Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there, we sat down, yea we wept—when we remembered Zion:

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 Upon the willows—in the midst thereof, hanged we our lyres:

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 For, there, our captors asked of us words of song, and our plunderers—gladness, —Sing us of the songs of Zion!

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 How shall we sing the song of Yahweh, on a foreign soil?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 If I forget thee, O Jerusalem, Let my right-hand forget:

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Let my tongue cleave to the roof of my mouth, if I do not remember thee! if I do not lift up Jerusalem above the head of mine own gladness.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Remember, O Yahweh, against the sons of Edom, the day of Jerusalem, —how they continued to say—Overthrow! Overthrow! unto the foundation within it.

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 O ruined daughter of Babylon, —how happy the man who shall repay thee thy dealing, wherewith thou didst deal with us!

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 How happy the man who shall snatch away and dash thy children against the crag.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!