed them to help my dogs guard my sheep.

Karon kadtong mga mas batan-on pa kay kanako puro lamang pagbiaybiay ang ilang ginabuhat kanako— kini nga mga batan-ong kalalakin-an kansang mga amahan nga wala nako gitugotan sa pagtrabaho tupad sa mga iro sa akong mga panon.

2 They were men who were old and (weak/worn out); so (what could I gain from them working for me?/I would have gained nothing from them working for me.) [RHQ]

Sa pagkatinuod, ang kusog sa mga kamot sa ilang amahan, unsaon man niini pagtabang kanako— mga kalalakin-an nga ang mga kusog sa pagkahamtong nahanaw na?

3 They were very poor and hungry, with the result that they chewed on roots [at night] in dry and desolate places.

Payat na kaayo sila tungod sa kawalad-on ug sa kagutom; nag-usap sila sa ugang yuta diha sa kangitngit sa kamingawan ug biniyaan.

4 They pulled up plants in the desert [and ate them] and warmed themselves by [burning] the roots of broom trees.

Nangutlo sila ug dahon sa tunokong mga tanom; ang mga gamot sa tambo mao ang ilang mga pagkaon.

5 Everyone shouted at them as though they were thieves and expelled them [from their areas].

Gipalayas sila gikan sa taliwala sa katawhan nga nagasinggit kanila ingon nga sila mga kawatan.

6 They were forced to live in caves in the hills, in holes in the ground, and in the sides of cliffs.

Maong nagpuyo sila sa suba sa mga walog, sa mga lungag sa yuta ug sa mga bato.

7 In the bushes they howled [like animals because they were hungry], and they huddled together under thornbushes.

Uban sa tonukong mga sagbot nag-ngisi sila sama sa mga asno; ilalom sa tonukong mga sagbot nagtigom sila.

8 They were people without good sense, whose names no one knows; they have been expelled from the land [where they were born].

Mga kaliwat sila sa mga buangbuang, sa pagkatinuod, wala silay mga pulos nga mga lalaki; gipalayas sila sa yuta pinaagi sa mga bunal.

9 “And now their [children] sing songs to make fun of me. They tell jokes about me.

Apan karon, ang ilang mga anak nga lalaki maoy nagbugalbugal kanako pinaagi sa alawiton; sa pagkatinuod, kataw-anan ako alang kanila.

10 They are disgusted with me, and they [usually] stay away from me, [but when they see me, ] they are happy to spit in my face.

Nagdumot ug nagpalayo sila kanako; wala sila nagduhaduha sa pagluwa sa akong dagway.

11 Because [it is as though] [MET] God has cut my bowstring, [he has caused me to be unable to defend myself, ] and he has humbled me, and my enemies have done to me whatever they wanted.

Tungod kay gitanggalan sa Dios ug pisi ang akong pana ug gipaantos ako, ug mao nga kining mga tawhana dili na makapugong sa ilang kaugalingon dinhi kanako.

12 (Gangs/Groups of violent youths) attack me and force me to run away; they prepare to destroy me.

Sa akong tuong kamot mibangon ang mga tigpasiugda ug kagubot; gipalayas nila ako ug nagbuhat sila ug harang batok kanako.

13 They prevent me from escaping, and they [do] not [need] anyone to help them (OR, there is no one to help me).

Giguba nila ang akong agianan; gipahamtangan nila ako ug mga katalagman, mga lalaki nga walay bisan usa nga makapugong.

14 [It is as though I am a city wall and] [SIM] they have broken through the wall, and they have come crashing down on me.

Gisulong nila ako sama sa mga sundalo nga miagi sa dakong lungag sa paril sa siyudad; taliwala sa pagkagun-ob nagligidligid sila sa ilang kaugalingon padulong kanako.

15 I am very terrified; My dignity/honor has been taken away as though [SIM] [it has been] blown away by the wind, and my prosperity has disappeared like [SIM] clouds disappear.

