Job 29
1 Job spoke again,
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 “I wish/desire that I could be like I was previously, during the years when God took care of me.
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 During those years, [it was as though] God’s lamp [MET] shone on me and gave me light while I walked in the darkness.
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 At that time I was young and strong, and because God was my friend, [he protected] [PRS] my tent.
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 Almighty [God] was with me during those years when all my children were around me.
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 [My herds] provided me with plenty of milk, and streams of oil flowed from the rock where my olives were pressed.
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 “Whenever I went to [the place where the elders gathered at] the city gate, I sat down with them,
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 and when the young men saw me, they stepped aside [respectfully], and the old men [also] stood [respectfully].
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 The leaders of the people stopped talking [DOU],
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 and even the most important men became quiet and ceased talking [MTY] [in order to hear me speak to them].
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 When they [SYN] all heard [what I told them], they said good things about me. When they [SYN] saw me (OR, what I had done), they commended me,
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 because I had helped the poor people when they cried out for help and I aided/helped orphans who had no one else to help them.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Those who were suffering and about to die praised [PRS] me, and I caused widows [SYN] to sing joyfully, [because of my helping them].
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 I always acted justly; my continually doing that was like [MET] a robe that I wore and a turban [that was wrapped around my head].
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 [It was as though] [MET] I was eyes for blind people and feet for people who were lame.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 I was [like] [MET] a father to poor people, and in courts I defended those who were strangers.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 My causing wicked people [to be unable to continue oppressing others was like] [MET] breaking the fangs [of fierce wild animals] and forcing them to drop from their teeth/mouths the animals that they had caught/seized.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 “At that time I thought, ‘Surely I will live securely, until I am very old [SIM], and I will die at home [with my family].’
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 I was [like a tree] [MET] whose roots reach down into the water and whose branches become wet with dew each night.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 People always honored me, and I was always [strong like] [MET] a new bow.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 “When I spoke, people waited to hear [what I would say] and remained silent until I advised them [what they should do].
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 After I finished speaking, they did not say any more; [it was as though] [MET] my words fell on their ears [like refreshing drops of rain].
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 They waited for me [to speak] like they wait for rain; they [appreciated what I said] like [MET] [farmers appreciate] the final rain in the spring [before the dry season].
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 When they were discouraged, I smiled at them [to encourage them]; they became encouraged when they saw that I approved of them.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 I was their leader, and I decided what things [would be good for them to do]; I was among them like [SIM] a king who is among his troops; I was like someone who comforts [others] who are mourning.”
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
