Romans 6
1 What then shall we say? are we still to continue in sin that favour may abound?
ปฺรภูตรูเปณ ยทฺ อนุคฺรห: ปฺรกาศเต ตทรฺถํ ปาเป ติษฺฐาม อิติ วากฺยํ กึ วยํ วทิษฺยาม: ? ตนฺน ภวตุฯ
2 Far be it! we who have died unto sin, how, any longer, shall we live therein?
ปาปํ ปฺรติ มฺฤตา วยํ ปุนสฺตสฺมินฺ กถมฺ ชีวิษฺยาม: ?
3 Or know ye not that, we, as many as were immersed into Christ [Jesus], into his death were immersed?
วยํ ยาวนฺโต โลกา ยีศุขฺรีษฺเฏ มชฺชิตา อภวาม ตาวนฺต เอว ตสฺย มรเณ มชฺชิตา อิติ กึ ยูยํ น ชานีถ?
4 We were, therefore, buried together with him through our immersion into his death, in order that—just as Christ was raised from among the dead through the glory of the Father, so, we also, in newness of life should walk.
ตโต ยถา ปิตุ: ปรากฺรเมณ ศฺมศานาตฺ ขฺรีษฺฏ อุตฺถาปิตสฺตถา วยมปิ ยตฺ นูตนชีวิน อิวาจรามสฺตทรฺถํ มชฺชเนน เตน สารฺทฺธํ มฺฤตฺยุรูเป ศฺมศาเน สํสฺถาปิตา: ฯ
5 For, if we have come to be grown together in the likeness of his death, certainly, in that of his resurrection also, shall we be.
อปรํ วยํ ยทิ เตน สํยุกฺตา: สนฺต: ส อิว มรณภาคิโน ชาตาสฺตรฺหิ ส อิโวตฺถานภาคิโน'ปิ ภวิษฺยาม: ฯ
6 Of this taking note—that, our old man, was crucified together with him in order that the sinful body might be made powerless, that we should, no longer, be in servitude to sin;
วยํ ยตฺ ปาปสฺย ทาสา: ปุน รฺน ภวามสฺตทรฺถมฺ อสฺมากํ ปาปรูปศรีรสฺย วินาศารฺถมฺ อสฺมากํ ปุราตนปุรุษเสฺตน สากํ กฺรุเศ'หนฺยเตติ วยํ ชานีม: ฯ
7 For, he that hath died, hath become righteously acquitted from his sin.
โย หต: ส ปาปาตฺ มุกฺต เอวฯ
8 Now, if we have died together with Christ, we believe that we shall also live together with him;
อเตอว ยทิ วยํ ขฺรีษฺเฏน สารฺทฺธมฺ อหนฺยามหิ ตรฺหิ ปุนรปิ เตน สหิตา ชีวิษฺยาม อิตฺยตฺราสฺมากํ วิศฺวาโส วิทฺยเตฯ
9 Knowing that, Christ having been raised from among the dead, no more dieth, —death, over him, no more, hath lordship, —
ยต: ศฺมศานาทฺ อุตฺถาปิต: ขฺรีษฺโฏ ปุน รฺน มฺริยต อิติ วยํ ชานีม: ฯ ตสฺมินฺ โกปฺยธิกาโร มฺฤโตฺย รฺนาสฺติฯ
10 For, in that he died, unto sin, died he once for all, but, in that he liveth, he liveth unto God.
อปรญฺจ ส ยทฺ อมฺริยต เตไนกทา ปาปมฺ อุทฺทิศฺยามฺริยต, ยจฺจ ชีวติ เตเนศฺวรมฺ อุทฺทิศฺย ชีวติ;
11 So, ye also, be reckoning yourselves to be—dead indeed unto sin, but, alive unto God in Christ Jesus.
ตทฺวทฺ ยูยมปิ สฺวานฺ ปาปมฺ อุทฺทิศฺย มฺฤตานฺ อสฺมากํ ปฺรภุณา ยีศุขฺรีษฺเฏเนศฺวรมฺ อุทฺทิศฺย ชีวนฺโต ชานีตฯ
12 Let not sin, therefore, reign in your death-doomed body, that ye should be obedient to its covetings;
อปรญฺจ กุตฺสิตาภิลาษานฺ ปูรยิตุํ ยุษฺมากํ มรฺตฺยเทเหษุ ปาปมฺ อาธิปตฺยํ น กโรตุฯ
13 Neither be presenting your members as weapons of unrighteousness unto sin, but present yourselves unto God as though alive from among the dead, and your members as weapons of righteousness unto God;
อปรํ สฺวํ สฺวมฺ องฺคมฺ อธรฺมฺมสฺยาสฺตฺรํ กฺฤตฺวา ปาปเสวายำ น สมรฺปยต, กินฺตุ ศฺมศานาทฺ อุตฺถิตานิว สฺวานฺ อีศฺวเร สมรฺปยต สฺวานฺยงฺคานิ จ ธรฺมฺมาสฺตฺรสฺวรูปาณีศฺวรมฺ อุทฺทิศฺย สมรฺปยตฯ