Miabot ang kalisang kanako; nahanaw ang akong dungog ingon nga gipadpad sa hangin; ang akong kaadunahan milabay lamang sama sa panganod.

16 “And now I [SYN] am about to die [IDM]; I suffer every day.

Karon ang akong kinabuhi gibubo gikan kanako; daghang mga adlaw sa pag-antos ang gibutang kanako.

17 My bones ache during the night, and the pain that torments me never stops.

Sa kagabhion ang akong mga kabukogan gipangtusok; ang kasakitan nga nagkitkit kanako walay pagpahulay.

18 [It is as though God] seizes my clothes and chokes me with the collar of my coat.

Ang dakong kusog sa Dios mikupot sa akong bisti; miputos kini kanako sama sa kwelyo sa akong kupo.

19 He has thrown me into the mud; I am [not worth anything more than] dust and ashes.

Gilabay niya ako ngadto sa lapok; nahisama ako sa abog ug abo.

20 “I cry out to God, but he does not answer/help me; I stand up [and pray], but he does not pay any attention.

Nagtuaw ako kanimo, Dios, apan wala mo ako gitubag; mibarog ako, apan wala mo ako tan-awa.

21 He acts very cruelly toward me; with all of his power [MTY] he causes me to suffer.

Nausab kana ug nagmadagmalon kanako; pinaagi sa kusog sa imong kamot imo akong gilutos.

22 He [allows] the wind to lift me up and blow me away, and he tosses me up and down in a violent storm.

Gisakwat mo ako ngadto sa hangin ug gipasagdan mo kini nga magdala kanako; gilabay mo ako pabalikbalik diha sa unos.

23 I know that he will cause me to die, which is what happens to everyone [MTY] who is alive.

Tungod kay nasayod ako nga dalhon ako nimo ngadto sa kamatayon, ngadto sa balay nga mao gayoy padulngan sa tanang buhi.

24 “When people experience disasters, and they sit on a pile of ruins and cry out for help, others surely [RHQ] reach out their hand to help them.

Bisan pa man, dili ba walay makatuy-od sa iyang kamot aron sa pagpangayo ug tabang sa dihang matumba siya? Dili ba magpakitabang man kadtong anaa sa kalisod?

25 [That is what I did previously]. I wept for people who were experiencing troubles, and I felt sorry for poor/needy people.

Wala ba ako mihilak kaniya nga anaa sa kalisdanan? Wala ba ako nagsubo sa tawo nga nanginahanglan?

26 But when I expected good things [to happen to me], evil things happened; when I waited for light/happiness, all I experienced was darkness/unhappiness [MET].

Sa dihang nangita ako sa maayo, daotan hinuon ang miabot; sa dihang nagpaabot ako sa kahayag, ang kangitngit hinuon maoy niabot.

27 I am very distressed [IDM], all the time; I suffer every day.

Nasamok ang akong kasingkasing ug walay pahulay; ang mga adlaw sa kasakitan miabot kanako.

28 I go about very discouraged; I stand up and plead for people to help me.

Naglakaw ako nga itom ang panit apan dili tungod sa adlaw; nagbarog ako diha sa panagtigom ug nangayog tabang.

29 My wailing sounds as sad as [MET] the cries of jackals/foxes and ostriches.

Nahimo akong igsoon sa ihalas nga mga iro, ug nahimong kauban sa mga ostrits.

30 My skin has become dark/black and is peeling off, and I have a fever [which causes my body to feel like it is] burning.

Itom ang akong panit ug nangataktak kini gikan kanako; ang akong kabukogan nangasunog sa kainit.

31 Previously, I played joyful music on my harp and with my flute, but now I play only the sad music of those who mourn.”

Busa ang akong alpa nakatono sa mga alawiton sa pagbangotan, ang akong plawta alang niadtong nanganta nga nagdangoyngoy.