Romans 14
1 Him that is weak in his faith, receive ye, —not for disputing opinions: —
ଯୋ ଜନୋଽଦୃଢୱିଶ୍ୱାସସ୍ତଂ ଯୁଷ୍ମାକଂ ସଙ୍ଗିନଂ କୁରୁତ କିନ୍ତୁ ସନ୍ଦେହୱିଚାରାର୍ଥଂ ନହି|
2 One, indeed, hath faith to eat all things, whereas, he that is weak, eateth herbs:
ଯତୋ ନିଷିଦ୍ଧଂ କିମପି ଖାଦ୍ୟଦ୍ରୱ୍ୟଂ ନାସ୍ତି, କସ୍ୟଚିଜ୍ଜନସ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟଯ ଏତାଦୃଶୋ ୱିଦ୍ୟତେ କିନ୍ତ୍ୱଦୃଢୱିଶ୍ୱାସଃ କଶ୍ଚିଦପରୋ ଜନଃ କେୱଲଂ ଶାକଂ ଭୁଙ୍କ୍ତଂ|
3 Let not, him that eateth, despise him that eateth not, and let not, him that eateth not, judge him that eateth; for, God, hath received him.
ତର୍ହି ଯୋ ଜନଃ ସାଧାରଣଂ ଦ୍ରୱ୍ୟଂ ଭୁଙ୍କ୍ତେ ସ ୱିଶେଷଦ୍ରୱ୍ୟଭୋକ୍ତାରଂ ନାୱଜାନୀଯାତ୍ ତଥା ୱିଶେଷଦ୍ରୱ୍ୟଭୋକ୍ତାପି ସାଧାରଣଦ୍ରୱ୍ୟଭୋକ୍ତାରଂ ଦୋଷିଣଂ ନ କୁର୍ୟ୍ୟାତ୍, ଯସ୍ମାଦ୍ ଈଶ୍ୱରସ୍ତମ୍ ଅଗୃହ୍ଲାତ୍|
4 Who art, thou, that judgest another’s domestic? To his own master, he standeth or falleth; he shall, however, be made to stand, —for his master is able to make him stand.
ହେ ପରଦାସସ୍ୟ ଦୂଷଯିତସ୍ତ୍ୱଂ କଃ? ନିଜପ୍ରଭୋଃ ସମୀପେ ତେନ ପଦସ୍ଥେନ ପଦଚ୍ୟୁତେନ ୱା ଭୱିତୱ୍ୟଂ ସ ଚ ପଦସ୍ଥ ଏୱ ଭୱିଷ୍ୟତି ଯତ ଈଶ୍ୱରସ୍ତଂ ପଦସ୍ଥଂ କର୍ତ୍ତୁଂ ଶକ୍ନୋତି|
5 [For], one, indeed esteemeth one day beyond another, whereas, another, esteemeth every day: —let, each one, in his own mind be fully persuaded.
ଅପରଞ୍ଚ କଶ୍ଚିଜ୍ଜନୋ ଦିନାଦ୍ ଦିନଂ ୱିଶେଷଂ ମନ୍ୟତେ କଶ୍ଚିତ୍ତୁ ସର୍ୱ୍ୱାଣି ଦିନାନି ସମାନାନି ମନ୍ୟତେ, ଏକୈକୋ ଜନଃ ସ୍ୱୀଯମନସି ୱିୱିଚ୍ୟ ନିଶ୍ଚିନୋତୁ|
6 He that regardeth the day, unto the Lord, regardeth it, —and, he that eateth, unto the Lord, doth eat, for he giveth thanks unto God; and, he that eateth not, unto the Lord, doth not eat and give God thanks.
ଯୋ ଜନଃ କିଞ୍ଚନ ଦିନଂ ୱିଶେଷଂ ମନ୍ୟତେ ସ ପ୍ରଭୁଭକ୍ତ୍ୟା ତନ୍ ମନ୍ୟତେ, ଯଶ୍ଚ ଜନଃ କିମପି ଦିନଂ ୱିଶେଷଂ ନ ମନ୍ୟତେ ସୋଽପି ପ୍ରଭୁଭକ୍ତ୍ୟା ତନ୍ନ ମନ୍ୟତେ; ଅପରଞ୍ଚ ଯଃ ସର୍ୱ୍ୱାଣି ଭକ୍ଷ୍ୟଦ୍ରୱ୍ୟାଣି ଭୁଙ୍କ୍ତେ ସ ପ୍ରଭୁଭକ୍ତଯା ତାନି ଭୁଙ୍କ୍ତେ ଯତଃ ସ ଈଶ୍ୱରଂ ଧନ୍ୟଂ ୱକ୍ତି, ଯଶ୍ଚ ନ ଭୁଙ୍କ୍ତେ ସୋଽପି ପ୍ରଭୁଭକ୍ତ୍ୟୈୱ ନ ଭୁଞ୍ଜାନ ଈଶ୍ୱରଂ ଧନ୍ୟଂ ବ୍ରୂତେ|
7 For, none of us, unto himself liveth, and, none, unto himself dieth;
ଅପରମ୍ ଅସ୍ମାକଂ କଶ୍ଚିତ୍ ନିଜନିମିତ୍ତଂ ପ୍ରାଣାନ୍ ଧାରଯତି ନିଜନିମିତ୍ତଂ ମ୍ରିଯତେ ୱା ତନ୍ନ;
8 For both, if we live, unto the Lord, we live, and, if we die, unto the Lord, we die; whether therefore we live, the Lord’s, we are; or whether we die, the Lord’s, we are;
କିନ୍ତୁ ଯଦି ୱଯଂ ପ୍ରାଣାନ୍ ଧାରଯାମସ୍ତର୍ହି ପ୍ରଭୁନିମିତ୍ତଂ ଧାରଯାମଃ, ଯଦି ଚ ପ୍ରାଣାନ୍ ତ୍ୟଜାମସ୍ତର୍ହ୍ୟପି ପ୍ରଭୁନିମିତ୍ତଂ ତ୍ୟଜାମଃ, ଅତଏୱ ଜୀୱନେ ମରଣେ ୱା ୱଯଂ ପ୍ରଭୋରେୱାସ୍ମହେ|
