2 Chronicles 36
1 Then the people of Judah chose Josiah’s son Jehoahaz and appointed him as the king in Jerusalem.
Unya gikuha sa katawohan sa yuta si Joachaz ang anak nga lalake ni Josias, ug gihimo siyang hari ilis sa iyang amahan sa Jerusalem.
2 Jehoahaz was 23 years old when he became the king, but he ruled from Jerusalem for [only] three months.
Si Joachaz may kaluhaan ug tolo ka tuig ang panuigon sa pagsugod niya paghari; ug siya naghari sulod sa totolo ka bulan sa Jerusalem.
3 King Neco of Egypt [captured him and] prevented him from ruling any longer. He also forced the people of Judah to pay him a tax of almost four tons of silver and about 75 pounds of gold.
Ug ang hari sa Egipto nagpapahawa kaniya didto sa Jerusalem, ug gisilpian ang yuta sa usa ka gatus ka talento nga salapi ug usa ka talento nga bulawan.
4 The king of Egypt appointed Jehoahaz’s [younger] brother Eliakim to be the king of Judah. He changed Eliakim’s name to Jehoiakim. After Neco captured Jehoahaz, he took him to Egypt.
Ug ang hari sa Egipto naghimo kang Eliacim nga iyang igsoon nga lalake nga hari sa Juda ug Jerusalem, ug giilisan ang iyang ngalan nga Joacim. Ug gikuha ni Nechao si Joachaz nga iyang igsoon nga lalake, ug gidala siya ngadto sa Egipto.
5 Jehoiakim was 25 years old when he became the king [of Judah], and he ruled from Jerusalem for 11 years. He did things that Yahweh his God considers to be evil.
Si Joacim may kaluhaan ug lima ka tuig ang panuigon sa pagsugod niya paghari; ug siya naghari sulod sa napulo ug usa ka tuig sa Jerusalem: ug iyang gihimo kadtong dautan sa mga mata ni Jehova nga iyang Dios.
6 Then the army of King Nebuchadnezzar of Babylon attacked Jehoiakim’s army. They [captured Jehoiakim and] bound him with bronze chains and took him to Babylon.
Batok kaniya miabut si Nabucodonosor nga hari sa Babilonia, ug gigapus siya sa mga talikala, aron dad-on siya ngadto sa Babilonia.
7 Nebuchadnezzar’s soldiers also took valuable things from the temple; they took them to Babylon and put them in king [Nebuchadnezzar’s] palace there.
Si Nabucodonosor usab midala sa mga sudlanan sa balay ni Jehova ngadto sa Babilonia, ug gibutang kini didto sa iyang templo sa Babilonia.
8 A record of the other things that happened while Jehoiakim was ruling, the detestable things that he did, including the evil things that people said that he did, is written in the scroll called ‘The History of the Kings of Israel and Judah’. After [he was taken to Babylon], his son Jehoiachin became the king [of Judah].
Karon ang nanghibilin nga mga buhat ni Joacim, ug ang iyang mga dulumtanan nga iyang nahimo, ug kadtong nakita diha kaniya, ania karon, sila nanghisulat sa basahon sa mga hari sa Israel ug sa Juda; ug si Joachin nga iyang anak nga lalake naghari ilis kaniya.
9 Jehoiachin was 18 years old when he became the king [of Judah], and he ruled from Jerusalem for [only] three months and ten days. He did things that Yahweh considers to be evil.
Si Joachin may walo ka tuig ang panuigon sa pagsugod niya paghari; ug siya naghari sulod sa totolo ka bulan ug napulo ka adlaw sa Jerusalem: ug iyang gibuhat kadtong dautan sa mga mata ni Jehova.
10 During the spring of the next year, King Nebuchadnezzar sent [soldiers] to bring him to Babylon. They also took to Babylon many valuable things from the temple of Yahweh. Then Nebuchadnezzar appointed Jehoiachin’s uncle, Zedekiah, to be the king of Judah.
Ug sa pagkasumad nga tuig si hari Nabucodonosor nagpaadto, ug gidala siya ngadto sa Babilonia, uban ang mga matahum nga sudlanan sa balay ni Jehova, ug gihimo si Sedechias nga iyang igsoon nga lalake nga hari ibabaw sa Juda ug Jerusalem.
11 Zedekiah was 21 years old when he became the king, and he ruled in Jerusalem for 11 years.
Si Sedechias may kaluhaan ug usa ka tuig ang panuigon sa pagsugod niya paghari; ug siya naghari sulod sa napulo ug usa ka tuig sa Jerusalem:
12 He did many things that Yahweh his God considered to be evil. And he did not humble himself when the prophet Jeremiah gave him a message from Yahweh [to warn him].
Ug iyang gihimo kadtong dautan sa mga mata ni Jehova nga iyang Dios; siya wala magmapainubsanon sa iyang kaugalingon sa atubangan ni Jeremias nga manalagna nga namulong gikan sa baba ni Jehova.
13 He would not return to Yahweh, the God that the people of Israel [said that they worshiped]. Zedekiah also rebelled against King Nebuchadnezzar, who had forced him to solemnly promise using God’s name [to be loyal to him]. Zedekiah became very stubborn.
Ug siya usab misukol batok kang Nabucodonosor nga hari, nga nagpapanumpa kaniya pinaagi sa Dios: apan nga gipatikig niya ang iyang liog, ug gipagahi ang iyang kasingkasing batok sa pagbalik ngadto kang Jehova, ang Dios sa Israel.