14 For, sin, over you, shall not have lordship, for ye are not under law, but under favour.
ยุษฺมากมฺ อุปริ ปาปสฺยาธิปตฺยํ ปุน รฺน ภวิษฺยติ, ยสฺมาทฺ ยูยํ วฺยวสฺถายา อนายตฺตา อนุคฺรหสฺย จายตฺตา อภวตฯ
15 What then? Shall we sin, because we are not under law but under favour? Far be it!
กินฺตุ วยํ วฺยวสฺถายา อนายตฺตา อนุคฺรหสฺย จายตฺตา อภวาม, อิติ การณาตฺ กึ ปาปํ กริษฺยาม: ? ตนฺน ภวตุฯ
16 Know ye not that, unto whom ye are presenting yourselves as servants for obedience, servants ye are unto [him unto] whom ye are obedient, whether of sin unto death or of obedience unto righteousness?
ยโต มฺฤติชนกํ ปาปํ ปุณฺยชนกํ นิเทศาจรณญฺไจตโยรฺทฺวโย รฺยสฺมินฺ อาชฺญาปาลนารฺถํ ภฺฤตฺยานิว สฺวานฺ สมรฺปยถ, ตไสฺยว ภฺฤตฺยา ภวถ, เอตตฺ กึ ยูยํ น ชานีถ?
17 But thanks be unto God, that—whereas ye were servants of sin, ye became obedient out of the heart unto the mould of teaching into which ye were delivered;
อปรญฺจ ปูรฺวฺวํ ยูยํ ปาปสฺย ภฺฤตฺยา อาเสฺตติ สตฺยํ กินฺตุ ยสฺยำ ศิกฺษารูปายำ มูษายำ นิกฺษิปฺตา อภวต ตสฺยา อากฺฤตึ มโนภิ รฺลพฺธวนฺต อิติ การณาทฺ อีศฺวรสฺย ธนฺยวาโท ภวตุฯ
18 And, being freed from sin, ye were made servants unto righteousness; —
อิตฺถํ ยูยํ ปาปเสวาโต มุกฺตา: สนฺโต ธรฺมฺมสฺย ภฺฤตฺยา ชาตา: ฯ
19 In human fashion am I speaking, because of the weakness of your flesh; —for, just as ye presented your members as servants unto impurity and unto lawlessness [for lawlessness], so now, present ye your members as servants unto righteousness for sanctification.
ยุษฺมากํ ศารีริกฺยา ทุรฺพฺพลตายา เหโต รฺมานววทฺ อหมฺ เอตทฺ พฺรวีมิ; ปุน: ปุนรธรฺมฺมกรณารฺถํ ยทฺวตฺ ปูรฺวฺวํ ปาปาเมธฺยโย รฺภฺฤตฺยเตฺว นิชางฺคานิ สมารฺปยต ตทฺวทฺ อิทานีํ สาธุกรฺมฺมกรณารฺถํ ธรฺมฺมสฺย ภฺฤตฺยเตฺว นิชางฺคานิ สมรฺปยตฯ
20 For, when ye were servants of sin, ye were free as to righteousness; —
ยทา ยูยํ ปาปสฺย ภฺฤตฺยา อาสฺต ตทา ธรฺมฺมสฺย นายตฺตา อาสฺตฯ
21 What fruit, therefore, had ye then—in things for which ye now are taking shame to yourselves? For, the end of those things, is death.
ตรฺหิ ยานิ กรฺมฺมาณิ ยูยมฺ อิทานีํ ลชฺชาชนกานิ พุธฺยเธฺว ปูรฺวฺวํ ไต รฺยุษฺมากํ โก ลาภ อาสีตฺ? เตษำ กรฺมฺมณำ ผลํ มรณเมวฯ
22 Whereas, now, having been freed from sin, and made servants unto God, ye have your fruit for sanctification and, the end, life age-abiding. (aiōnios g166)
กินฺตุ สามฺปฺรตํ ยูยํ ปาปเสวาโต มุกฺตา: สนฺต อีศฺวรสฺย ภฺฤตฺยา'ภวต ตสฺมาทฺ ยุษฺมากํ ปวิตฺรตฺวรูปํ ลภฺยมฺ อนนฺตชีวนรูปญฺจ ผลมฺ อาเสฺตฯ (aiōnios g166)