9 For, to this end, Christ died and lived, in order that, both of dead and living, he might have lordship.
ଯତୋ ଜୀୱନ୍ତୋ ମୃତାଶ୍ଚେତ୍ୟୁଭଯେଷାଂ ଲୋକାନାଂ ପ୍ରଭୁତ୍ୱପ୍ରାପ୍ତ୍ୟର୍ଥଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟୋ ମୃତ ଉତ୍ଥିତଃ ପୁନର୍ଜୀୱିତଶ୍ଚ|
10 But, thou, why dost thou judge thy brother? Aye! and thou, why dost thou despise thy brother? For, all of us, shall present ourselves unto the judgment seat of God;
କିନ୍ତୁ ତ୍ୱଂ ନିଜଂ ଭ୍ରାତରଂ କୁତୋ ଦୂଷଯସି? ତଥା ତ୍ୱଂ ନିଜଂ ଭ୍ରାତରଂ କୁତସ୍ତୁଚ୍ଛଂ ଜାନାସି? ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟ ୱିଚାରସିଂହାସନସ୍ୟ ସମ୍ମୁଖେ ସର୍ୱ୍ୱୈରସ୍ମାଭିରୁପସ୍ଥାତୱ୍ୟଂ;
11 For it is written—Living am, I, saith the Lord, unto me, shall bow every knee, and, every tongue, shall openly confess unto God.
ଯାଦୃଶଂ ଲିଖିତମ୍ ଆସ୍ତେ, ପରେଶଃ ଶପଥଂ କୁର୍ୱ୍ୱନ୍ ୱାକ୍ୟମେତତ୍ ପୁରାୱଦତ୍| ସର୍ୱ୍ୱୋ ଜନଃ ସମୀପେ ମେ ଜାନୁପାତଂ କରିଷ୍ୟତି| ଜିହ୍ୱୈକୈକା ତଥେଶସ୍ୟ ନିଘ୍ନତ୍ୱଂ ସ୍ୱୀକରିଷ୍ୟତି|
12 Hence, [then], each one of us, of himself shall give account unto God.
ଅତଏୱ ଈଶ୍ୱରସମୀପେଽସ୍ମାକମ୍ ଏକୈକଜନେନ ନିଜା କଥା କଥଯିତୱ୍ୟା|
13 No longer, then, upon one another, let us be sitting in judgment, but, this, judge ye rather—not to be putting a cause of stumbling before your brother or an occasion to fall.
ଇତ୍ଥଂ ସତି ୱଯମ୍ ଅଦ୍ୟାରଭ୍ୟ ପରସ୍ପରଂ ନ ଦୂଷଯନ୍ତଃ ସ୍ୱଭ୍ରାତୁ ର୍ୱିଘ୍ନୋ ୱ୍ୟାଘାତୋ ୱା ଯନ୍ନ ଜାଯେତ ତାଦୃଶୀମୀହାଂ କୁର୍ମ୍ମହେ|
14 I know and am persuaded in the Lord Jesus—that, nothing, is profane of itself, —save to him who reckoneth anything to be profane, unto that man, [it is] profane,
କିମପି ୱସ୍ତୁ ସ୍ୱଭାୱତୋ ନାଶୁଚି ଭୱତୀତ୍ୟହଂ ଜାନେ ତଥା ପ୍ରଭୁନା ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟେନାପି ନିଶ୍ଚିତଂ ଜାନେ, କିନ୍ତୁ ଯୋ ଜନୋ ଯଦ୍ ଦ୍ରୱ୍ୟମ୍ ଅପୱିତ୍ରଂ ଜାନୀତେ ତସ୍ୟ କୃତେ ତଦ୍ ଅପୱିତ୍ରମ୍ ଆସ୍ତେ|
15 If, in fact, because of food, thy brother is being grieved, no longer, by the rule of love, art thou walking: —do not, by thy food, that man, be destroying, on whose behalf Christ died!
