Psalms 78

1 An Instructive Psalm. Asaph’s. Give ear, O my people, to mine instruction, Bend your ear to the sayings of my mouth;

Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.

2 I will open, in a parable, my mouth, I will pour forth enigmas out of antiquity; —

Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.

3 Which we have heard, and come to know, And, our fathers, have recounted to us;

Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.

4 We will not withhold [them] from their children, To a later generation, recounting the praises of Yahweh, Even his might and his wonders which he wrought;

Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.

5 When he set up a testimony in Jacob, And, a law, appointed in Israel, —Which he commanded our fathers, That they might make them known to their children;

Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;

6 To the end, A later generation, might come to know, Children who should be born, Who should arise, and recount [them] to their children;

Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;

7 That they might set, in Elohim, their confidence, —And not forget the doings of El, But, his commandments, might observe;

Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;

8 And not become, like their fathers, a generation stubborn and rebellious, —A generation that fixed not their heart, Neither was their spirit, faithful with GOD.

Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].

9 The sons of Ephraim—armed bowmen, Turned in the day of battle;

Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.

10 They kept not the covenant of God, And, in his law, refused to walk;

Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.

11 And forgat His doings, And his wonders which he had showed them:

Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.

12 In presence of their fathers, wrought he, wondrously, —In the land of Egypt—the field of Zoan:

У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;

13 He clave the sea, and caused them to pass through, And reared up the waters like a mound;

У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.

14 And led them, by a cloud, in the daytime, And all the night, by a light of fire;

У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.

15 He used to cleave rocks in the desert, And let them drink as out of mighty deeps;

Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;

16 And he brought forth streams out of the cliff, And caused waters to flow down, like rivers.

У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.

17 But again, once more sinned they against him, Resisting the Most High in a land of drought:

Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.

18 They put GOD to the proof in their heart, By asking food to their mind:

Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.

19 Yea they spake against Elohim, —They said, Can GOD prepare a table in the desert?

Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?

20 Lo! he hath smitten a rock, And waters, have gushed out, Yea, torrents, have rushed along, —Food also, can he give? Or provide flesh for his people?

Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.

21 Therefore, Yahweh hearkened, and became wroth, —And, a fire, was kindled against Jacob, Moreover also, anger, mounted against Israel;

Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;

22 Because, They believed not in God, Nor trusted in his salvation;

Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,

23 Though he had commanded the skies above, And, the doors of the heavens, had opened;

У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;

24 And had rained on them manna to eat, And, the corn of the heavens, had given to them:

У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;

25 The food of the mighty, each one did eat, Nourishment, sent he them to the full;

Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.

26 He let loose an east wind in the heavens, Then guided he, in his might, a south wind;

Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;

27 And rained upon them flesh as the dust, And, like the sand of the seas, birds of wing;

У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.

28 And let them fall in the midst of their camp, —Round about their habitations.

У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.

29 So they did eat and were abundantly filled, When, what they longed for, he had brought them: —

Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.

30 They had not turned away from what they had longed for, Yet was their food in their mouth,

Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,

31 When, the anger of God, mounted against them, And he slew of their vigorous youths, And, the choice young men of Israel, caused he to bow down in death.

Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.

32 For all this, sinned they still, And believed not in his wonders;

Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;

33 So he ended, in a breath, their days, And their years, in a sudden terror!

Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.

34 If he slew [of] them, then they sought him, Yea they turned, and did earnestly seek GOD;

У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;

35 And remembered that, Elohim, was their rock, Yea, EL Most High, their Redeemer:

Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.

36 So they spake him fair with their mouth, And, with their tongue, did promise him falsely;

Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;

37 But, their heart, was not fixed with him, Nor were they trusty in his covenant:

Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.

38 Yet, he, full of compassion, would put a propitiatory-covering over iniquity, and not destroy, —Yea, many a time, turned he back his anger, And would not stir up all his wrath.

Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.

39 So then he remembered, That, Flesh, they were, A Wind departing, that returneth not.

У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.

40 How often they, Resisted him in the desert, Vexed him, in the waste:

Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!

41 Yea they again put GOD to the test, And, to the Holy One of Israel, caused they sorrow:

Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.

42 They remembered not his hand—The day, When he ransomed them from the adversary;

Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.

43 When he set, in Egypt, his signs, And his wonders, in the plain of Zoan;

44 When he turned, into blood, their Nile-streams, And, their own rivers, could they not drink;

У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;

45 He sent among them, The gad-fly, and it devoured them, And the frog, and it despoiled them;

Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;

46 When he gave to the corn-locust their produce, And their toil, to the swarming locust;

Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;

47 He killed, with hail, their vine, And their sycomores, with frost:

Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.

48 When he gave up, to hail-storms, their beasts, And their cattle, to pestilent fevers;

У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].

49 He sent among them the heat of his anger, Wrath and indignation and distress, —A mission of messengers of misfortune:

У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.

50 He leveled a path for his anger, Withheld not, from death, their soul, But, their life—to the pestilence, he delivered:

У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;

51 So he smote, Every first-born in Egypt, The beginning of their strength, in the tents of Ham;

У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.

52 And he set forth, like sheep, his people, And guided them, like a flock in the desert;

У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;

53 Yea he led them securely, and they dreaded not, And, their enemies, the sea did cover.

Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.

54 Then brought he them within his own holy bounds, The mountain-range, which his right hand made his own:

У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.

55 So he drave out, before them, [whole] nations, And allotted them, by line, an inheritance, And caused to dwell, in their own homes, the tribes of Israel.

У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.

56 But they tested and resisted God Most High, And, his testimonies, did not observe;

Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;

57 But drew back and dealt treacherously, like their fathers, They turned aside, like deceitful bowmen;

Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.

58 And provoked him to anger with their high places, And, with their images, used to move him to jealousy.

Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.

59 God heard and was wroth, And greatly abhorred Israel;

Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.

60 So he gave up the habitation of Shiloh, The tent he had set up among Men;

У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,

61 Yea he gave up, into captivity, his strength, And his beauty into the hand of an adversary;

Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;

62 And delivered up, to the sword, his people, And, with his own inheritance, was he wroth;

Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.

63 His young men, were devoured by fire, And, his virgins, were not praised in song;

От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.

64 His priests, by the sword, did fall, And, his widows, were not able to bewail.

Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.

65 Then awoke, as one that had slept, Adonay, As a warrior exulting with wine!

Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.

66 So he smote his adversaries in the rear, Reproach age-abiding, laid he upon them.

У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.

67 Howbeit he rejected the tent of Joseph, And, the tribe of Ephraim, did not choose:

Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;

68 But made choice of the tribe of Judah, The mountain of Zion, which he loved;

Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.

69 And built, like the heights, his sanctuary, Like the earth, he founded it to times age-abiding.

[Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;

70 And made choice of David his servant, And took him from among the folds of the sheep:

У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;

71 From after the sucking ewes, he brought him in, —To be shepherd to Jacob his people, And to Israel, his inheritance.

Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.

72 So he did shepherd them, according to the singleness of his heart, And, with the discernment of his hands, used he to guide them.

Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.