Psalms 78
1 An Instructive Psalm. Asaph’s. Give ear, O my people, to mine instruction, Bend your ear to the sayings of my mouth;
Asəfin maskili. Ey xalqım, təlimimi dinləyin, Dilimdən çıxan sözləri eşidin.
2 I will open, in a parable, my mouth, I will pour forth enigmas out of antiquity; —
Ağzımı bu məsəllə açıb Keçmişdəki müəmmaları bəyan edəcəyəm.
3 Which we have heard, and come to know, And, our fathers, have recounted to us;
Bunları eşitmişik, bilirik, Bizə atalarımız nəql edib.
4 We will not withhold [them] from their children, To a later generation, recounting the praises of Yahweh, Even his might and his wonders which he wrought;
Bunu onların nəvələrindən gizlətməyəcəyik; Rəbbin həmdə layiq işlərini, Onun qüdrətini, etdiyi xariqələri Gələcək nəsillərə söyləyəcəyik.
5 When he set up a testimony in Jacob, And, a law, appointed in Israel, —Which he commanded our fathers, That they might make them known to their children;
Rəbb öyüd vermək üçün Yaqub nəslinə – İsrailə bir təlim qoydu. Ata-babalarımıza əmr etdi ki, Bu təlimi övladlarına öyrətsin.
6 To the end, A later generation, might come to know, Children who should be born, Who should arise, and recount [them] to their children;
Qoy gələcək nəsil də bilsin, Gələcəkdə doğulacaq övladlar da Balalarına bu təlimi verə bilsin.
7 That they might set, in Elohim, their confidence, —And not forget the doings of El, But, his commandments, might observe;
Qoy ümidlərini Allaha bağlasınlar, Allahın işlərini unutmasınlar, Əmrlərini yerinə yetirsinlər.
8 And not become, like their fathers, a generation stubborn and rebellious, —A generation that fixed not their heart, Neither was their spirit, faithful with GOD.
Qoy ata-babaları kimi olmasınlar, Çünki onlar dikbaş, üsyankar bir nəsil idi. Allaha ürəkləri dönük, Könülləri vəfasız idi.
9 The sons of Ephraim—armed bowmen, Turned in the day of battle;
Efrayim övladları ox-kamanla silahlandılar, Amma döyüş günü tez geriyə qayıtdılar.
10 They kept not the covenant of God, And, in his law, refused to walk;
Allahın əhdini pozanlar belə etdilər, Sənin qanunlarınla yaşamaq istəmədilər.
11 And forgat His doings, And his wonders which he had showed them:
Allahın işlərini, Göstərdiyi xariqələrini unutdular.
12 In presence of their fathers, wrought he, wondrously, —In the land of Egypt—the field of Zoan:
Allah Misir torpağında, Soan bölgəsində, Ata-babalarının gözləri önündə xariqələr göstərmişdi.
13 He clave the sea, and caused them to pass through, And reared up the waters like a mound;
Dənizi yarıb onları keçirmişdi, Suları divar kimi saxlamışdı.
14 And led them, by a cloud, in the daytime, And all the night, by a light of fire;
Onlara gündüz buludla, Bütün gecə şəfəq saçan alovla yol göstərmişdi.
15 He used to cleave rocks in the desert, And let them drink as out of mighty deeps;
Çöldə qayaları yarmışdı, İçsinlər deyə ümman kimi bol su çıxarmışdı.
16 And he brought forth streams out of the cliff, And caused waters to flow down, like rivers.
Qayadan suları sel kimi çıxarmışdı, Bu suları çaylar kimi axıtmışdı.
17 But again, once more sinned they against him, Resisting the Most High in a land of drought:
Amma onlar günah etməyi davam etdirdilər, Səhrada Haqq-Taalaya qarşı üsyankar oldular.
18 They put GOD to the proof in their heart, By asking food to their mind:
İştahaları artdı, yemək tələb etdilər, Ürəklərində Allahı sınağa çəkdilər.
19 Yea they spake against Elohim, —They said, Can GOD prepare a table in the desert?
Allahın əleyhinə belə danışdılar: «Məgər Allah çöldə süfrə qura bilər?
20 Lo! he hath smitten a rock, And waters, have gushed out, Yea, torrents, have rushed along, —Food also, can he give? Or provide flesh for his people?
Nə olsun qayaya vuranda sular axdı, Sellər aşıb-daşdı. Görəsən O, çörək verə bilərmi? Xalqına ət verə bilərmi?»
21 Therefore, Yahweh hearkened, and became wroth, —And, a fire, was kindled against Jacob, Moreover also, anger, mounted against Israel;
Rəbb bunu eşidərkən qəzəbləndi, Yaquba qarşı alovunu yerə tökdü, İsrailə qarşı hiddəti artdı.
22 Because, They believed not in God, Nor trusted in his salvation;
Çünki onlar Allaha inanmırdılar, Onun qurtuluşuna arxalanmırdılar.
