Job 14
1 “We humans are very frail. We live only a short time, and we experience a lot of trouble.
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. |
2 We disappear quickly, like flowers that grow from the ground quickly and then wither and die [SIM]. We are like shadows that disappear [when the sun stops shining].
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. |
3 [Yahweh, ] why do you keep watching me [to see if I am doing something that is wrong] [RHQ]? Are you wanting to take me to court to judge me?
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ |
4 People are sinners from the time when they are born; who can cause them to be sinless? No one [RHQ]!
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ |
5 You have decided how long our lives will be. You have decided how many months we will live, and we cannot live more months than the (limit/number of months) that you have decided.
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. |
6 So please stop examining us, and allow us to be alone, until/while we finish our time [here on earth], like a man finishes his work [at the end of the day].
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. |
7 If someone cuts a tree down, we hope that it will sprout again and grow new branches.
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. |
8 Its roots in the ground may be very old, and its stump may decay,
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. |
9 but if some water falls on it, it may bud/sprout and send up shoots like a young plant.
10 But when we people lose all our strength and die, we stop breathing and then we are gone [forever].
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. |
11 Just like water evaporates from the ocean, or like a riverbed dries up,
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. |
12 people [lie down and die and] do not get up again. Until the heavens disappear, people who die [EUP] do not wake up, and no one can wake them up.
13 [“Yahweh, ] I wish that you would put me safely in the place of the dead and forget about me until you are no longer angry with me. I wish that you would decide how much time I would spend there, and then remember [that] I [am there]. (Sheol h7585)
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) |
14 When we humans die, we will certainly not live again [RHQ]. If [I knew that] we would live again, I would wait patiently, and I would wait for you to release me [from my sufferings].
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. |
15 You would call me, and I would answer. You would be eager to see me, one of the creatures that you had made.
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. |
16 You would take care of [MET] me, instead of watching me to see if I would sin.
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. |
17 [It is as though the record of] my sins would be sealed in a small bag, and you would cover them up.
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. |
18 “But, just like mountains crumble and rocks fall down from a cliff,
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. |
19 and just like water slowly wears away the stones, and just like floods wash away soil, [you eventually destroy us]; you do not allow us to continue to (hope/confidently expect) [that we will keep on living].
20 You always defeat us, and then we die [EUP]. You cause our faces to look ugly after we die, and you send us away.
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. |
21 [When we die] we do not know if our sons will grow up and [do things that will cause them to] be honored. And if they become disgraced, we do not see that, [either].
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. |
22 We will feel our own pains; we will not feel anything else; we will be sorry for ourselves, not for anyone else.”
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. |
