Psalms 60

1 To the Chief Musician. Upon "The Lily of Testimony." A precious Psalm of David, to instruct. When he waged war with Aram-neharaim, and with Aram-zobah, —and then Joab returned and smote of Edom in the Valley of Salt, twelve thousand. O God, thou hast rejected us—hast scattered us, Thou hast been angry, Wilt thou restore us?

۱ برای سالار مغنیان بر سوسن شهادت. مکتوم داود برای تعلیم وقتی که با ارم نهرین و ارم صوبه از در مقاتله بیرون آمد و یوآب برگشته، دوازده هزار نفر از ادومیان را در وادی الملح کشت ای خدا ما را دور انداخته، پراکنده ساخته‌ای! خشمناک بودی، بسوی مارجوع فرما!

2 Thou hast shaken the land—hast rent it, Heal thou the fractures thereof—for it hath tottered:

۲ زمین را متزلزل ساخته، آن راشکافته‌ای! شکستگیهایش را شفا ده زیرا به جنبش آمده است.

3 Thou hast suffered thy people to see hardship, Thou hast let them drink the wine of confusion.

۳ چیزهای مشکل را به قوم خود نشان داده‌ای. باده سرگردانی به مانوشانیده‌ای.

4 Thou hadst given—to them that revere thee—a banner, to float aloft, Because of [thy] faithfulness. (Selah)

۴ علمی به ترسندگان خود داده‌ای تاآن را برای راستی برافرازند، سلاه.

5 That thy beloved ones may be delivered, Save thou with thine own right hand—and answer us.

۵ تا حبیبان تونجات یابند. به‌دست راست خود نجات ده و مرا مستجاب فرما.

6 God, hath spoken in his holiness—I will exult! I will apportion Shechem, And, the Vale of Succoth, will I measure out;

۶ خدا در قدوسیت خود سخن گفته است. پس وجد خواهم نمود. شکیم را تقسیم می‌کنم ووادی سکوت را خواهم پیمود.

7 Mine, is Gilead—and mine, Manasseh, But, Ephraim, is the defence, of my head, Judah, is my commander’s staff;

۷ جلعاد از آن من است، منسی از آن من. افرایم خود سر من است ویهودا عصای سلطنت من.

8 Moab, is my wash-bowl, Upon Edom, will I throw my shoe, Over Philistia! raise shout of triumph.

۸ موآب ظرف طهارت من است و بر ادوم کفش خود را خواهم‌انداخت. ای فلسطین برای من بانگ برآور!

9 Who will conduct me to a fortified city? Who will lead me as far as Edom!

۹ کیست که مرابه شهر حصین درآورد؟ و کیست که مرا به ادوم رهبری کند؟

10 Is it not, thou, O God?—thou hast rejected us! And wilt thou not go forth, O God, with our hosts?

۱۰ مگر نه تو‌ای خدا که ما را دورانداخته‌ای و با لشکرهای ما‌ای خدا بیرون نمی آیی؟

11 Grant us help out of distress, For, vain, is the deliverance of man:

۱۱ مرا از دشمن اعانت فرما زیرامعاونت انسان باطل است.

12 In God, we shall do valiantly, He himself, therefore, will tread down our adversaries.

۱۲ با خدا ظفر خواهیم یافت. زیرا اوست که دشمنان ما را پایمال خواهدکرد.