23 Though he had commanded the skies above, And, the doors of the heavens, had opened;
Bununla belə, uca səmaya əmr etdi, Göylərin qapılarını açdırdı.
24 And had rained on them manna to eat, And, the corn of the heavens, had given to them:
Onlara yemək üçün manna yağdırdı, Göylərin taxılını verdi.
25 The food of the mighty, each one did eat, Nourishment, sent he them to the full;
İnsan mələklərin çörəyindən yedi, Onlara doyunca yemək verildi.
26 He let loose an east wind in the heavens, Then guided he, in his might, a south wind;
Göylərdə şərq küləyini əsdirdi, Qüdrəti ilə cənub küləyini gətirdi.
27 And rained upon them flesh as the dust, And, like the sand of the seas, birds of wing;
Başlarına toz kimi ət yağdırdı, Onlara dənizdəki qum qədər quşlar göndərdi.
28 And let them fall in the midst of their camp, —Round about their habitations.
Düşərgələrinin ortasına, Qaldıqları yerin ətrafına səpələdi.
29 So they did eat and were abundantly filled, When, what they longed for, he had brought them: —
Onlar doyunca, çox yedi, İştahaları çəkən şeyləri onlara verdi.
30 They had not turned away from what they had longed for, Yet was their food in their mouth,
Lakin iştahaları qurtarmamış, Yemək ağızlarında olarkən
31 When, the anger of God, mounted against them, And he slew of their vigorous youths, And, the choice young men of Israel, caused he to bow down in death.
Allah onlara qarşı hiddətini artırdı, Ətli-canlılarını qırdı, İsrail igidlərini vurub yerə sərdi.
32 For all this, sinned they still, And believed not in his wonders;
Bununla belə, günahlarını davam etdirdilər, Onun xariqələrinə inanmadılar.
33 So he ended, in a breath, their days, And their years, in a sudden terror!
Buna görə də günlərini puç etdi, Dəhşətlə ömürlərini sona yetirdi.
34 If he slew [of] them, then they sought him, Yea they turned, and did earnestly seek GOD;
Ölənləri görüb Allahı axtardılar, Geri dönüb Allahı səylə aradılar.
35 And remembered that, Elohim, was their rock, Yea, EL Most High, their Redeemer:
Yadlarına düşdü ki, Allah onların Qayası idi, Allah-Taala onların Satınalanı idi.
36 So they spake him fair with their mouth, And, with their tongue, did promise him falsely;
Lakin ağızları ilə Ona yaltaqlanırdılar, Dilləri ilə Ona yalan danışırdılar.
37 But, their heart, was not fixed with him, Nor were they trusty in his covenant:
Qəlblərində Ona qarşı dönük olmuşdular, Əhdinə vəfasız çıxmışdılar.
38 Yet, he, full of compassion, would put a propitiatory-covering over iniquity, and not destroy, —Yea, many a time, turned he back his anger, And would not stir up all his wrath.
Allah isə rəhmlidir, günahı bağışlayır, Günahkarı yox etmir. Dəfələrlə qəzəbini saxlayır, Hiddətini tamamilə oyanmağa qoymayır.
39 So then he remembered, That, Flesh, they were, A Wind departing, that returneth not.
Yada saldı ki, onlar yalnız bəşərdir, Onlar əsən, geri dönməyən küləyə bənzəyir.
40 How often they, Resisted him in the desert, Vexed him, in the waste:
Neçə dəfə səhrada Ona qarşı üsyankar oldular, Neçə dəfə çöllükdə Onu kədərləndirdilər!
41 Yea they again put GOD to the test, And, to the Holy One of Israel, caused they sorrow:
Allahı dönə-dönə sınadılar, İsrailin Müqəddəsinin xətrinə dəydilər.
42 They remembered not his hand—The day, When he ransomed them from the adversary;
Xatırlamadılar Onun qüdrətini, Düşməndən azad etdiyi günü,
43 When he set, in Egypt, his signs, And his wonders, in the plain of Zoan;
Misirdə göstərdiyi əlamətləri, Soan bölgəsində göstərdiyi möcüzələri.
44 When he turned, into blood, their Nile-streams, And, their own rivers, could they not drink;
Misirlilər sulardan içə bilməsinlər deyə Suları qana döndərib çaylardan axıtmışdı.
45 He sent among them, The gad-fly, and it devoured them, And the frog, and it despoiled them;
Onları göndərdiyi mozalanlara yem etmişdi, Göndərdiyi qurbağalar ölkələrini xarabaya çevirmişdi.
46 When he gave to the corn-locust their produce, And their toil, to the swarming locust;
Əkinlərini tırtıllara, Zəhmətlərinin bəhərini çəyirtkələrə vermişdi.
47 He killed, with hail, their vine, And their sycomores, with frost:
Üzümlərini dolu ilə, Firon ənciri ağaclarını şaxta ilə məhv etmişdi.
48 When he gave up, to hail-storms, their beasts, And their cattle, to pestilent fevers;
Naxırlarını dolu ilə, Sürülərini şimşəklə qırmışdı.