14 Furthermore, all the leaders of the priests and also the people [of Judah] became more wicked again, doing all the detestable things that the people of the other nations did, and causing the temple in Jerusalem that Yahweh had caused to be holy to become [an] unacceptable [place to worship him].
Labut pa, ang tanan nga mga pangulo sa mga sacerdote, ug ang katawohan, nanaglapas sa hilabihan uyamut sunod sa tanan nga mga dulumtanan sa mga nasud; ug ilang gihugawan ang balay ni Jehova nga iyang gibalaan sa Jerusalem.
15 Yahweh, the God whom the ancestors [of the people of Judah belonged to/worshiped], gave messages to his prophets many times, and the prophets told those messages to the people of Judah. Yahweh did that because he pitied his people and did not want his temple to be destroyed.
Ug si Jehova, ang Dios sa ilang mga amahan, nagpaadto kanila pinaagi sa iyang mga sulogoon, nga mingbangon pagsayo ug nagpadala, tungod kay siya may kalooy sa iyang katawohan, ug sa iyang dapit nga puloy-anan.
16 But the people continually made fun of God’s messengers. They despised God’s messages. They ridiculed his prophets, until finally God became extremely angry with his people, with the result that nothing could stop him [from destroying Judah].
Apan ilang gibiaybiay ang mga sulogoon sa Dios, ug gitamay ang iyang mga pulong, ug nagpanamastamas sa iyang mga manalagna, hangtud nga ang kaligutgut ni Jehova misilaub batok sa iyang katawohan, hangtud nga dili na matabang.
17 He incited the king of Babylonia to attack [Judah with his army]. They killed the young men with their swords, even in the temple. They did not spare/pity anyone, young men or young women or old people. God enabled the army of Nebuchadnezzar to kill all of them.
Busa iyang gipadala kanila ang hari sa mga Caldeahanon, nga mipatay sa ilang mga batan-ong lalake pinaagi sa pinuti diha sa sulod sa balay sa ilang balaang puloy-anan, ug walay kalooy sa batan-ong lalake kun sa ulay, tigulang nga tawo kun ubanon nga ulo: iyang gitugyan silang tanan ngadto sa iyang kamot.
18 His soldiers took to Babylon all the things that were used in God’s temple—big things and little things, all the valuable things, and the valuable things that belonged to the king and his officials.
Ug gidala ang tanang mga sudlanan sa balay sa Dios, dagku ug gagmay, ug ang mga bahandi sa balay ni Jehova, ug ang mga bahandi sa hari, ug sa iyang mga principe, ngatanan kini iyang gidala ngadto sa Babilonia.
19 They burned the temple, and they broke down the wall surrounding Jerusalem. They burned all the palaces [in Jerusalem] and destroyed all the remaining valuable things there.
Ug ilang gisunog ang balay sa Dios, ug gigun-ob ang kuta sa Jerusalem, ug gisunog ang tanan nga mga palacio niana sa kalayo, ug gigun-ob ang tanang mga matahum nga sudlanan didto.
20 Nebuchadnezzar’s soldiers took to Babylon the remaining people who had not been killed with their swords. Then those people became the king’s slaves and his son’s slaves, until the [army of the] king of Persia conquered [the army of Babylonia].
Ug sila nga nakagawas gikan sa pinuti iyang gidala ngadto sa Babilonia; ug sila nahimong mga sulogoon niya ug sa iyang mga anak nga lalake hangtud sa paghari sa gingharian sa Persia:
21 [Moses had said that every seventh year the people must not plant their fields; they must allow the soil to rest. But the people had not done that. So after the army of Babylonia destroyed Judah, ] the soil was allowed to rest. That continued for 70 years, fulfilling what Yahweh told Jeremiah and what Jeremiah had predicted/prophesied would happen.
Aron sa pagtuman sa pulong ni Jehova pinaagi sa baba ni Jeremias, hangtud nga ang yuta makapahimulos sa iyang mga adlaw nga igpapahulay: kay ingon sa kadugayon nga kini magapabilin nga kamingawan kini nagbantay sa adlaw nga igpapahulay, sa pagtuman sa kapitoan ka tuig.
22 During the first year that Cyrus was the king of Persia, in order that what Yahweh told Jeremiah would happen would occur, Yahweh motivated Cyrus to write this and proclaim it throughout his kingdom:
Karon sa nahaunang tuig ni Ciro nga hari sa Persia, aron nga ang pulong ni Jehova pinaagi sa baba ni Jeremias mamatuman, giagda ni Jehova ang espiritu ni Ciro nga hari sa Persia, mao nga siya naghimo sa usa ka pahibalo sa tibook niyang gingharian, ug gisulat usab kini nga nagaingon:
23 “I, Cyrus, the king of Persia, declare that Yahweh, the God [who rules] in heaven, has enabled me to become the ruler of all the kingdoms of this world. And he wants me to [command that my workers] build a temple {a temple be built} for him in Jerusalem, which is in Judah. Any of his people living among you people of Persia are allowed to go to Jerusalem. And I will pray that Yahweh will be with them.”
Kini mao ang giingon ni Ciro nga hari sa Persia: Ang tanan nga mga gingharian sa yuta gihatag kanako ni Jehova, ang Dios sa langit; ug iya akong gisugo sa pagpatukod alang kaniya sa usa ka balay sa Jerusalem, nga anaa sa Juda. Bisan kinsa nga anaa sa taliwala kaninyo sa tibook niyang katawohan, si Jehova nga iyang Dios magauban kaniya, ug paadtoa siya ngadto.
