Romans 4
1 What then shall we say—as touching Abraham our forefather?
อสฺมากํ ปูรฺวฺวปุรุษ อิพฺราหีมฺ กายิกกฺริยยา กึ ลพฺธวานฺ เอตทธิ กึ วทิษฺยาม: ?
2 For, if Abraham by works was declared righteous, he hath whereof to boast; —nevertheless, not towards God, —
ส ยทิ นิชกฺริยาภฺย: สปุโณฺย ภเวตฺ ตรฺหิ ตสฺยาตฺมศฺลาฆำ กรฺตฺตุํ ปนฺถา ภเวทิติ สตฺยํ, กินฺตฺวีศฺวรสฺย สมีเป นหิฯ
3 For what doth the Scripture say? And Abraham believed in God, and it was reckoned unto him as righteousness.
ศาสฺเตฺร กึ ลิขติ? อิพฺราหีมฺ อีศฺวเร วิศฺวสนาตฺ ส วิศฺวาสสฺตไสฺม ปุณฺยารฺถํ คณิโต พภูวฯ
4 Now, unto him that worketh, the reward is not reckoned by way of favour but by way of obligation,
กรฺมฺมการิโณ ยทฺ เวตนํ ตทฺ อนุคฺรหสฺย ผลํ นหิ กินฺตุ เตโนปารฺชิตํ มนฺตวฺยมฺฯ
5 Whereas, unto him that worketh not but believeth on him that declareth righteous the ungodly, his faith is reckoned as righteousness.
กินฺตุ ย: ปาปินํ สปุณฺยีกโรติ ตสฺมินฺ วิศฺวาสิน: กรฺมฺมหีนสฺย ชนสฺย โย วิศฺวาส: ส ปุณฺยารฺถํ คโณฺย ภวติฯ
6 Just as David also affirmeth the happiness of the man unto whom God reckoneth righteousness apart from works: —
อปรํ ยํ กฺริยาหีนมฺ อีศฺวร: สปุณฺยีกโรติ ตสฺย ธนฺยวาทํ ทายูทฺ วรฺณยามาส, ยถา,
7 Happy, they whose lawlessnesses have been forgiven and whose sins have been covered,
ส ธโนฺย'ฆานิ มฺฤษฺฏานิ ยสฺยาคำสฺยาวฺฤตานิ จฯ
8 Happy, the man whose sin the Lord will in nowise reckon.
ส จ ธนฺย: ปเรเศน ปาปํ ยสฺย น คณฺยเตฯ
9 This happiness, then, [is it] for the circumcision, or for the uncircumcision? for we say—His faith was reckoned unto Abraham as righteousness:
เอษ ธนฺยวาทสฺตฺวกฺเฉทินมฺ อตฺวกฺเฉทินํ วา กํ ปฺรติ ภวติ? อิพฺราหีโม วิศฺวาส: ปุณฺยารฺถํ คณิต อิติ วยํ วทาม: ฯ
10 How, then, was it reckoned? When he was in circumcision or in uncircumcision? Not in circumcision, but in uncircumcision;
ส วิศฺวาสสฺตสฺย ตฺวกฺเฉทิตฺวาวสฺถายำ กิมฺ อตฺวกฺเฉทิตฺวาวสฺถายำ กสฺมินฺ สมเย ปุณฺยมิว คณิต: ? ตฺวกฺเฉทิตฺวาวสฺถายำ นหิ กินฺตฺวตฺวกฺเฉทิตฺวาวสฺถายำฯ
11 And, a sign, he received [namely] of circumcision, a seal of the righteousness of the faith which he had while yet uncircumcised; to the end he might be father of all that believe during uncircumcision, to the end [the same] righteousness might be reckoned unto them, —
อปรญฺจ ส ยตฺ สรฺเวฺวษามฺ อตฺวกฺเฉทินำ วิศฺวาสินามฺ อาทิปุรุโษ ภเวตฺ, เต จ ปุณฺยวตฺเตฺวน คเณฺยรนฺ;
12 And father of circumcision—unto them who are not of circumcision only, but who also walk in the steps of the faith, while yet uncircumcised, of our father Abraham.
เย จ โลกา: เกวลํ ฉินฺนตฺวโจ น สนฺโต 'สฺมตฺปูรฺวฺวปุรุษ อิพฺราหีมฺ อฉินฺนตฺวกฺ สนฺ เยน วิศฺวาสมารฺเคณ คตวานฺ เตไนว ตสฺย ปาทจิเหฺนน คจฺฉนฺติ เตษำ ตฺวกฺเฉทินามปฺยาทิปุรุโษ ภเวตฺ ตทรฺถมฺ อตฺวกฺเฉทิโน มานวสฺย วิศฺวาสาตฺ ปุณฺยมฺ อุตฺปทฺยต อิติ ปฺรมาณสฺวรูปํ ตฺวกฺเฉทจิหฺนํ ส ปฺราปฺโนตฺฯ
13 For, not through means of law, doth the promise belong unto Abraham or unto his seed, —that he should be heir of the world; but, through a righteousness by faith.