49 He sent among them the heat of his anger, Wrath and indignation and distress, —A mission of messengers of misfortune:
Onların üzərinə qızğın qəzəbini, Hirsini, hiddətini, dərdləri, Bir qoşun ölüm mələklərini tökmüşdü.
50 He leveled a path for his anger, Withheld not, from death, their soul, But, their life—to the pestilence, he delivered:
Qızğın qəzəbinə yol açmışdı, Əsirgəmədən canlarına ölüm vermişdi, Həyatlarına bəla gətirmişdi.
51 So he smote, Every first-born in Egypt, The beginning of their strength, in the tents of Ham;
Hər Misirlinin ilk oğlunu, Ham nəslindən hər kişinin belindən gələn ilk oğlunu qırmışdı.
52 And he set forth, like sheep, his people, And guided them, like a flock in the desert;
Öz xalqını isə qoyun kimi oradan çıxarmışdı, Çöldən onları sürü kimi aparmışdı.
53 Yea he led them securely, and they dreaded not, And, their enemies, the sea did cover.
Onları qorxudan uzaq, asayiş içində aparmışdı, Düşmənləri isə dənizdə qərq olmuşdu.
54 Then brought he them within his own holy bounds, The mountain-range, which his right hand made his own:
Onları Öz müqəddəs torpağına, Sağ əli ilə aldığı dağlar diyarına gətirdi.
55 So he drave out, before them, [whole] nations, And allotted them, by line, an inheritance, And caused to dwell, in their own homes, the tribes of Israel.
Onların qarşısından başqa millətləri qovdu, Torpaqlarını da İsrail qəbilələrinə mülk olaraq payladı, Yaşamaq üçün yurd-yuvalarını onlara verdi.
56 But they tested and resisted God Most High, And, his testimonies, did not observe;
Lakin onlar Allah-Taalanı sınadılar, Ona qarşı üsyankar oldular, Göstərişlərinə əməl etmədilər.
57 But drew back and dealt treacherously, like their fathers, They turned aside, like deceitful bowmen;
Ataları kimi dönüklük və xəyanət etdilər, Xarab kamandan atılan ox kimi əyri getdilər.
58 And provoked him to anger with their high places, And, with their images, used to move him to jealousy.
Onu səcdəgahları ilə qəzəbləndirdilər, Onu yonma bütləri ilə qısqandırdılar.
59 God heard and was wroth, And greatly abhorred Israel;
Bunları eşidən Allah çox hiddətləndi, İsraili tamamilə rədd etdi.
60 So he gave up the habitation of Shiloh, The tent he had set up among Men;
İnsanlar arasında qaldığı çadırını, Şilodakı məskənini tərk etdi.
61 Yea he gave up, into captivity, his strength, And his beauty into the hand of an adversary;
Qüdrətini əsarətə, Şərəfini düşmən əlinə təslim etdi.
62 And delivered up, to the sword, his people, And, with his own inheritance, was he wroth;
Öz xalqını qılıncdan keçirtdi, Öz irsini qəzəbinə düçar etdi.
63 His young men, were devoured by fire, And, his virgins, were not praised in song;
İgidləri alov uddu, Nişanlı qızlara toy çalınmadı.
64 His priests, by the sword, did fall, And, his widows, were not able to bewail.
Kahinləri qılınclarla qırıldı, Arvadları dul qaldı, gözlərinin yaşı qurudu.
65 Then awoke, as one that had slept, Adonay, As a warrior exulting with wine!
O zaman Xudavənd yuxulu insan kimi oyandı, Sanki şərabın təsirindən ayılan bir pəhləvandır.
66 So he smote his adversaries in the rear, Reproach age-abiding, laid he upon them.
Düşmənlərini vuraraq geri atdı, Əbədi olaraq onları rüsvay etdi.
67 Howbeit he rejected the tent of Joseph, And, the tribe of Ephraim, did not choose:
Yusifin nəslini rədd etdi, Efrayim qəbiləsini seçmədi.
68 But made choice of the tribe of Judah, The mountain of Zion, which he loved;
Yəhuda qəbiləsini, Sevdiyi Sion dağını seçdi.
69 And built, like the heights, his sanctuary, Like the earth, he founded it to times age-abiding.
Öz Müqəddəs məkanını səma kimi, Əbədi qurduğu dünya kimi tikdi.
70 And made choice of David his servant, And took him from among the folds of the sheep:
Çoban olan qulu Davudu seçdi, Onu qoyun ağıllarından götürdü.
71 From after the sucking ewes, he brought him in, —To be shepherd to Jacob his people, And to Israel, his inheritance.
Əmlik quzuların qayğısına qalanı gətirdi, Xalqı Yaqub nəslinin və Öz irsi İsrailin çobanı etdi.
72 So he did shepherd them, according to the singleness of his heart, And, with the discernment of his hands, used he to guide them.
Davud onları kamil ürəklə otardı, Əlindən gələn məharətlə onları irəli apardı.