ଅତଏୱ ତୱ ଭକ୍ଷ୍ୟଦ୍ରୱ୍ୟେଣ ତୱ ଭ୍ରାତା ଶୋକାନ୍ୱିତୋ ଭୱତି ତର୍ହି ତ୍ୱଂ ଭ୍ରାତରଂ ପ୍ରତି ପ୍ରେମ୍ନା ନାଚରସି| ଖ୍ରୀଷ୍ଟୋ ଯସ୍ୟ କୃତେ ସ୍ୱପ୍ରାଣାନ୍ ୱ୍ୟଯିତୱାନ୍ ତ୍ୱଂ ନିଜେନ ଭକ୍ଷ୍ୟଦ୍ରୱ୍ୟେଣ ତଂ ନ ନାଶଯ|
16 Therefore, suffer not to be defamed, your own good thing;
ଅପରଂ ଯୁଷ୍ମାକମ୍ ଉତ୍ତମଂ କର୍ମ୍ମ ନିନ୍ଦିତଂ ନ ଭୱତୁ|
17 For the kingdom of God is not eating and drinking, but righteousness and peace and joy in Holy Spirit;
ଭକ୍ଷ୍ୟଂ ପେଯଞ୍ଚେଶ୍ୱରରାଜ୍ୟସ୍ୟ ସାରୋ ନହି, କିନ୍ତୁ ପୁଣ୍ୟଂ ଶାନ୍ତିଶ୍ଚ ପୱିତ୍ରେଣାତ୍ମନା ଜାତ ଆନନ୍ଦଶ୍ଚ|
18 For, he that in this doeth service unto the Christ, is acceptable unto God, and approved unto men.
ଏତୈ ର୍ୟୋ ଜନଃ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଂ ସେୱତେ, ସ ଏୱେଶ୍ୱରସ୍ୟ ତୁଷ୍ଟିକରୋ ମନୁଷ୍ୟୈଶ୍ଚ ସୁଖ୍ୟାତଃ|
19 Hence, then, the things pertaining to peace, let us pursue, and the things which belong to the upbuilding one of another:
ଅତଏୱ ଯେନାସ୍ମାକଂ ସର୍ୱ୍ୱେଷାଂ ପରସ୍ପରମ୍ ଐକ୍ୟଂ ନିଷ୍ଠା ଚ ଜାଯତେ ତଦେୱାସ୍ମାଭି ର୍ୟତିତୱ୍ୟଂ|
20 Do not, for the sake of food, be throwing down the work of God! All things, indeed, are pure; but, ill, is it for the man who with occasion of stumbling doth eat, —
ଭକ୍ଷ୍ୟାର୍ଥମ୍ ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ କର୍ମ୍ମଣୋ ହାନିଂ ମା ଜନଯତ; ସର୍ୱ୍ୱଂ ୱସ୍ତୁ ପୱିତ୍ରମିତି ସତ୍ୟଂ ତଥାପି ଯୋ ଜନୋ ଯଦ୍ ଭୁକ୍ତ୍ୱା ୱିଘ୍ନଂ ଲଭତେ ତଦର୍ଥଂ ତଦ୍ ଭଦ୍ରଂ ନହି|
21 Well, is it not to eat flesh nor to drink wine nor [to do aught] whereby thy brother is caused to stumble.
ତୱ ମାଂସଭକ୍ଷଣସୁରାପାନାଦିଭିଃ କ୍ରିଯାଭି ର୍ୟଦି ତୱ ଭ୍ରାତୁଃ ପାଦସ୍ଖଲନଂ ୱିଘ୍ନୋ ୱା ଚାଞ୍ଚଲ୍ୟଂ ୱା ଜାଯତେ ତର୍ହି ତଦ୍ଭୋଜନପାନଯୋସ୍ତ୍ୟାଗୋ ଭଦ୍ରଃ|
22 The faith which thou hast, have to thyself before God: happy, he that bringeth not judgment upon himself by that which he approveth;
ଯଦି ତୱ ପ୍ରତ୍ୟଯସ୍ତିଷ୍ଠତି ତର୍ହୀଶ୍ୱରସ୍ୟ ଗୋଚରେ ସ୍ୱାନ୍ତରେ ତଂ ଗୋପଯ; ଯୋ ଜନଃ ସ୍ୱମତେନ ସ୍ୱଂ ଦୋଷିଣଂ ନ କରୋତି ସ ଏୱ ଧନ୍ୟଃ|
23 But, he that is in doubt, if he eat, hath condemned himself, —because, [it was] not of faith, and, everything which is not of faith, is sin.
କିନ୍ତୁ ଯଃ କଶ୍ଚିତ୍ ସଂଶଯ୍ୟ ଭୁଙ୍କ୍ତେଽର୍ଥାତ୍ ନ ପ୍ରତୀତ୍ୟ ଭୁଙ୍କ୍ତେ, ସ ଏୱାୱଶ୍ୟଂ ଦଣ୍ଡାର୍ହୋ ଭୱିଷ୍ୟତି, ଯତୋ ଯତ୍ ପ୍ରତ୍ୟଯଜଂ ନହି ତଦେୱ ପାପମଯଂ ଭୱତି|