อิพฺราหีมฺ ชคโต'ธิการี ภวิษฺยติ ไยษา ปฺรติชฺญา ตํ ตสฺย วํศญฺจ ปฺรติ ปูรฺวฺวมฺ อกฺริยต สา วฺยวสฺถามูลิกา นหิ กินฺตุ วิศฺวาสชนฺยปุณฺยมูลิกาฯ
14 For, if they who are of law are heirs, made void is faith and of no effect is the promise.
ยโต วฺยวสฺถาวลมฺพิโน ยทฺยธิการิโณ ภวนฺติ ตรฺหิ วิศฺวาโส วิผโล ชายเต สา ปฺรติชฺญาปิ ลุปฺไตวฯ
15 For, the law, worketh out anger, but, where there is no law, neither is there transgression.
อธิกนฺตุ วฺยวสฺถา โกปํ ชนยติ ยโต 'วิทฺยมานายำ วฺยวสฺถายามฺ อาชฺญาลงฺฆนํ น สมฺภวติฯ
16 For this cause, it is by faith, in order that it may be by way of favour, so that the promise is firm unto all the seed, —not unto that by the law only, but unto that also [which is such] by the faith of Abraham; who is father of us all, —
อเตอว สา ปฺรติชฺญา ยทฺ อนุคฺรหสฺย ผลํ ภเวตฺ ตทรฺถํ วิศฺวาสมูลิกา ยตสฺตถาเตฺว ตทฺวํศสมุทายํ ปฺรติ อรฺถโต เย วฺยวสฺถยา ตทฺวํศสมฺภวา: เกวลํ ตานฺ ปฺรติ นหิ กินฺตุ ย อิพฺราหีมียวิศฺวาเสน ตตฺสมฺภวาสฺตานปิ ปฺรติ สา ปฺรติชฺญา สฺถาสฺนุรฺภวติฯ
17 Even as it is written—Father of many nations, have I appointed thee: before him whom he believed—God, who causeth the dead to live, and calleth the things that are not as things that are: —
โย นิรฺชีวานฺ สชีวานฺ อวิทฺยมานานิ วสฺตูนิ จ วิทฺยมานานิ กโรติ อิพฺราหีโม วิศฺวาสภูเมสฺตเสฺยศฺวรสฺย สากฺษาตฺ โส'สฺมากํ สรฺเวฺวษามฺ อาทิปุรุษ อาเสฺต, ยถา ลิขิตํ วิทฺยเต, อหํ ตฺวำ พหุชาตีนามฺ อาทิปุรุษํ กฺฤตฺวา นิยุกฺตวานฺฯ
18 Who, past hope, upon hope believed, so that he became father of many nations, —according to what had been said—So shall be thy seed; —
ตฺวทียสฺตาทฺฤโศ วํโศ ชนิษฺยเต ยทิทํ วากฺยํ ปฺรติศฺรุตํ ตทนุสาราทฺ อิพฺราหีมฺ พหุเทศียโลกานามฺ อาทิปุรุโษ ยทฺ ภวติ ตทรฺถํ โส'นเปกฺษิตวฺยมปฺยเปกฺษมาโณ วิศฺวาสํ กฺฤตวานฺฯ
19 And, without becoming weak in his faith, he attentively considered his own body, already deadened—he being a hundred years old, the deadening also of Sarah’s womb;
อปรญฺจ กฺษีณวิศฺวาโส น ภูตฺวา ศตวตฺสรวยสฺกตฺวาตฺ สฺวศรีรสฺย ชรำ สารานามฺน: สฺวภารฺยฺยายา รโชนิวฺฤตฺติญฺจ ตฺฤณาย น เมเนฯ
20 In respect, however, of the promise of God, he was not led to hesitate by unbelief, but received power by his faith, giving glory unto God,
อปรมฺ อวิศฺวาสาทฺ อีศฺวรสฺย ปฺรติชฺญาวจเน กมปิ สํศยํ น จการ;
21 And being fully persuaded (that), —what he hath promised, able is he also to perform:
กินฺตฺวีศฺวเรณ ยตฺ ปฺรติศฺรุตํ ตตฺ สาธยิตุํ ศกฺยต อิติ นิศฺจิตํ วิชฺญาย ทฺฤฒวิศฺวาส: สนฺ อีศฺวรสฺย มหิมานํ ปฺรกาศยาญฺจการฯ
22 Wherefore [also], it was reckoned unto him as righteousness.
อิติ เหโตสฺตสฺย ส วิศฺวาสสฺตทียปุณฺยมิว คณยาญฺจเกฺรฯ
23 Now it was not written for his sake alone that it was reckoned unto him,
ปุณฺยมิวาคณฺยต ตตฺ เกวลสฺย ตสฺย นิมิตฺตํ ลิขิตํ นหิ, อสฺมากํ นิมิตฺตมปิ,
24 But for our sakes also—unto whom it is to be reckoned, —even unto them that believe upon him who raised Jesus our Lord from among the dead:
ยโต'สฺมากํ ปาปนาศารฺถํ สมรฺปิโต'สฺมากํ ปุณฺยปฺราปฺตฺยรฺถญฺโจตฺถาปิโต'ภวตฺ โย'สฺมากํ ปฺรภุ รฺยีศุสฺตโสฺยตฺถาปยิตรีศฺวเร
25 Who was delivered up on account of our offences and was raised on account of the declaring us righteous.
ยทิ วยํ วิศฺวสามสฺตรฺหฺยสฺมากมปิ เสอว วิศฺวาส: ปุณฺยมิว คณยิษฺยเตฯ
